Περί Σαββόπουλου, προσωπικά...

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν για τη συναυλία του ΣΚΑΪ με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου...
Οχτώ χωριών χωριάτες γίναμε πάλι οι υπέρ της συναυλίας, οι κατά του ΣΚΑΪ, οι υπερασπιστές του Σαββόπουλου, οι αποκαθηλωτές του Σαββόπουλου και όλοι οι ενδιάμεσοι συνδυασμοί...
Κάποιοι εκφράζουν την άποψή τους κόσμια, κάποιοι άκομψα και κάποιοι άλλοι τους μαλώνουν και τους δείχνουν το δρόμο το σωστό...
Γεμίζουν τα ψηφιακά ντουβάρια με αναλύσεις, σιχτιρίσματα, ύμνους, αναθέματα...

Μεγάλωσα με τον Σαββόπουλο. Πιο σωστά, μεγάλωσα με τα τραγούδια του, να είναι καλά ο θείος μου ο Πλάτωνας που μου έδωσε μία κασέτα του εν μέσω χούντας... 

Προέφηβος τότε, τον τοποθέτησα στην μικρή μου "Κιβωτό" δίπλα στον Ιούλιο Βερν, στον Καραγκιόζη, στις ελληνικές ταινίες με την Καρέζη και τον Αλεξανδράκη, Σάββατο βράδυ στην ΕΙΡΤ, στη μυρουδιά του καφέ και της "Ολντ Σπάις", στο "Ομπλαντί Ομπλαντά" των Μπίτλς, στη "Φαντασία" του Ντίσνεϊ...

Είναι η Κιβωτός που κουβαλάω ακόμη, αρκετά εμπλουτισμένη αλλά με βασικά "πετράδια" αυτά, τα πρώτα...

Τα τραγούδια του Σαββόπουλου είναι μέσα εκεί αλλά ο Σαββόπουλος είναι απ' έξω εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς -ούτε εγώ- δεν μπορώ να τα πετάξω έξω γιατί μαζί τους θα πετάξω τον εφηβικό μου πυρετό, τα πρώτα μου ταξίδια με καράβι, τον πρώτο μου έρωτα που έγινε μακρόχρονη σχέση (δύο μηνών) , κάτι σημαδάκια στην μπογία στον τοίχο δίπλα στο κραβάτι μου, τους θανάτους που ξεπέρασα, τη γεύση από κεφτεδάκια με δυόσμο, την πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου, το '74...

Χωρίς όλα αυτά μαζί ΔΕΝ μπορώ...