Είναι λίγα χρόνια τώρα που κάποιοι από εμάς κάναμε την επιλογή να μη μιλάμε. Αλλοι συνειδητά κι άλλοι γιατί στομώσανε. Δεν έχουν τι άλλο να πουν. Ή προτιμούν να μιλούν κοφτά, με μικρά μηνύματα των 140 χαρακτήρων στο twitter. Κυρίως να αναδημοσιεύουν λόγια άλλων που τα λένε καλύτερα, χειρότερα, δεν έχει σημασία. Μιλήσαμε πολύ τα "καλά" χρόνια, γράψαμε πολύ, διαβάσαμε πολύ, είδαμε πολλά, ακούσαμε πολλά. Ισως γιατί για εμάς τα χρόνια τα προηγούμενα δεν ήσαν ποτέ καλά. Το βλέπαμε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει. Το δείχναμε και κανείς δεν έστρεφε το κεφάλι να το δει. Τα βρίσκαν γραφικά όλα αυτά. "Μάντεις κακών". "Μαύροι ποιητές". Ετσι μας έλεγαν. Και μας προέτρεπαν να συνεχίσουμε διότι "έτσι θα γεννηθεί κάτι καινούργιο μέσα από όλο αυτό". Ετσι έλεγαν χωρίς φυσικά να το εννοούν, πολύ περισσότερο, να το θέλουν. Απλώς τους άρεσε η ματιά μας και πιο περισσότερο η οργή μας που όμως δεν ήταν ποτέ οργή. Ηταν η κραυγή μπροστά σε αυτό που ερχόταν. Η κραυγή πάνω από έναν ανοιγμένο τάφο που έχασκε μπροστά σε όλους μας. Η αλήθεια είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά παίξαμε με αυτή την εντύπωση που είχαν οι άλλοι για εμάς. Γίναμε αυτάρεσκα οργισμένοι από τη μια λόγω αυταρέσκειας κι από την άλλη για να διασκεδάσουμε τους δικούς μας φόβους. Τους δικούς μας εφιάλτες. Γράφαμε. Γράφαμε. Γράφαμε. Χιλιάδες μικρά και μεγάλα κείμενα. Χιλιάδες στίχους. Κρεμούσαμε εικόνες. Μικρά δοκίμια. Αυτόματες γραφές. Γεμίζαμε τους τοίχους όταν μας τελείωναν οι οθόνες. Βρίζαμε, αφρίζαμε, σφαδάζαμε. Περάσαν τα χρόνια. Βρεθήκαμε απέναντι στις μαύρες θάλασσες των σκέψεών μας. Πάντα απέναντι. Πάντα μισοβυθισμένοι. Πάντα πνιγμένοι από όνειρα.Τη μισή μέρα έτσι. Την άλλη μισή αλλιώς. Μετά αποστραφήκαμε τη νύχτα. Την εγκαταλείψαμε και είπαμε να ζήσουμε "σαν άνθρωποι" την ημέρα μόνο. Συμβιβασμένοι με τον αφόρητο πόνο που προκαλεί το φως, με τον αφόρητο πόνο του να μην πίνεις δύο δράμια αλκοόλ κάθε βράδυ, με τον αφόρητο πόνο να μην γυρίζεις ξέπνοος. Δεν θέλαμε να πονάμνε άλλο. Δεν θέλαμε να προκαλούμε πόνο. Δεν θέλαμε να θυμόμαστε την αριστοκρατική καταγωγή του πόνο. Δεν θέλαμε θα δοκιμάζουμε νέες μεθόδους αυτοκαταστροφής. Και σιωπήσαμε.
Και να που τώρα, μπροστά σ' αυτά που συμβαίνουν -αυτά που κάποτε προβλέπαμε- δεν έχουμε λέξεις για να αφηγηθούμε. Τώρα που όλοι τα βλέπουν και τα ζουν εμείς είναι σαν να μη θέλουμε ούτε να τα δούμε ούτε να τα ζήσουμε πια. Είχαμε μάθει να μιλάμε μόνο για το "μετά. Αποδειχθήκαμε ανίκανοι να πούμε για το "τώρα".
Πόσο λυπάμαι!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου