Ημέρα 32η #QuarantineLife : Εφημερίδες για τα ΚΑΠΗ

Ημέρες εγκλεισμού... Ψηφιακός υπερκορεσμός... Ευκαιρία για μία επιστροφή στο χαρτί αλλά και στο ψηφιακό «χαρτί» των εφημερίδων... Δηλαδή της ενημέρωσης άνευ ροής... Οπως αυτή διαμορφώθηκε χθες και αποτυπώθηκε ως ολοκλήρωμα σε 28, 36 ή και περισσότερα φύλλα...

Τις αγοράζω από το περίπτερο... γίνομαι συνδρομητής σε δύο-τρεις... Τις διαβάζω και αναρωτιέμαι διαβάζοντάς της για την παρακμή του Τύπου... Το γιατί δεν πουλάνε...

Το θέμα με απασχολεί χρόνια τώρα ως «εργάτη των εντύπων» από τα 19 μου χρόνια...

Και ναι, νομίζω ότι συνειδητοποιώ έναν ακόμη λόγο της παρακμής των εφημερίδων στον οποίο δεν είχα δώσει σημασία όλα αυτά τα χρόνια, ίσως επειδή ακριβώς δεν ήμουν πια συστηματικός αναγνώστης τους: οι εφημερίδες γράφονται για ηλικιωμένους από ηλικιωμένους ή πρόωρα γερασμένους συντάκτες...

Σαν ο χρόνος τους, ο χρόνος της γλωσσικής εξέλιξης, ο χρόνος του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας να σταμάτησε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και οι δημοσιογράφοι του γραπτού λόγου να απευθύνονται στους τότε 30άρηδες που σήμερα είναι κοντά στα 70...

Τίτλοι, κείμενα, δομή και ιεράρχηση κειμένων γίνονται με τρόπο ώστε να είναι κατανοητός -όχι όμως και κατ' ανάγκη ευχάριστος- για αναγνώστες υπερσυντηρητικούς, χωρίς αναγνωστική οδοντοστοιχία και στα πρώτα στάδια του Αλτσχάιμερ. Κείμενα που σήμερα θυμίζουν ο,τι θύμιζαν στις γενιές του '40 και του '50, τα αντίστοιχα κείμενα της εγκυκλοπαίδειας του "Ηλίου", τα δημόσια καθαρευουσιάνικα γραπτά άντε και κάτι από "Ρωμιό...

Αραχνιασμένα και ξύλινα...

Ναι, μπορεί να φταίει η επέλαση της τηλεόρασης και μετά του διαδικτύου, του facebook και της σαχλαμάρας για την παρακμή των εφημερίδων. Κυρίως όμως φταίνε αυτοί που φτιάχνουν τις εφημερίδες, από τους εκδότες ως και τον τελευταίο συντάκτη που διαμορφώνουν την εικόνα και το περιεχόμενο τους με πρότυπα που έχουν μείνει κολλημένα μισό αιώνα πίσω...

Τουλάχιστον στις ξένες εφημερίδες -όχι ότι αυτές δεν περνούν κρίση- διαβάζει κείμενα που σπαρταράνε. Από νέους ανθρώπους για νέους ανθρώπους. Πρόσφατα στους Financial Times διάβαζα πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ και μαζί του άρθρο άποψης για την Παιδεία γραμμένο από μία 25χρονη δημοσιογράφο. Δύσκολο ρεπορτάζ, δύσκολη άποψη. Δεν χόρταινες όμως να διαβάζεις. Οπως πριν κάμποσα χρόνια διάβασα σχεδόν απνευστί το μεγαλύτερο κείμενο που έχω διαβάσει ποτέ σε εφημερίδα χωρίς να διακόψω ούτε για μια ρουφηξιά καφές: 8.400 λέξεις (τις είχα μετρήσει) στη Village Voice απλωμένες σε 12 πυκνοτυπωμένες σελίδες...
Θέμα;
«Τα σχολικά λεωφορεία της πολιτείας της Νέας Υόρκης και τα κυκλώματα της Μαφίας πίσω από αυτά»
Τουλάχιστον αδιάφορο για έναν Αθηναίο αναγνώστη...
Κι όμως! Θα μου μείνει ως ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στη ζωή μου...
Υπογραφή;
Τομ Ρόμπινς!!! (Τρυποκάρυδος, Το άρωμα του ονείρου, Ακόμη και οι καουμπόισσες μελαγχολούν κτλ κτλ)

Κάποιος πρέπει να δοκιμάσει να βγάλει εφημερίδα για τους σημερινούς 20χρονους και 30άρηδες και όχι για τις ευάλωτες ηλικίες. Μπορεί;
Εδώ σε θέλω κάβουρα...