ANemos

Ένα από τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς θα είναι σίγουρα η όπερα  «ΗΡΑ», του διακεκριμένου συνθέτη και σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή, βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Κυριακίδη, στις 6 και 7 Οκτωβρίου, στο αρχαίο θέατρο της Δήλου. Η διοργάνωση τελεί υπό την αιγίδα του  Δήμου Μυκόνου , της  Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου  και σχεδιάζεται με τη σημαντική σύμπραξη της  Εφορείας Αρχαιοτήτων . «Ψυχή» του προγράμματος είναι η  Αλεξάνδρα Δήμου , δικηγόρος Σύρου και κάτοικος Μυκόνου, εμπνεύστρια της όπερας και επικεφαλής της ομάδας που προετοιμάζει αυτό το σημαντικό εγχείρημα. Η υπόθεση της όπερας έχεις ως εξής: Ένας θνητός φτάνει στη Δήλο, στη γενέτειρα του Απόλλωνα, βαριά άρρωστος, για να διαπραγματευτεί το τέλος της ζωής του. Δύο θεές του Ολύμπου, η Ήρα και η Αφροδίτη, τον αιφνιδιάζουν με την παρουσία τους. Αρχίζει μια φιλοσοφική διαπραγμάτευση μεταξύ του φόβου της θνητότητας και της πλήξης της αθανασίας, που καταλήγει στην ένωση του «θεϊκού» με το «ανθρώπινο» και στ

Ο παράδεισός μου θέλω να μοιάζει με την οδό Αθηνάς, την Αίολου, την Ευριπίδου, Απρίλη μήνα, μεσημέρι και οι άγγελοι να παίζουν ραπ με κλαρίνα και τουμπερλέκια, να πίνω ούζο με μαστόρους και χασαπάκια και να χαμογελάμε σε τουρίστριες από τον βορρά. Τίποτα άλλο...

Δεν είναι τα (ανύπαρκτα) επιχειρήματα κατά την αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια εκείνο που με ενοχλεί. Δεν είναι το "τι παιδιά θα μεγαλώσουν και με τι πρότυπα" που λέγεται. Πιο πολύ είναι τα στερεότυπα (επί των προτύπων) που φαίνεται να έχουν οι περισσότεροι, αριστεροί και δεξιοί πολέμιοι για τους ομόφυλους. Φαντάζονται δηλαδή ότι ένα ζευγάρι ομόφυλων είναι κάτι τύποι με δερμάτινα παντελόνια και καπέλα που ξημεροβραδυάζονται σε gay bar και gay parades, βγαλμένοι κατ' ευθ είαν από το "Ψωνιστήρι" με τον Αλ Πατσίνο ή κάτι άλλοι τύποι, πιο light, σαν τους gay του ελληνικού κινηματογράφου, όπως τους έπαιζε ο Σταύρος Παράβας ή σαν τον Μπέζο στους "Απαράδεκτους". Ισως πάλι να νομίζουν ότι ένα ζευγάρι ομόφυλων είναι σαν κάτι τηλεπερσόνες που πλαισιώνουν τα πρωινάδικα και "καλιαρντίζουν" το life style της εποχής μας. Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι που θέλει να στηρίξει ένα παιδί, μπορεί να είναι (και είναι κατά κανόνα

Του Θανάση Αντωνίου ΠΗΓΗ:  http://diastixo.gr/kritikes/meletesdokimia/9672-koinonia-theamatos Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας από την εξέγερση του Μάη του 1968 στο Παρίσι. Έναν χρόνο πριν από το διονυσιακό ξέσπασμα της σπουδάζουσας παριζιάνικης νεολαίας, το οποίο ακολούθησε αργοπορημένη, ως συνήθως, η εργατική τάξη, είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο  Η κοινωνία του θεάματος  του Γάλλου στοχαστή Γκι Ντεμπόρ. «Γιορτάζει» κι αυτό φέτος από μια άποψη. Εδώ και μισό αιώνα, το συγκεκριμένο βιβλίο πυροδοτεί τη φαντασία και κινητοποιεί τη βούληση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που οραματίζονται μια άλλη κοινωνία, λιγότερο ιεραρχική και «θεαματική» από την παρούσα, όπου το ατομικό και το κοινωνικό αίρουν τις αντιθέσεις τους και συντίθενται ξεπερνώντας (και καταργώντας βέβαια…) την έννοια της καπιταλιστικής εξουσίας. Ενάντια σε όλους τους -ισμούς Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του Διάστιχου έχουν έρθει σε επαφή με το ρηξικέλευθο αυτό βιβλίο κι έχουν εκτεθεί σ

"Έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα, έχουμε μπλέξει βέβαια με δημοκρατικό τρόπο, γιατί εξελέγησαν με τη δημοκρατική έκφραση του ελληνικού λαού, αλλά ο δημοκρατικός τρόπος εκλογής, δυστυχώς, δεν εξασφαλίζει και τον αποτελεσματικό τρόπο διακυβέρνησης και εδώ είναι το πρόβλημά μας. Έχουμε μπλέξει πάρα πολύ άσχημα!" Κώστας Τασιούλας, βουλευτής ΝΔ Αυτά λοιπόν με τον εκλεγμένο βουλευτή της ΝΔ! Εμπλεξε! Πολύ άσχημα! Με μαλάκα λαό! Διότι ένας λαός που επιλέγει έναν αναποτελεσματικό τρόπο διακυβέρνησης τι είναι; Μαλάκας είναι! Μπορεί να μην το λέει καθαρά ο Τασιούλας διότι είναι ευγενικός άνθρωπος. Δεν παραφέρεται. Δεν προσβάλλει. Δεν είναι σαν τον Πέτρο Κωστόπουλο αυτός. Είναι ένας δανδής της πολιτικής.  Μπορεί να το πιστεύει βαθιά μέσα του αλλά δεν μπορεί να βγει, να το φωνάξει, να το πει: "Λαέ είσαι μαλάκας! Είσαι χοντρομαλάκας λαός! Αρχιμαλάκα βλαχολαέ!" . Θα πεις εσύ τώρα, και να έβγαινε να το φωνάξει, να το πει, ποιός θα τον άκουγε; Ακούει ο μαλάκας; Δεν ακούει!

Πολ Ρικέρ-Κορνήλιος Καστοριάδης Διάλογος για την ιστορία και το κοινωνικό φαντασιακό Μετάφραση: Σωτήρης Σιαμανδούρας Ο Πολ Ρικέρ και ο Κορνήλιος Καστοριάδης υπήρξαν δύο σημαντικές μορφές της σκέψης και της φιλοσοφίας του προηγούμενου αιώνα. Ο διάλογος που παρουσιάζεται στην παρούσα έκδοση έγινε στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής εκπομπής Le bon plaisir στις 9 Μαρτίου 1985, όταν ο Ρικέρ προσκάλεσε τον Καστοριάδη σε μια δημόσια συζήτηση γύρω από θέματα και προβληματικές που απασχολούν από κοινού τους δύο στοχαστές. Το κοινωνικό φαντασιακό, η ανθρώπινη δημιουργία, η φαντασία, η ιστορία, ο μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι μερικά από τα θέματα τα οποία θίγονται στον μεταξύ τους διάλογο... «Αξίζει να σημειωθεί ο ιδιαίτερος τόνος της συνομιλίας. Σαν τις μπάλες του μπιλιάρδου, οι απαντήσεις του Ρικέρ και του Καστοριάδη πότε διασταυρώνονται, πότε συγκρούονται, πότε συγκλίνουν, για να αποκλίνουν αμέσως περισσότερο. Ενώ η συζήτηση είναι «ζωντανή», δεν χάνει ποτέ -ακόμα και στις πιο μεγάλε

Είναι έτοιμη η κοινωνία να αποδεχτεί την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, την νομιμοποίηση της μαριχουάνας, τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας; 'Η δεν είναι; Και πως προετοιμάζεται και ωριμάζει μία κοινωνία; Σαν τις αχλαδιές; Και όταν πλέον είναι έτοιμη πως εκφράζει την ετοιμότητά της; Πως προχωράει στην κατεύθυνση που θέλει να κατευθυνθεί; Κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν νόημα και άρα δεν επιδέχονται απάντησης όσο εκλαμβάνουμε την κοινωνία ως ένα ενιαίο σύνολο που εξελίσσεται συμμετρικά και αρμονικά. Δεν χρειάζεται να είσαι μαρξιστής για να καταλάβεις αυτή την απλή αλήθεια, αρκεί και μόνο να έχεις κάποιες, έστω και περιορισμένες κοινωνικές σχέσεις. Εχουν όλοι τις ίδιες απόψεις; Τι ίδιες ανάγκες; Την ίδια ενημέρωση; Αλλά και σε αυτά που συμφωνούν, έχουν πλήρη ταύτιση; Κι ύστερα διαβάζεις: " Τριγμούς στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεχίζει να προκαλεί το θέμα της αναδοχής στα ομόφυλα ζευγάρια με το λεγόμενο «συντηρητικό» κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά αλλαγέ

Της Νατάσας Στασινού nstas@naftemporiki.gr Δύο εταιρείες, το Facebook και η Cambridge Αnalytica, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο πολιτικού κόσμου και ρυθμιστικών αρχών για τη διαχείριση προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων χρηστών, αλλά και το ρόλο τους σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Μαζί με αυτές στο «εδώλιο» τα μεγάλα δεδομένα, τα data analytics και οι πρακτικές της μικρο-στόχευσης καταναλωτών και ψηφοφόρων. «Φταίνε» τα social media και τα data για τον Τραμπ και το Brexit όπως γράφτηκε; Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για την πολιτική διαδικασία, πού πραγματικά φτάνει η επιρροή τους και πού αρχίζουν οι μύθοι; Το 2014 σε άρθρο του ο Economist σχολίαζε πως όροι όπως τα big data είναι αρκετά θολοί. Χρησιμοποιούνται ευρύτατα τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους, που δεν ξέρουν πάντα να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι και σε τι χρησιμεύουν, αλλά συνήθως… προσπαθούν να πουλήσουν κάτι. Τότε ελάχιστες ήταν οι αναλύσεις, που αμφισβητούσαν, εξέφραζαν ανησυχίες, προειδοποιούσαν για κινδύνους. Η πλειονότητ

T ο βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου 2018, η καθηγήτρια Mary Beard ανάρτησε στο Twitter μια φωτογραφία της, στην οποία έκλαιγε. Η καθηγήτρια κλασικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που αριθμεί σχεδόν 200.000 ακολούθους στο Twitter, ήταν αναστατωμένη μετά από την «καταιγίδα» αρνητικών σχολίων και διαδικτυακής βίας που δέχτηκε online. Αφορμή για το μπούλινγκ που υπέστη ήταν το σχόλιο που έκανε για την Αϊτή. «Φυσικά κάποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει την φερόμενη ως συμπεριφορά εργαζομένων της Oxfam στην Αϊτή και αλλού. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να διατηρείς “πολιτισμένες” αξίες μέσα σε μια ζώνη καταστροφής. Και σε γενικά πλαίσια συνεχίζω να σέβομαι όσους πηγαίνουν και βοηθούν τον κόσμο που έχει ανάγκη –εκεί που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα πατούσαμε το πόδι μας», έγραψε. Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές του χρόνου, η εν λόγω ανθρωπιστική οργάνωση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο σκάνδαλο, με εργαζόμενούς της να κατηγορούνται ότι εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά ταλαιπ