ANemos

Ξημέρωμα σχεδόν... Γίνεται η μικρή μας ρουτίνα με τον Τζάκσον. Σαλόνι. Ανοιγμα υπολογιστή. Ανοιγμα μπαλκονόπορτας. Επίσκεψη στα κρεμμυδάκια (που μεγαλώνουν). Κουζίνα. Καφετιέρα. Μια ματιά στο κινητό. Ξανά μπαλκόνι (ο Τζάκσον έχει ανέβει στην πολυθρόνα και κοιμάται ήδη). Καφές. Ζεστός καφές... Πολύ ζεστός καφές... 9η ημέρα καραντίνας... Το γιασεμί παίρνει τα επάνω του... Χθες βγήκαμε στο μπαλκόνι στις 9μμ. Δεν ήθελα να ακούσω κανένα χειροκρότημα προς τιμή του Μανώλη Γλέζου. Μόνο σιωπή. Δεν άκουσα κανένα χειροκρότημα. Μόνο σιωπή. Γιατί εμείς δεν είμαστε Μαρέβες να τρεντάρουμε χειροκροτήματα στα μπαλκόνια. Οι δικοί μας άνθρωποι αγαπούσαν τη σιωπή, δεν γούσταραν πολλά-πολλά τερτίπια και σαχλαμαρίτσες. Τα "Μπέλα-Τσάο" δεν ήταν το soundtrack της ζωής τους. Ηταν η ζωή τους που έγινε τραγούδια... Χάρηκα πολύ που δεν υπάρχουν αριστερές "Μαρέβες" αλλά κι αν πάνε να γίνουν κάποιες τους έρχεται το σφουγγαρόπανο μαζί με τον κουβά στη μούρη... Δουλεύουμε, διαβάζουμε...

Δεν έχω πολλά να γράψω σήμερα... Σήμερα σιωπούμε... Δύο ήρωες θα θυμόμαστε πια, κάθε 30 του Μάρτη. Τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Μανώλη Γλέζο. Τους παρτιζάνους μας!

Η απαγόρευση κυκλοφορίας κλείνει εβδομάδα σήμερα, τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, του 2020... Ημέρα που αλλάζει η ώρα, ίσως για τελευταία φορά... Αλλάζουμε όσα ρολόγια δεν αλλάζουν από μόνα τους, όπως κάνουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ενώ γίνεται ο καφές. Μετά... εκδρομή στο μπαλκόνι. Λιακάδα και τα κρεμμυδάκια ξεμύτισαν στις ζαρντινιέρες. Τα σκόρδα και οι πιπερίτσες αργούν ακόμη... Εχω κατεβάσει το Plantnet app και φωτογραφίζω τις αγριάδες και τα άλλα άγνωστα φυτά που έχουν γεμίσει τις γλάστρες... Η ατμόσφαιρα είναι απίστευτα καθαρή... Ενα υπερθέαμα... από τη μία πλευρά, προς το Νότο ήλιος και γαλανός ουρανός κι από τα βορειοανατολικά μαυρίλα... Ο Τζάκσον ανυπομονεί για τη βόλτα του και με το που πιάνουμε το κινητό να στείλουμε το σχετικό SMS για να μας επιτραπεί η έξοδος, έχει φτάσει ήδη στην πόρτα. Βγαίνοντας, ακούμε από το ραδιόφωνο για άλλους τέσσερις νεκρούς σήμερα... Αγοράζουμε τσιγάρα και εφημερίδες από το περίπτερο κοντά στα προσφυγικά... Χρόνια είχαν να μπουν δύο εφημ

Οι θεωρητικοί συνωμοσίας λένε ότι βρισκόμαστε στον προθάλαμο μιας νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, ενός σεναρίου Μεγάλου Αδελφού που ενημερώθηκε από τις κινεζικές μεθόδους ελέγχου. Ευελπίδης Οικονομάκης Τα απολυταρχικά μέτρα που επέβαλε το Πεκίνο στην επαρχία Γουχάν φαίνεται να αποδίδουν καρπούς και έχουν φρενάρει την εξάπλωση του ιού (και οτιδήποτε άλλο, βέβαια). Το κουσούρι όμως είναι ότι οι κινεζικές μέθοδοι δεν είναι κάτι που η Ευρώπη, η Βόρεια και η Νότια Αμερική και η Αφρική θα αποδεχθούν εύκολα για πολύ καιρό. Οι Κινέζοι μπορούν να αντιγράφουν ανοιχτά πολλά πράγματα από άλλες χώρες, αλλά το αντίστροφο δεν ισχύει Πλέον δεν θα υπάρχουν φιλιά, χειραψίες ή σβήσιμο κεριών πάνω σε τούρτες. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει. Μπορούμε να ζήσουμε με αυτές τις αλλαγές. Πολλοί πιστεύουν ότι σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα -και με τη βοήθεια καλύτερων καιρικών συνθηκών στο βόρειο ημισφαίριο- η παγκόσμια εξάπλωση του Covid-19 θα επιβραδυνθεί αρκετά ώστε να καταστεί διαχειρίσιμη. Οι αισ

Λιακάδα σήμερα, μετά από τέσσερις-πέντε μέρες μαυρίλας και βροχής... Ξυπνάμε αργά... Καφές και μετά έξοδος για τον Τζάκσον, τράπεζα, Λαϊκή...Σχεδόν κανονικό Σάββατο, όπως παλιά... Λαϊκή είχαμε να δούμε για δύο εβδομάδες. Το προηγούμενο Σάββατο δεν είχε. Σήμερα το ένα τρίτο των πάγκων και αυτοί με απόσταση πέντε μέτρων ο ένας από το άλλον. Παίρνω πατάτες και πολλά πορτοκάλια, πολλά όσπρια και σαλατικά. Θα "στρώσω" έναν μουσακά σήμερα ή αύριο. Είναι το αγαπημένο φαγητό των παιδιών. Ο κόσμος προσπαθεί να τηρεί τις αποστάσεις. Ουρές έξω από το σούπερ-μάρκετ και τα αρτοποιεία. Οι περισσότεροι με γάντια και μάσκες. Οχι όλοι. Οπως ήταν φυσικό, μετά τις 11 υπάρχουν ελάχιστα πια πράγματα... "Την άλλη βδομάδα θα έχουμε λιγότερα" μου λένε κάποιοι φίλοι παραγωγοί από Κορινθία και Αχαΐα με τους οποίους γνωριζόμαστε χρόνια. Μου περιγράφουν σκηνικά ζόφου στην επαρχία... Ομως η ανησυχία τους για τον ιό ξεπερνάει εκείνη για τις καλλιέργειες και την παραγωγή. "Εμείς

5η ημέρα καραντίνας Το ξυπνητήρι συνεχίζει να χτυπάει στις 7:40. Σηκώνομαι. Μαζί με το σκυλί πάμε στο σαλόνι. Βάζω να γίνεται καφές και μετά αφουγκράζομαι τους ήχους του σπιτιού. Αν βήχει κανείς. Αν έχει βαριά ανάσα. Αν... αν... Είμαστε όλοι καλά και σήμερα... Συννεφιά... Κάνει κρύο... Το μπαλκόνι γεμάτο πουλιά... Οι γλάστρες σε φάση έκρηξης... Σχεδόν απόλυτη ησυχία στο δρόμο... Μία κανονική ημέρα πανδημίας... Πίνοντας καφέ χαζεύω πίνακες του Χοσέ Μανουέλ Μπαγεστέρ (José Manuel Ballester) στο Instagram... Εχουν γίνει viral αυτές τις μέρες... Εξαιρετική εικονογράφηση της ζωής που ζούμε ως απόντες...

« Κάνοντας μερικές βιντεοκλήσεις με συγγενείς και φίλους κατάλαβα ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι σε 2-3 εβδομάδες όλα θα τελειώσουν και η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν...Ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω να εξηγώ ότι ο #covid19Gr αποτελεί ένα σταθμό στην ανθρώπινη ιστορία και στα βιβλία θα αναφέρεται η περίοδος προcovid και μετά... Η κατάσταση δεν πρόκειται να τελειώσει ούτε σε 2-3 βδομάδες ούτε σε 2-3 μήνες..θα τελειώσει αρκετό καιρό μετά την ανακάλυψη εμβολίου και αυτό σημαίνει σε 1-2 χρόνια.  Πάρτε το απόφαση.  Οι συνέπειες παγκόσμια και στις κοινωνικές σχέσεις και στην οικονομία αλλά και στα πολιτικά συστήματα θα είναι τόσο σημαντικές που θα έχουμε ανακατατάξεις που είναι δύσκολο κανείς να προβλέψει από τώρα αλλά βέβαιο ότι θα συμβούν » γράφει ο Δρομογράφος (@dromografos) Κάνοντας μερικές βιντεοκλήσεις με συγγενείς και φίλους κατάλαβα ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι σε 2-3 εβδομάδες όλα θα τελειώσουν και η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν...Ειλικρινά δεν ξέρω από που να

Ενας μικρός, σχεδόν αδιόρατος πόνος στο λαιμό λίγο πριν τον ύπνο έγινε εφιάλτης... Χυμός λεμόνι και πορτοκάλι... μία καραμέλα... λίγες σταγόνες πρόπολη... Ενας ασήμαντος πόνος γίνεται εφιάλτης. Ξυπνώντας το πρωί έχει εξαφανιστεί. Ανακούφιση. Σχεδια για τα ψώνια της ημέρας... Και ύστερα η φωτογραφία της ημέρας με την οικογένεια πίσω από το τζάμι... Τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι σε καραντίνα. Πάνω από 21.000 νεκροί...

Η πιο φριχτή ώρα αυτής της περιόδου είναι οι καθημερινές ανακοινώσεις της Kommandantur... Αποκλεισμένοι στα σπίτια μας, κάθε απόγευμα στις 6μμ ανοίγουμε, σχεδόν υποχρεωτικά, τους δέκτες μας να ακούσουμε τον Τσιόδρα - έναν θρησκόληπτο καθηγητή - και τα διπλανά του κοράκια να μας μετρούν νεκρούς και κρούσματα και να μας νουθετούν... Ειδικά σήμερα μας έκανα και εθνικό κήρυγμα για την 25η Μαρτίου. Ενα αχανές στρατόπεδο συγκέντρωσης έχει απέναντί του ένα πάνελ αξιωματούχων που μας μαλώνουν αν δεν πλένουμε σωστά τα χέρια μας. Πίσω τους, κάποιοι είναι έτοιμοι να μας αφαιρέσουν βέρες και δόντια όταν με το καλό τους αδειάσουμε τη γωνιά... Ζούμε αθλιότητα... Σε λίγο θα μας ζητήσουν να φοράμε και τις ριγέ φόρμες με ραμμένα αστέρια επάνω

25η Μαρτίου σήμερα... Ποιός να το πίστευε... Κρύο κάνει... Και συννεφιά. Δουλεύουμε κουκουλωμένοι, πίνοντας ζεστό καφέ... Δεν είχαμε υπολογίσει καλά τα ψώνια. Νομίζαμε ότι θα είναι ανοιχτά σήμερα. Ξεχάσαμε τις αργίες, τις μέρες, όλα... Θα φτιάξω σπαγγέτι με μύδια. Τα νέα από τον κόσμο μας βομβαρδίζουν και μετά εμείς βομβαρδίζουμε τους έλληνες αναγνώστες. Διαβάζω το άρθρο του Soloup «Μέρες περιορισμού για όλους. Μια ιδιότυπη ημι-φυλακή «για το καλό μας». Ένας σωφρονισμός που, για να πετύχει, πρέπει να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους. Αναμετριόμαστε σε καναπέδες και μπαλκόνια με έναν αόρατο εχθρό: τις καθημερινές μας συνήθειες μακριά απ’ το σπίτι, τις αναγκαστικά περισσότερες ώρες με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Τόσα «εγώ» στριμωγμένα ξαφνικά στην ίδια στέγη, των ζευγαριών, των παιδιών, των ηλικιωμένων γονιών, πώς μπορείς κανείς να τ’ αντέξει; Αναμετριόμαστε με έναν απρόσμενο εχθρό: Τον ίδιο μας τον εαυτό. Μέρες περιορισμού για όλους. Μέρες εγκλεισμού και για μέν

Και μια σημαία σε ένα μπαλκόνι αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει... Παραμονή 25ης Μαρτίου. Μια φορά κι έναν καιρό πηγαίναμε με τα παιδιά στη μαθητική παρέλαση. Μετά που μεγάλωσαν ήταν μέρα αργίας και παιχνιδιού ή αν ήμασταν τυχεροί έπεφτε τριήμερο... Σήμερα... ...δεύτερη μέρα απαγόρευσης κυκλοφορίας. Βγαίνω στο μπαλκόνι... Χαζεύω τις πολυκατοικίες γύρω μας... Ησυχία. Και καθαρή ατμόσφαιρα. Σχεδόν μυρίζει θάλασσα... Τα ελικόπτερα δολοφονούν τη νοσταλγία του πελάγου...

Μέτρα κόντρα στις ατομικές ελευθερίες... Ζήτημα μέγα. Και τι λέει η Αριστερά γι' αυτό; Και όχι μόνο γι αυτό αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την πανδημία οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις; Ελαβα σήμερα ενα mail από φίλο με κάποιες απαντήσεις: Στο βιβλίο τους Γερμανική Ιδεολογία οι Κ.Μαρξ και Φ.Έγκελς σημείωναν "η πρώτη προυπόθεση κάθε ανθρώπινης ιστορίας είναι ασφαλώς η ύπαρξη των ζωντανών ανθρώπινων ατόμων " . Στο πνεύμα αυτό πιστεύω πως σήμερα προέχει η ζωή (ύπαρξη) των ανθρώπων.Μετά ,αφού η ιστορία αυτή θα έχει πάρει τέλος ,θα έχουμε χρόνο να σκεφτούμε για το δέον γενέσθαι. Μπορεί πράγματι να μας λείπουν οι θεωρητικές επεξεργασίες για σημαντικά ζητήματα ,μεταξύ αυτών και για την συντελούμενη κλιματική αλλαγή, αλλά αυτό δεν είναι άσχετο με την αδυναμία μας να αρθρώσουμε ένα ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.Τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω μας και επηρεάζουν την ζωή μας δεν μπορεί να απαντηθεί με στενά τεχνικούς όρους κ

Εγινε το ανήκουστο... Αυτό που είχε ακουστά η γενιά μας αλλά που ποτέ δεν πίστευε ότι θα ζήσει... Απαγόρευση κυκλοφορίας. Μόνο για τα απαραίτητα και μόνο μετά από αίτηση και βεβαίωση... Στην πραγματικότητα έχουμε, για πρώτη φορά από το 1967, αναστολή άρθρων του Συντάγματος, χωρίς βέβαια κανείς να το λέει ή να το έχει εφαρμόσει και τυπικά. Ούτε όμως και κανένας αντιδράει... Ούτε καν το κουβεντιάζουμε Οσο απαραίτητο κι αν είναι το μέτρο... Να δούμε πως και πότε θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Και τι υποθήκη θα αφήσει...

Μάθημα ζωής αποτελεί το πρωτοσέλιδο της Marca, το οποίο παρουσιάζει την κορυφαία ενδεκάδα στη μάχη κατά του κοροναϊού. Εδώ δε μιλάμε για ποδοσφαιριστές, αλλά για ήρωες Ανέκαθεν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ζωής δεν ήταν οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες ή γενικότερα οι αθλητές. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι άλλοι. Γιατροί, νοσηλευτές, πυροσβέστες και στρατιωτικοί, ενώ στη μάχη κατά του κοροναϊού μπαίνουν κι άλλα επαγγέλματα: υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, προσωπικό καθαρισμού, γεωργοί, δυνάμεις ασφαλείας του κράτους, βενζινοπώλες, πωλητές εφημερίδων και υπάλληλοι στα ΜΜΜ συνθέτουν την κορυφαία ομάδα των τελευταίων ημερών και εβδομάδων. Την καλύτερη ενδεκάδα του πλανήτη. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, δίνουν πραγματική μάχη κόντρα στο τέρας του κοροναϊού, και η Marca τούς τίμησε με ένα άκρως συγκινητικό, ανατριχιαστικό και προπάντων διδακτικό πρωτοσέλιδο. «Η ομάδα όλων. Με αυτήν την εθνική Ισπανίας θα νικήσουμε σίγουρα» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην πρώτη σε

Χθες μπήκε η Ανοιξη. Σήμερα συννεφιά και ψιλόβροχο... Τα παιδιά σηκώνονται αργά... Ανοίγουμε ραδιόφωνο. Ερχονται νέα μέτρα και απαγόρευση κυκλοφορίας, λένε. Σήμερα δεν θα έχει ενημέρωση για την πορεία της επιδημίας από την τηλεόραση. Θα έχει άλλο ένα διάγγελμα Μητσοτάκη. Και, ναι, ανακοινώνει απαγόρευση κυκλοφορίας. Ζορίζουν τα πράγματα. 15 οι νεκροί. 34 στην εντατική... Από αύριο θα βγαίνουμε μόνο με ειδική άδεια... Βαραίνει η ζωή μας...

Η οχύρωση των κοινωνιών απέναντι στους κινδύνους δεν είναι μια απολίτικη έννοια, αλλά εμπεριέχει κοινωνικές επιλογές και συγκρούσεις. Γύρω από αυτήν πρέπει να κερδηθεί το στοίχημα μιας νέας πολιτικής ηγεμονίας άμυνας της κοινωνίας και της δημοκρατίας «Το ραντεβού με τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο το είχαμε κλείσει από εβδομάδες» γράφει η δημοσιογράφος της Αυγής, Κάκη Μπαλή. «Θέλαμε να μιλήσουμε, με καφεδάκι και κασετόφωνο, για τους εορτασμούς που ετοιμάζονται για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Αλλά ο κορωνοϊός τα άλλαξε όλα. Η κουβέντα μας έγινε από το τηλέφωνο και το πληκτρολόγιο και με αντικείμενο την ιστορία των ιών και των επιδημιών. Το 1821 μπορεί να περιμένει. Ο Λιάκος θεωρεί ότι εξαιτίας αυτής της πανδημίας “θα αποχαιρετήσουμε τον κόσμο που γνωρίζαμε”, μας ταξιδεύει στα χρόνια του Ιουστινιανού και των Κονκισταδόρες και μας θυμίζει πώς μια επιδημία οδήγησε τη χώρα μας στο να φτιάξει το ΙΚΑ. Και προειδοποιεί ότι η επόμενη μέρα του κορωνοϊού δεν είναι μονόδρομος: “Η οχύρωση τ

Εχει πάει απόγευμα... Δεν έχω βγει καθόλου έξω όλη μέρα... Ξαφνικά κρίση πανικού με κλειστοφοβία. Καλώς την και ας άργησε... Πότε θα τελειώσει; Μήπως δεν έχει αρχίσει ακόμη; Κι αν μας συμβεί κάτι που δεν έχει σχέση με τον ιό; Αν πάθει κάτι κάποιος αγαπημένος μας; Και μετά; Πως θα είναι το μετά; Πότε θα πάμε για καφέ; Πότε θα πάμε ξανά στη θάλασσα; Πότε θα... ; Βγαίνω στο μπαλκόνι. Πάω στις γλάστρες και χώνω τα χέρια μου στο χώμα. Αποφασίζω να φυτέω πιπερίτσες. Για δύο ώρες παίζω με τα χώματα Περνάει...

Σήμερα έρχεται το παιδί από τη Θεσσαλονίκη. Απόγευμα. Πηγαίνω στον Σταθμό Λαρίσης. Σχεδόν έρημος. Βιαστικοί επιβάτες από τον Προαστιακό χάνονται στο δρόμο. Η αμαξοστοιχία φθάνει. Του τηλεφωνώ. Σε περιμένω στην κεντρική πύλη. Μετά από λίγα λεπτά τον ξεχωρίζω. Για πρώτη φορά δεν τον παίρνω αγκαλιά. Μπαίνουμε σε ένα ταξί. Χαζεύει την Αθήνα από το παράθυρο. Φτάνουμε σπίτι. Πλένουμε χέρια. Αγκαλιαζόμαστε όλοι μαζί. Εκείνος, η μαμά του, ο αδελφός του, εγώ... Μαζευτήκαμε. Είμαστε καλά...

Κατέληξε ο 66χρονος που έδινε μάχη για τη ζωή του στη μονάδα εντατικής θεραπείας του ΠΓΝ Πατρών, όπως έγινε γνωστό τα ξημερώματα της Πέμπτης. Ο 66χρονος που νοσηλεύοταν στο νοσοκομείο του Ρίου από τις 2 Μαρτίου οπότε και είχε διαγνωστεί με τον ιό δεν τα κατάφερε και άφησε την τελευταία του πνοή στις 3:15 τα ξημερώματα της Πέμπτης.

Σήμερα έκλεισαν τα σχολεία... Είναι το πρώτο μέτρο για τον κοροναϊό. Αγωνία για το παιδί που είναι στη Θεσσαλονίκη. Τηλέφωνο. Πρέπει να γυρίσεις σπίτι. Πες μας για να σου βγάλουμε εισιτήριο. Ο μικρός μπερδεύει τη χαρά με την ανησυχία. Φροντιστήριο θα έχω; Δεν ξέρουμε. Μάλλον όχι. Είναι Τρίτη. Κλείνουμε εισιτήριο για την Κυριακή. Πηγαίνουμε για τα ψώνια της ημέρας. Μετά μάχη με την ειδησεογραφία της ημέρας που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς...