ANemos

Ισως μία από τις καλύτερες αναλύσεις που έχουν γραφτεί στην Ελλάδα για την περίπτωση της Γερμανίας . Του Κώστα Μελά: Τώρα , είναι γνωστόν, ότι στην ιστορία της Γερμανίας , οι συζητήσεις για την γερμανική ταυτότητα καθορίστηκαν από τη διάχυτη και εγγενή αντίληψη της γερμανικής κοινωνίας περί της ιδιαιτερότητας της, σε σχέση με τη Δύση. Δεν πρόκειται, όπως λανθασμένα πολλές φορές αναφέρεται, περί απλού  ιδεολογήματος, αλλά για  συγκεκριμένο περιεχόμενο που πήρε το κυρίαρχο πολιτιστικό υπόδειγμα σε πλήρη αλληλεξάρτηση με τις ιδιαίτερες αναπτυξιακές διαδικασίες της γερμανικής κοινωνίας. Υπ΄ αυτήν την άποψη η συγκεκριμένη αντίληψη ως  δομικό στοιχείο του συλλογικού φαντασιακού της γερμανικής κοινωνίας αποτελεί μέρος της πραγματικότητά ς της.  Συνεπώς χρειάζεται ως τέτοια να ληφθεί υπόψη και ως τέτοια να ενταχθεί σε μια συλλογιστική αντιμετώπισης. Οι θέσεις που θεωρούν τις αντιλήψεις αυτές ως ανορθολογικές , μεταφυσικές κτλ ( Richard  Wolin, Η Γοητεία του Ανορθολογισμού)  απλά επιβεβαιών

Για την τραγωδία στην Αίγινα. Διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω. Απόψεις, κραυγές, σενάρια. Λες και δεν έχουμε με τι άλλο να ασχοληθούμε. Ας ασχοληθούμε το λοιπόν: Εχουμε ένα δυστύχημα. Μπορούσε να είναι τροχαίο, αεροπορικό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι θαλάσσιο. Χάθηκαν τέσσερις ζωές, ξεκληρίστηκαν οικογένειες, άνθρωποι στα νοσοκομεία. Δυστύχημα όμως, το ξαναλέω. Δεν είχαμε εκτελέσεις και δεν διαφαίνεται να υπήρχε πρόθεση δολοφονίας αυτών των ανθρώπων. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Σε τι οφείλεται; Ποιός είναι αυτός που το προκάλεσε, ποιός οδηγούσε το ταχύπλοο; Θα τα δείξει η έρευνα. Οποιος και να ήταν όμως, ένας μαλάκας και μισός ήταν μόνο και μόνο γιατί το οδηγούσε ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, κοντά στην ακτή, σαν να μην τρέχει τίποτα. ΑΥΤΟ είναι το σοβαρό κι αυτό το σοβαρό συμβαίνει ΑΥΤΗ τη στιγμή που μιλάμε σε δεκάδες ακτές από τη Μύκονο μέχρι τη Γαύδο κι από τη Θάσο μέχρι τους Παξούς. Το να θέλουμε την παραδειγματική τιμωρία του οδηγού δεν μου λέει απολύτως τίποτα διότι δυστυχώς η δικαιοσύνη και ΚΥΡΙΩΣ

Οσο κι αν το δυσβάσταχτο βάρος της κρίσης μας ωθεί στην ομφαλοσκόπηση, οι περισσότεροι έχουμε αντιληφθεί ότι κάτι ιστορικά κρίσιμο συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι ίσως η πρώτη φορά που γίνονται ορατά τόσο ο κατακερματισμός της αμερικανικής κοινωνίας όσο και η βαθιά ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων της είτε προς τα αριστερά (βλέπε φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς) είτε προς τα δεξιά (βλέπε Ντόναλντ Τραμπ) με ταυτόχρονη αναζωπύρωση του φυλετικού προβλήματος αλλά και εκείνου των μεγάλων οικονομικών ανισοτήτων. Οι ΗΠΑ από ένα καζάνι που ενοποιεί διαφορετικές εθνότητες και φυλές δημιουργώντας από τα τέλη του 19ου αιώνα το «Αμερικανικό Ονειρο» σχεδόν όπως το είχε προβλέψει ο Alexis de Tocqueville στο βιβλίο του “Democracy in America” (1835), μεταμορφώθηκαν σε ένα καζάνι που κοχλάζει κι είναι έτοιμο να εκραγεί την ίδια στιγμή που διέρχονται μια άνευ προηγουμένου κρίση αντιπροσώπευσης. Κύρια ένδειξη αυτής της κρίσης είναι η ανάδειξη δύο υποψήφιων προέδρων για τις εκλογ

Χτυπάει το τηλέφωνο που ήταν δίπλα, στο κομοδίνο, ανάμεσα σε μπουκάλια νερό και χαρτομάντιλα. Το είχα στη δόνηση για να μην ενοχλούνται οι διπλανοί. Γυρίζω με κόπο, πονούσα ακόμη από τη χθεσινή επέμβαση. Το πιάνω, κοιτάζω, ήταν ο διευθυντής της εφημερίδας. -Ελα, πασάκα μου. Πως είσαι; -Κάπως καλύτερα. - Ολα πήγαν καλά; -Μια χαρά! Αύριο μάλλον θα πάρω εξιτήριο. - Ωραία! Ακου κάτι τώρα. Ο κυρ-Αλέκος θέλει να φύγεις από την εφημερίδα. Του μίλησα. Ανένδοτος. Τι να πω; - Τι να πεις; Οκ! Μόλις συνέλθω θα έλθω από εκεί να το τακτοποιήσουμε. - Θα πάρεις όλη την αποζημίωση! - Ω! Μεγάλη η χάρη του! Αυτός ήταν ο κυρ-Αλέκος. Φαίνεται με έπαιξε στη ρουλέτα και ...έχασα. Το έκανε συχνά, από ό,τι είχα μάθει. Φώναζε στο γραφείο του κανά-δύο κολλητούς και έπαιζαν το "ποιόν να απολύσουμε σήμερα!". Ωραίο παιχνίδι. Κλείνεις ένα σπίτι και ξεραίνεσαι στα γέλια. Εκτονώνεσαι. Οκτώ χρόνια μετά κάτι παρόμοιο πρέπει να παίχτηκε εκεί "πάνω". Το "ποιόν να απολύσουμε σήμερα!&qu

Γράφει ο Νίκος  στο FaceBook κι εγώ το θησαυρο-φυλακίζω: Ήθελα καιρό τώρα να το πω, να ξαναγίνω ''αντιπαθέστερος'' Η νέα ελληνική μουσική βιάστηκε . Η βίαιη στροφή στη δυτική μουσική, όχι σαν σπουδή αλλά σαν προσπάθεια ελληνοποίησης της, έκανε μουσικά τέρατα που οι πολλοί λατρεύουν όπως ο καθένας, αγαπά τις μνήμες του. Ο απλός λαός στράφηκε σε πρόχειρα νεοδημοτικά γραμμένα με το κιλό και σε ακούσματα που ξέφευγαν από τη Μικρασία και χώνονταν μέχρι την Ινδία. Τσέμπαλο vs Μαντουμπάλας...πλούσιοι και φτωχοί. Υπήρξαν κάποιοι που έγραψαν όμως ΤΟ ελληνικό τραγούδι. Που πήραν το κοφτό του αληθινού δημοτικού, το πάντρεψαν αρμονικά με την πίκρα και τον πόνο της Μικρασίας, χρησιμοποίησαν όργανα για κοφτούς ήχους, δεν μιμήθηκαν , πήραν την δερβίσικη ''αναχώρηση'' με τον ψαλμό της ( βυζαντινή γιατί όχι-το Βυζάντιο δεν ήταν έθνος ήταν αυτοκρατορία με πολλαπλές μίξεις) και σιάξαν το αληθινό ρεμπέτικο της πόλης. Συνδέθηκε με το κυνήγι του λούμπεν, του παραβατ