ANemos

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ Pablo Iglesias Κερδίζοντας τις εκλογές δεν κερδίζεται, σε καμία περίπτωση, η εξουσία. Γι’ αυτό, στο καθήκον μας για τη διεκδίκηση της δημοκρατίας καλούνται όσοι επιθυμούν να κάνουν την αξιοπρέπεια, που απορρέει από την αποτελεσματική εφαρμογή της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κυβερνητική προτεραιότητα. Σήμερα, δυστυχώς, δε φιλοδοξούμε να εξαλειφθεί το Κράτος, να εξαφανιστούν οι φυλακές, ούτε να γίνει η γη παράδεισος. Φιλοδοξούμε να πηγαίνουν όλα τα παιδιά σε δημόσια σχολεία, που θα είναι τα καλύτερα που υπάρχουν· να λαμβάνουν όλοι οι ηλικιωμένοι σύνταξη και να περιθάλπονται στα καλύτερα νοσοκομεία, και όχι αυτά να αποτελούν προνόμιο των πλουσίων· φιλοδοξούμε να μπορεί ο καθένας να φοιτά στο πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως καταγωγής· να μη στερούν από κανέναν τη θέρμανση αν δεν μπορεί να την πληρώσει· να μην μπορεί καμία τράπεζα να αφήσει στο δρόμο μια οικογένεια· φιλοδοξούμε όλος ο κόσμος να δουλεύει υπό αξιοπρεπείς συνθήκες χω

-Σου έχω θέμα! -Τι θέμα; -Που θα κάνει πάταγο! -Ελα ρε! Για πες! -Μπορούμε να τους γαμήσουμε. Στο στέλνω με φάκελο στο γραφείο σου. Δες το και πες μου -Μιλάμε! Το τηλέφωνο κλείνει. Σε μισή ώρα έρχεται το "χαρτί". Το έχει βρει δικηγόρος. Ενα στρατσόχαρτο με βολική ημερομήνια. -Ελα! Τι είναι αυτό; -Δεν βλέπεις; Μια εβδομάδα μετά τις εκλογές. Τσάκισέ τους... -Δεν λέει και πολλά... -Τι λες ρε μαλάκα; Την ημερομηνία την βλέπεις; Δημοσιεύστε το... -Καλά! Θα το ψάξω λίγο... -Τι να ψάξεις ρε; Φτάνει και παραφτάνει αυτό! Γάμησέ τους να ψάχνονται μετά -Εσείς θα το στηρίξετε; -Εχω ενημερώσει. Εχουν ήδη ετοιμάσει τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις. Με το που το δημοσιεύεις βγαίνουμε εμείς. Το έχω δώσει και στους άλλους να κάνουν δηλώσεις. Με ακούς; -Σε ακούω... -Αντε! -Στέκει ή θα μας πάρουν με τις πέτρες; - Δεν τρώγεσαι λέμε. Το έχει δει και η πρεσβεία... -Ποια πρεσβεία; -Η γνωστή! Θα υπάρχει στήριξη. Θα δοθεί και έξω -Οκ. Το κοιτάω και μιλάμε. -Μην το καθυστερ

Δεν έψαχναν. Δεν ήθελαν να βρουν. Από την αρχή δεν ήθελαν. Κανείς τους. Ισως μόνο η μάνα να ήθελε... Δεν ήθελαν να ψάξουν, είναι φανερό. Γιατί αν ήθελαν θα τον είχαν βρει από την πρώτη μέρα. Από τις πρώτες ώρες. Δίπλα τους δολοφονήθηκε. Δίπλα τους εξαναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Σχεδόν μπροστά τους. Ας τις αφήσουν τις δικαιολογίες και τα μυξοκλάματα. Κανένας τους δεν ήθελε να βρεθεί ο Βαγγέλης. Τον είχαν ξεγράψει όπως κι εκείνος είχε ξεγράψει τον εαυτό του. Δεν έψαχναν διότι ήξεραν με ακρίβεια κατά που πέφτει ο Καιάδας που μέσα του τον έσπρωξαν. Τι να τον κάνουν νεκρό αφού ούτε ζωντανό τον ήθελαν; Ολοι τους. Εκτός ίσως από τη μάνα... Ο Βαγγέλης πέθανε μέσα στο οικοσύστημα που ζούμε όλοι εμείς. Μέσα στον Βάλτο που κρύβουμε και κρυβόμαστε. Μέσα στον Βάλτο που θα κρύψουμε ξανά τις ενοχές μας. Ας περάσουμε όμως τώρα σε άλλες ειδήσεις...

Ένας άδηλος  βράχος  ταξιδεύει  στη  Μεσόγειο,  για  να  ολοκληρώσει  την πορεία του  στο  μέσο  του  Αιγαίου  να  γίνει  Δήλος  και  να  προσφέρει  καταφύγιο  στη  Λητώ,  που  γεννά  στο  χώμα  της  τον  Απόλλωνα  και  την  Άρτεμη. Η  Δήλος, ο  ιερότερος  τόπος  της  Μεσογείου  στην  αρχαιότητα,  φθίνει  και  βυθίζεται  στη  λησμονιά στον  χριστιανικό  κόσμο και  φτάνει  στις  μέρες  μας  σαν  αρχαιολογικός  χώρος, με  την φωτεινή γοητεία  των  ερειπίων  του.  Τι είναι η Δήλος για εμάς σήμερα, είναι τα βυθισμένα στα  αγριολούλουδα  κάτω  από  τις  πυρωμένες  ακτίνες   μάρμαρα ή μήπως  ένας  δρόμος  για  την  ελπίδα  και  το  όνειρο  μιας  σύγχρονης  ανθρωπότητας,  που  αγωνιά  σ΄ ένα  ατέρμονο αγώνα με το θάνατο και την φθορά ;   Όλα  αυτά  αποτέλεσαν  το  ερέθισμα,  για  τους  Αλεξάνδρα  Δήμου  και  Δημήτρη  Καράβολα  ώστε  να  οραματιστούν  μια  γιορτή – εκδήλωση – διερεύνηση,  αφιερωμένη  στη  Δήλο  του  τώρα,  τη  Δήλο  του  2015,  τη  Δήλο  του  μέλλοντος. Μια  ομάδα 4

Είναι τέτοια η φρίκη που προκαλούν οι πράξεις των φανατικών ισλαμιστών με τους δημόσιους αποκεφαλισμούς, τις μαζικές εκτελέσεις και τους βιασμούς, με την καταστροφή ολόκληρων πόλεων αλλά και αρχαιολογικών χώρων, που θα έλεγε κανείς πως ο δημοσιογραφικός σχολιασμός περιττεύει. Και τα μισά να έκαναν απ' όσα δείχνουν οι ίδιοι να κάνουν, η φρίκη δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο. Τι να πεις; Τι να μην πεις; Τι να μιλήσεις; Να, όμως που για τα δυτικά ΜΜΕ οι εικόνες που βλέπουμε, οι πληροφορίες που έρχονται δεν είναι αρκετές. Χρειάζονται διαρκείς επαναλήψεις αλλά και "φούσκωμα" για να εντυπωσιάσουν (και να φρικάρουν) ακόμη περισσότερο τα πλήθη. Ξανά και ξανά και ξανά τα βίντεο με τους αιχμαλώτους ντυμένους στις πορτοκαλί φόρμες λίγο πριν ο μακελάρης τους αποκόψει το κεφάλι. Ξανά και ξανά και ξανά τα φιλμ με τους τζιχαντιστές να σπάζουν με βαριοπούλες τα αρχαία αγάλματα. Κι αν ακουστεί καμιά φωνούλα να λέει πως "ναι, είναι φρικτό αυτό που κάνουν, όμως αυτά τα αγάλμα

Οφείλει ο κάθε σπουδαρχίδης αναλυτής να κοτσάρει φαρδύ-πλατύ κι έναν ποιητή στα πονήματά του για να δείξει πόσο απέχει από τον πρώτο τυχόντα " χαχαμπούχα αριστερό"  που έχει βάλει  " που κάνει το άσπρο μαύρο, έτσι ώστε να παραμένει η Ελλάδα εσαεί στο άραχλο ". Ελα όμως που μερικές φορές η γνώση έχει μείνει αμάσητη, η μνήμη μένει κενή και ο έρμος ο Googlης βγάζει άλλα αντ' άλλων! Ετσι έχει συμβεί και με την περίπτωση του Κίπλινγκ ο οποίος από  Ράντγιαρντ (Rudyard)  έγινε  Ράιαν . Σαν το δυστυχισμένο αμερικανό στρατιώτη που ξέμεινε τραυματισμένος στην πρώτη γραμμή, στην γνωστή ταινία . Ανθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, θα πει κάποιος. Σωστά! Γι' αυτό πρέπει και να αποφεύγουμε τον σπουδαρχιδισμό άλλωστε... Διότι μετά ο κάθε "χαχαμπούχας" μπορεί να μας κάνει ρεντίκολο, τρολάροντάς μας. Με αποτέλεσμα να σηκωθεί να φύγει το " σπουδ- " και να μείνει το υπόλοιπο!

Οι "άθλιοι" εργαζόμενοι της ΔΕΗ οι οποίοι προκαλούν το κοινό αίσθημα!

Δεν γράφω. Παρακολουθώ. Τον Κόσμο να αλλάζει. Την Ιστορία να γράφεται. Τα Λάθη να επαναλαμβάνονται. Τον Πόλεμο να πλησιάζει. Το Χρόνο να λιγοστεύει. Το Φως να παίζει. Τη Ζωή εδώ. Κι Εκεί. Παρακολουθώ. Δεν γράφω. Παραφυλάω!