Ημέρα 9η #QuarantineLife : Τα "Μπέλα-Τσάο" δεν ήταν το soundtrack της ζωής τους
Ξημέρωμα σχεδόν...
Γίνεται η μικρή μας ρουτίνα με τον Τζάκσον. Σαλόνι. Ανοιγμα υπολογιστή. Ανοιγμα μπαλκονόπορτας. Επίσκεψη στα κρεμμυδάκια (που μεγαλώνουν). Κουζίνα. Καφετιέρα. Μια ματιά στο κινητό. Ξανά μπαλκόνι (ο Τζάκσον έχει ανέβει στην πολυθρόνα και κοιμάται ήδη). Καφές. Ζεστός καφές... Πολύ ζεστός καφές... 9η ημέρα καραντίνας... Το γιασεμί παίρνει τα επάνω του...
Χθες βγήκαμε στο μπαλκόνι στις 9μμ. Δεν ήθελα να ακούσω κανένα χειροκρότημα προς τιμή του Μανώλη Γλέζου. Μόνο σιωπή. Δεν άκουσα κανένα χειροκρότημα. Μόνο σιωπή. Γιατί εμείς δεν είμαστε Μαρέβες να τρεντάρουμε χειροκροτήματα στα μπαλκόνια. Οι δικοί μας άνθρωποι αγαπούσαν τη σιωπή, δεν γούσταραν πολλά-πολλά τερτίπια και σαχλαμαρίτσες. Τα "Μπέλα-Τσάο" δεν ήταν το soundtrack της ζωής τους. Ηταν η ζωή τους που έγινε τραγούδια...
Χάρηκα πολύ που δεν υπάρχουν αριστερές "Μαρέβες" αλλά κι αν πάνε να γίνουν κάποιες τους έρχεται το σφουγγαρόπανο μαζί με τον κουβά στη μούρη...
Δουλεύουμε, διαβάζουμε... αγαπάμε τα κελιά μας... Κάπου-κάπου σφίγγουμε γροθιές και δόντια... Μιλάμε με τα παιδιά μας για τους ήρωές μας που ήταν ήρωες γιατί δεν έκαναν σόου... Ετσι μάθαμε...
Μία οργή την έχω... Ηρεμη προς το παρόν...
Γίνεται η μικρή μας ρουτίνα με τον Τζάκσον. Σαλόνι. Ανοιγμα υπολογιστή. Ανοιγμα μπαλκονόπορτας. Επίσκεψη στα κρεμμυδάκια (που μεγαλώνουν). Κουζίνα. Καφετιέρα. Μια ματιά στο κινητό. Ξανά μπαλκόνι (ο Τζάκσον έχει ανέβει στην πολυθρόνα και κοιμάται ήδη). Καφές. Ζεστός καφές... Πολύ ζεστός καφές... 9η ημέρα καραντίνας... Το γιασεμί παίρνει τα επάνω του...
Χθες βγήκαμε στο μπαλκόνι στις 9μμ. Δεν ήθελα να ακούσω κανένα χειροκρότημα προς τιμή του Μανώλη Γλέζου. Μόνο σιωπή. Δεν άκουσα κανένα χειροκρότημα. Μόνο σιωπή. Γιατί εμείς δεν είμαστε Μαρέβες να τρεντάρουμε χειροκροτήματα στα μπαλκόνια. Οι δικοί μας άνθρωποι αγαπούσαν τη σιωπή, δεν γούσταραν πολλά-πολλά τερτίπια και σαχλαμαρίτσες. Τα "Μπέλα-Τσάο" δεν ήταν το soundtrack της ζωής τους. Ηταν η ζωή τους που έγινε τραγούδια...
Χάρηκα πολύ που δεν υπάρχουν αριστερές "Μαρέβες" αλλά κι αν πάνε να γίνουν κάποιες τους έρχεται το σφουγγαρόπανο μαζί με τον κουβά στη μούρη...
Δουλεύουμε, διαβάζουμε... αγαπάμε τα κελιά μας... Κάπου-κάπου σφίγγουμε γροθιές και δόντια... Μιλάμε με τα παιδιά μας για τους ήρωές μας που ήταν ήρωες γιατί δεν έκαναν σόου... Ετσι μάθαμε...
Μία οργή την έχω... Ηρεμη προς το παρόν...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου