Απολείπειν...

Χτυπάει το τηλέφωνο που ήταν δίπλα, στο κομοδίνο, ανάμεσα σε μπουκάλια νερό και χαρτομάντιλα. Το είχα στη δόνηση για να μην ενοχλούνται οι διπλανοί. Γυρίζω με κόπο, πονούσα ακόμη από τη χθεσινή επέμβαση. Το πιάνω, κοιτάζω, ήταν ο διευθυντής της εφημερίδας.
-Ελα, πασάκα μου. Πως είσαι;
-Κάπως καλύτερα.
- Ολα πήγαν καλά;
-Μια χαρά! Αύριο μάλλον θα πάρω εξιτήριο.
- Ωραία! Ακου κάτι τώρα. Ο κυρ-Αλέκος θέλει να φύγεις από την εφημερίδα. Του μίλησα. Ανένδοτος. Τι να πω;
- Τι να πεις; Οκ! Μόλις συνέλθω θα έλθω από εκεί να το τακτοποιήσουμε.
- Θα πάρεις όλη την αποζημίωση!
- Ω! Μεγάλη η χάρη του!

Αυτός ήταν ο κυρ-Αλέκος. Φαίνεται με έπαιξε στη ρουλέτα και ...έχασα. Το έκανε συχνά, από ό,τι είχα μάθει. Φώναζε στο γραφείο του κανά-δύο κολλητούς και έπαιζαν το "ποιόν να απολύσουμε σήμερα!". Ωραίο παιχνίδι. Κλείνεις ένα σπίτι και ξεραίνεσαι στα γέλια. Εκτονώνεσαι.

Οκτώ χρόνια μετά κάτι παρόμοιο πρέπει να παίχτηκε εκεί "πάνω". Το "ποιόν να απολύσουμε σήμερα!"

- Ελα, πασάκα μου. Σειρά σου απόψε!

Ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει. Αν και διατηρώ μια αμφιβολία!