Μπαμπά, μήπως να γίνει ένας πόλεμος;

Οι ερωτήσεις τους είναι συχνά απροσδόκητες και πολλές φορές σοκαριστικές, όμως αυτή ξεπέρασε το όριο:

-Μπαμπά, μήπως να γίνει ένας πόλεμος;
-Τι λες παιδί μου; Που να γίνει πόλεμος;
-Εδώ, στην Ελλάδα.
-Τι πόλεμος να γίνει στην Ελλάδα;
-Δεν ξέρω. Με τους Τούρκους. Μεταξύ μας. Ενας πόλεμος όπως γίνεται στη Συρία.
- Γιατί να γίνει ένας πόλεμος όπως στη Συρία.
- Για να μάθουμε να φερόμαστε
- Σε ποιούς;
- Σε όλους. Σε όλους τους άλλους ανθρώπους. Γιατί μόνο αν ζήσουμε πόλεμο θα μάθουμε τι σημαίνει πόλεμος. Τι σημαίνει να έχεις πεθαμένους στο σπίτι. Τι σημαίνει να φεύγεις για να σωθείς και μετά να σε διώχνουν από παντού.
- Δεν χρειάζεται να συμβεί κάτι τέτοιο για να μάθουμε, γιε μου. Αρκεί να διαβάσουμε λίγη Ιστορία.
- Με δουλεύεις ρε μπαμπά, τώρα; Ποιος διαβάζει Ιστορία; Πας καλά;

Ποιός διαβάζει Ιστορία; Πάμε καλά; Εχει δίκιο. Μεγάλο δίκιο.
Και τι να μάθουμε;

Οτι οι Σύροι πρόσφυγες, ΟΛΟΙ οι πρόσφυγες δεν είναι βρωμιά; Δεν είναι ένας λεκές στην πλατεία Συντάγματος;

Εχει δίκιο το παιδί. Οπως όλα τα παιδιά. Πριν λίγες ημέρες κατέβηκε όλο χαρά μαζί μου στο Σύνταγμα και άφησε μια μεγάλη σακούλα με ρούχα στα προσφυγόπουλα. Χάρηκε πολύ που το κάναμε αυτό. Φανταζόταν κάποιο από αυτά να φοράει το περσινό, κόκκινο μπουφάν του, τα τζιν παντελόνια του που δεν του έκαναν πια. Φεύγοντας είχε ψηλώσει πέντε πόντους για την πράξη του.

Σήμερα έμαθε ότι κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα τους στίβαξαν σε κλούβες και τους πέταξαν στον σκουπιδοτενεκέ του Κέντρου Αλλοδαπών.

-Αραγε να πρόλαβαν να μοιραστούν τα ρούχα που τους δώσαμε;
- Δεν ξέρω παιδί μου. Ελπίζω πως ναι. Ομως να ξέρεις πως αυτά τα καθάρματα είναι ικανά για όλα. Αυτό να μην το ξεχνάς...