Η οποιαδήποτε συζήτηση και επεξεργασία για την Επόμενη Μέρα θα πρέπει να λαμβάνει ως βάση ότι η κατάσταση που σήμερα βιώνουν οι πολίτες, η χώρα, ο κόσμος ολόκληρος δεν είναι παροδική καθώς τόσο αυτή όσο και οι συνέπειές της θα βαθαίνουν και θα διαρκέσουν για πολλά χρόνια. Σύμφωνα μάλιστα με εκτιμήσεις πολλών επιστημόνων την πανδημία του κοροναϊού θα την διαδεχθουν σύντομα και άλλες πανδημίες αλλά και οι συνέπειες από την κλιματική αλλαγή.
Αρα θα πρέπει να γίνει με κάθε τρόπο συνείδηση ότι η Επόμενη Μέρα δεν θα μοιάζει σε τίποτα με την Προηγούμενη Μέρα, πριν την πανδημία.
Η πανδημία, πέρα από την υγειονομική κρίση η οποία τείνει να γίνει ανθρωπιστική, εντείνει την από δεκαετίας οικονομική κρίση οξύνοντάς την και δίνοντάς της και νέα χαρακτηριστικά ενώ παράλληλα βαθαίνει οι κοινωνικές ανισότητες, η κρίση στην ενημέρωση αλλά και στους δημοκρατικούς θεσμούς. Οπως όλα δείχνουν, σύντομα η πανδημία θα δημιουργήσει και γεωπολιτικές κρίσεις (π.χ. “Πόλεμος εμβολίων”) και θα οξύνει τις ήδη υπάρχουσες. Σε κάθε περίπτωση αναδεικνύει τα όρια και τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού αλλά και των δυνάμεων που τον αντιμάχονται. Ορια και αντοχές που ήδη δοκιμάζονται με τις αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων δέκα χρόνων: την χρηματοπιστωτική κρίση, το προσφυγικό, την περιβαλλοντική αλλά και τη διατροφική κρίση.
Η Αριστερά δεν πρέπει να υποπέσει σε λάθος εκτιμήσεις υποσχόμενη κάποιου είδους “επιστροφής στην κανονικότητα” ή ψευδαισθήσεις για επίλυση και εξομάλυνση των παράλληλων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων, ακόμη και μακροπρόθεσμα. Οσο αναγκαίο είναι ένα συνεκτικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση των πολλαπλών συνεπειών της πανδημίας άλλο τόσο αναγκαίο είναι να αντιληφθούμε ότι αυτή είναι ένα σύμπτωμα, ένα ακόμη επεισόδιο στην βαθιά κρίση του παγκόσμιου συστήματος και ότι σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι ένα σχέδιο έκτακτης σχεδίου θα πρέπει να είναι κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου αλλαγών και βαθιών τομών με μόνιμα χαρακτηριστικά.
Η προετοιμασία για έναν διαρκή πόλεμο και όχι η αντιμετώπιση ενός “έκτακτου περιστατικού” στην ανθρώπινη ιστορία.
Η ριζοσπαστική αλλαγή σημαντικών τομέων του κράτους και της οικονομίας παύει να είναι πλέον ιδεολογική θέση και πολιτική διακήρυξη και γίνεται όρος επιβίωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Κι αυτό είναι κάτι που γίνεται, έστω και υποσυνείδητα, κατανοητό από μεγάλο ποσοστό πολιτών παρά το ότι επικαλύπτεται από τον φόβο, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία.
Το επόμενο που πρέπει να καταδειχθεί είναι τα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα ούτε θέλουν ούτε όμως, κι αν ήθελαν, μπορούν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία την πανδημία και τις συνέπειές της καθώς είτε την αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία για να υλοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους υπέρ των ελίτ είτε δεν διαθέτουν και δεν μπορούν να αποκτήσουν τα κατάλληλα εργαλεία για την αντιμετώπισή της.
Ετσι, οι συντηρητικές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις κατανοούν και εργαλειοποιούν την κρίση. Οχι ως ανάγκη αλλαγής ή έστω αναστοχασμού του κυρίαρχου τρόπου διακυβέρνησης, αλλά ως ευκαιρία για την αποτελεσματικότερη επιβολή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αφού η πειθάρχηση που επιβάλλει ο εγκλεισμός σχεδόν εξαφανίζει την απειλή της κοινωνικής αντίστασης με παραδοσιακούς τρόπους (διαδηλώσεις, απεργίες, διαμαρτυρίες), Ταυτόχρονα όμως αδυνατούν να αξιοποιήσουν την υποτιθέμενη και πολυδιαφημισμένη υπεροχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των δυνάμεων της “ελεύθερης αγοράς” για να αντιμετωπίσουν τις επάλληλες κρίσης.
Η αδυναμία αυτή δεν είναι ούτε πρόσκαιρη ούτε συγκυριακή, αντίθετα αποκαλύπτει την θεμελιώδη αδυναμία του νεοφιλελευθερισμού -του ίδιου του καπιταλισμού- να διαφυλάξει την κοινωνία από θανάσιμους κινδύνους που ο ίδιος δημιουργεί. Οι κυβερνήσεις έχοντας να επιλέξουν ανάμεσα στην υγεία και τη ζωή των πολιτών, από τη μία μεριά, και την οικονομία, από την άλλη, “καταφέρνουν” να θυσιάσουν και τους πολίτες και την οικονομία. Το νεοφιλελεύθερο, θατσερικό δόγμα του “δεν υπάρχει εναλλακτική” (“ΤΙΝΑ”) οδηγεί ολόκληρη τη Δύση σε αδιέξοδο. Ενα αδιέξοδο από το οποίο οι κυβερνήσεις προσπαθούν να απεγκλωβιστούν με τον αυταρχισμό, τον περιορισμό των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταστολή, την μηδενική ανοχή, τα fakenews, την παραπληροφόρηση. Αλλά και το έσχατο όπλο τους: το παρακράτος και την ενίσχυση ψευδο-αντισυστημικών ακροδεξιών ομάδων.
Θυσιάζουν έτσι ακόμη και αυτή την αστική, φιλελεύθερη Δημοκρατία “δυτικού τύπου” που γνωρίσαμε από τον Β’ ΠΠ και μετά (από τη Μεταπολίτευση και μετά, στην Ελλάδα).
Παράλληλα, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις επιδιώκουν να μεταβιβάσουν τις δικές τους ευθύνες στην “ατομική ευθύνη”, δηλαδή στις πλάτες των πολιτών αλλά και να καλέσουν τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να στηρίξουν τις πολιτικές τους.Πρόκειται για μία ολοφάνερη παγίδα.
Η Αριστερά οφείλει να στηρίξει την κοινωνία υποστηρίζοντας μέτρα που υπαγορεύει η επιστήμη και όχι οι τσαρλατάνοι της εξουσίας, οφείλει όμως να χαράξει και μία βαθιά γραμμή, μια βαθιά τάφρο που θα αποτρέπει κάθε απόπειρα εμπλοκής της σε κυβερνήσεις υποτιθέμενης “εθνικής σωτηρίας”.
Αυτή η βαθιά γραμμή θα πρέπει να χωρίζει ξεκάθαρα τους δύο δρόμους που έχει μπροστά της η ανθρωπότητα: το δρόμο του αυταρχισμού που οδηγεί στην ολική καταστροφή, στα δεξιά ή το δρόμο του ανθρωπισμού, του κοινωνικού κράτους, της ήπιας ανάπτυξης και της προστασίας τους περιβάλλοντος, αριστερά. Δύο δρόμοι που δεν μπορούν και δεν πρέπει να συναντηθούν πουθενά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου