Εγραφα, προχθές, στο facebook: "Τους βαρέθηκα τους γραφικούς και δήθεν εκκεντρικούς που λένε ο,τι παρόλα κι ο,τι fake τους κατεβαίνει με σοβαρότητα δέκα καρδιναλίων. Και στην πολιτική και στη ζωή και παντού. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να βλέπουμε κάθε λογής νούμερα και αρλεκίνους σε ένα διαρκή διαγωνισμό σαχλαμαρας με επένδυση σοβαρότητας. Ε, φτάνει πια με τον κάθε Αδωνι και τον κάθε Λεβέντη, Χίο, Λοβέρδο και λοιπούς. Φτάνει! Το ότι είναι η φαιδρή όψη του θηρίου δεν τους κάνει λιγότερο θηρία. Μήπως είναι η στιγμή να ακούσουν ένα "α πάγαινε ρε ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΑ!";".
Κι ύστερα καθόμουν και σκεφτόμουν πότε ξεκίνησε αυτό το φαινόμενο με τους ημίτρελους, θεόμουρλους, κατ' επάγγελμα φασουλήδες και κλόουν της πολιτικής και δημοσιογραφικής σκηνής. Πηγαίνοντας δύο-τρεις δεκαετίες πίσω θυμάμαι κάποια "νούμερα" αλλά και λίγα ήταν και δεν έχαιραν τέτοιας προβολής και επιρροής. Απο τους πρώτους και πιο ανθεκτικούς, ο Βασίλης Λεβέντης. Ισως ο πρώτος διδάξας. Εξ' αρχής καλτ αλλά και περιορισμένος σε αυτό το καλτ. Μια ευχάριστη νότα αργά το βράδυ στην τηλεόραση που έσπαγε τη μονοτονία των ΠΑΣΟΚων και των Νεοδημοκρατών της εποχής. Κάτι σαν τον "τρελό του χωριού" που τον έβλεπες με συμπάθεια όποια χοντράδα κι αν έλεγε. Μέχρι το "βρώμικο" '89... Από εκεί και μετά μπήκαμε για τα καλά στο βασίλειο της χοντράδας: Κακαουνάκης, Τριανταφυλλόπουλος, Τράγκας από τη μία και από την άλλη οι "ευπρεπείς" Χατζηνικολάου, Πρετεντέρης, Στάη. Ενα δίπολο με τους πρώτους στην πρωινή και τους δεύτερους στη βραδυνή ζώνη της "ενημέρωσης" από ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Παράλληλα, ο Βασίλης Μπουγιουκλάκης και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, ο πρώτος στις λαϊκές αγορές με την "Κάμερα Αλήθεια" και ο δεύτερος με τον καθημερινό σχολιασμό της Δίκης Παπανδρέου...
Ακολούθησαν "Ζούγκλες", "Μαύρες Τρύπες", "Τηλεδικεία" και άλλες εκπομπές και στήλες εφημερίδων όπου η ελευθεριάζουσα εκφορά του λόγου, άλλοτε δραματική και λυρική και άλλοτε κυνική και αποδομητική επένδυε σε ένα βαθιά συντηρητικό και αντιδραστικό περιεχόμενο.
Και μετά ήλθε ο Γιώργος Καρατζαφέρης για να θεσμοθετήσει την γελοιότητα δημιουργώντας ένα κόμμα που στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε διάφορα "νούμερα" και γελωτοποιούς. Με συνθήματα στα όρια τους ευφυολογήματος και της σαχλαμάρας, με τσιτάρισμα όποιας φράσης αρχαίου (κυρίως) ή νεώτερου Ελληνα, με απέραντη ακροδεξιά αρλουμπολογία. Κι αυτό το πράγμα μπήκε στη Βουλή, συμμετείχε σε κυβέρνηση και μπόλιασε το πολιτικό σύστημα με ένα πλήθος γραφικούς που μέχρι τις ημέρες μας έχουν καταλάβει τα πρώτα έδρανα και τα στασίδια των τηλεοπτικών πάνελ.
Γεμίσαμε αρλουμπολόγους που τώρα πια πρωταγωνιστούν στο Δημόσιο Διάλογο αξιοποιώντας και τα κοινωνικά δίκτυα. Ομως πλέον το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Και γίνεται επικίνδυνο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου