ANemos

Κρατάει χρόνια. Χειροτερεύει και εξαπλώνεται ακόμη και σε "σοβαρά" news site. Είναι η ακραία ανοησία των τίτλων "που πουλάνε". Τα σκουπίδια της ενημέρωσης. Δημοσιογραφικά υποπροϊόντα, κακές αντιγραφές από διαβολοσκορπίσματα και μπουρδολογίες κάθε είδους. Ως τέτοια θα μπορούσαν να μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Αγράμματα "ανεβαστήρια" βομβαρδίζουν το διαδίκτυο με άχρηστες πληροφορίες για κρετίνους που τις καταναλώνουν αχόρταγα. ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ "γεγονότα" που όταν μπεις να τα δεις, διαβάζεις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ κοινοτοπίες. Πράγματα που ΔΕΝ ΤΑ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ διότι ποτέ σου δεν ήθελες να τα φανταστείς. Τίτλοι που σε ΣΟΚάρουν για να μείνεις με το ΣΟΚ στο χέρι όταν ανοίξεις το "άρθρο". ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ που είναι απλά αστυνομικά συμβάντα. ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΙ καλλιτέχνες που δεν τους ξέρει ούτε ο περιπτεράς τους. Επιθετικοί προσδιορισμοί που επαναλαμβάνονται διαρκώς καθημερινά. Υπονοούμενα να για αποκαλύψεις και μισές φράσεις που περιμένουν να τις συμπληρώσεις

Η απουσία εναλλακτικής πρότασης   της Γεωργιας Βαλωμενου Στις 12 Ιουλίου 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, «ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής πρότασης», σύμφωνα με τους υποστηρικτές της αλλά και πολλούς από τους επικριτές της. ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΕΡΕΝΥ, «ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΤΣΕΛΟ», 1928 Η διαπραγματευτική ήττα της κυβέρνησης, μια ήττα που μοιραζόμαστε όλοι όσοι τη στηρίξαμε, είναι η ήττα μιας συγκεκριμένης διαπραγματευτικής στρατηγικής, η οποία συνίσταται ακριβώς στην έλλειψη εναλλακτικής. Ο Γ. Βαρουφάκης, στην αρχή των διαπραγματεύσεων, είχε δηλώσει: «Αν δεν διανοείσαι την ρήξη, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς». Ωστόσο, η διαπραγματευτική ομάδα δεν διανοήθηκε τη ρήξη, κάνοντας την πολιτική εκτίμηση πως η ρήξη θα είναι Αρμαγεδδώνας για τη χώρα — μια εκτίμηση για την οποία δεν δόθηκε ποτέ καμία αιτιολόγηση. Η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης από την πλευρά της κυβέρνησης, ακριβώς επειδή αποτελούσε στρατηγική επιλογή, δεν αντιμετωπίστηκε ως λάθος, ως κάτι για τ

Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί, για μία ακόμη φορά, με δέος, τα γεγονότα όπως εξελίσσονται, από χθες τη νύχτα, το Παρίσι.  Για μία ακόμη φορά, από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, η Δύση δέχεται ένα "ασύμμετρο" χτύπημα στην καρδιά της -τότε στη Νέα Υόρκη, χθες στο Παρίσι- πληρώνοντας βαρύ τίμημα για την χρόνια αμετροέπειά της. Μια αμετροέπεια η οποία αποκρυσταλλώνεται, λίγες ώρες πριν τις πολλαπλές επιθέσεις στην γαλλική πρωτεύουσα, με τις θριαμβολογίες για την εξόντωση (;) του Τζιχάντι Τζον, του Αγγλου σφαγέα του Χαλιφάτου. Σαν να λέμε ότι το δυτικό marketing θριαμβεύει απέναντι στο marketing των ισλαμιστών και ότι τα "δικά μας" drone είναι καλύτερα από το πριονωτό μαχαίρι του χασάπη. Καθηλωμένοι στους καναπέδες, στις οθόνες και στα κινητά τους, αλλά και σε έναν αγράμματο μανιχαϊσμό "καλού-κακού", οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τι συμβαίνει γιατί συμβαίνει αυτό που βλέπουν αναμασώντας κοινοτοπίες του είδους "είμαστε όλοι Γάλλοι" ή άλλε

Η συζήτηση άνοιξε με αφορμή το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στην Πανελλαδική απεργία της 12ης Νοεμβρίου και το σχόλιό μου στο FaceBook: Οσοι ειρωνεύονται (και μάλιστα δηλώνοντας...αριστεροί) το κάλεσμα για συμμετοχή στην απεργία από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία δεν ομολογούν ότι θέλουν κόμμα-μαντρί όπως είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ένα κομματικό κράτος. Οι απαντήσεις και τα αντι-σχόλια ήλθαν βροχή: Liana Spyropoulou   Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κυβερνάει και εφαρμόζει τις πολιτικές που το ίδιο καταγγέλει και το θεωρείς φυσιολογικό; Andreas Panagopoulos   Στη δημοκρατία δεν κυβερνούν (δεν πρέπει να κυβερνούν) τα κόμματα, Λιάνα. Αυτό είναι μια άθλια στρέβλωση που την έχουμε αποδεχτεί αλλά δεν είναι αυτή η λειτουργία ούτε τον κομμάτων ούτε της κυβέρνησης. Ioannis Alexandros Ioannidis   Καλή η δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ αρκεί όμως να καταλήγει σε σουρεαλισμό, παράνοια, χάπια κτλ κτλ κτλ Andreas Panagopoulos   Το να μην δέχεσαι το κομματικό σύστημα φέρνει μία αναστάτωση αλλά πρέπει να να γίνει κ

[...] «  Αποκαρδιωμένος όπως πάντα ύστερα από κάτι τέτοια, μολονότι τα είδα τόσες και τόσες φορές, όπου η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Γιατί; Γιατί είμαι δεμένος μ’ αυτό τον τόπο και μολονότι δεν έχω καμιά απολύτως φιλοδοξία για πολιτική δράση μου φαίνεται σαν ένα είδος ακρωτηριασμού να πω ξαφνικά να σας χέσω και να αποξενωθώ από όλα αυτά. Γιατί είμαι βέβαιος πώς τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν » Γιώργος Σαφέρης - Πολιτικό Ημερολόγιο

Εισαγωγή Το κείμενο αυτό πραγματεύεται ένα παράδοξο εκ πρώτης όψεως ζήτημα: τη σχέση της νεώτερης (μεταπολεμικής) Πολιτικής Επιστήμης με τον Αντόνιο Γκράμσι ως προς την έννοια του «πολιτικού κόμματος» και, κατ’επέκτασιν, του «κομματικού συστήματος». Η σχέση αυτή είναι ασύμβατη θα έλεγε κανείς, ανύπαρκτη κάποιος άλλος. Ο Γκράμσι, από τη μία πλευρά, είναι ένας μαρξιστής φιλόσοφος του μεσοπολέμου (γεννήθηκε το 1891 και πέθανε το 1937), ενταγμένος ιδεολογικά στο ρεύμα του επαναστατικού κινήματος. Η σκέψη και η πολιτική του δράση είναι προσανατολισμένες στη στρατηγική της ανατροπής του αστικού κράτους. Από την άλλη πλευρά, η μεταπολεμική (κατ’ουσίαν) Πολιτική Επιστήμη και οι πολιτικοί επιστήμονες είναι σε γενικές γραμμές «συστημικοί». Προσεγγίζουν το κράτος και το κρατικό φαινόμενο ως μία σταθερή και αποδεκτή οντότητα και περισσότερο μελετούν τις λειτουργίες του παρά τις κοινωνικές σχέσεις. Ο Γκράμσι, επίσης, είναι ένας (ανεξάρτητος θεσμικά) φιλόσοφος που δεν ερμηνεύει απλώς τον κόσμο