ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ο μαζοχισμός του τηλεοπτικού "ερπετάριουμ"

Παρακολουθώ, χρόνια τώρα, με μαζοχιστική εμμονή και για μια υποτιθέμενη επαγγελματική υποχρέωση που στην ουσία λειτουργεί ως άλλοθι. τα "πολιτικά", τηλεοπτικά show της Δευτέρας. Εχω εξοικειωθεί με την αναγούλα που μου προκαλεί ο Πρετεντέρης και ο ανακυκλούμενος θίασος του αναζητώντας τη στιγμή που το ποντίκι θα δαγκώσει τη γάτα λίγο πριν αυτή το ξεκοιλιάσει και κρεμάσει τα άντερά του στο μέσα μέρος της οθόνης μου. Κατά βάθος θέλω να δω τα άντερα της γάτας βγαλμένα και τυλιγμένα στο λαιμό της κι ας ξέρω πως αυτό δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να συμβεί καθώς ποντίκια και γάτες παίζουν με τους κανόνες του τηλεοπτικού παιχνιδιού. Σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος νομίζω πως η υπάρχει η προσμονή μια επόμενης ημέρας που η γάτα -ή έστω και ένα ποντίκι, βρε αδελφέ- θα έχει σιχαθεί τόσο πολύ τον εαυτό του που θα πηδήξει από τον 10ο όροφο ενός κτιρίου και θα γίνει μια κόκκινη κηλίδα στο πεζοδρόμιο.
Κι αφού όλα αυτά δεν συμβαίνουν απλώς "απολαμβάνω" το "ερπετόριουμ" όπου φίδια, σκορπιοί και αρουραίοι δίνουν τη δευτεριάτικη παράστασή τους. Ιδιαίτερα όταν σε αυτό συμμετέχουν όχι τα συνηθισμένα ονόματα της πρώτης γραμμής του πολιτικού θιάσου αλλά ο αναπληρωματικός θίασος των εξω-πολιτικών ή από σπόντα πολιτικών θηρίων. Οπως χθες, ας πούμε όπου οι "τσόντες" του πολιτικού μας ζωολογικού κήπου επιδόθηκαν σε ένα ακόμη πορνογράφημα απείρου κάλλους όπου η εξ αριστερών ορμώμενη πρώην τηλεπαρουσιάστρια συμπλήρωνε την μονίμως εμετική παρουσία του εκπροσώπου ενώ ο από δίπλα κοκορίκος πέταγε τις δήθεν προκλητικές του κορωνίτσες στον απέναντι συμπαθέστατο σουρικάτα που κάτι πήγε να πει για "σύστημα", "διόδια", "εργολάβους". "ΜΜΕ" για να τον μαζέψει άρον-άρον ο θηριοδαμαστής με την επίκληση των διαφημίσεων κατά τη διάρκεια των οποίων -όπως είναι σε όλους γνωστό- τα παρεκτρεπόμενα θηρία τρώνε ένα δύο βελάκια με αναισθητικό από τον floor-manager και έρχονται στα ίσα τους.
Το θέαμα ήταν για μία ακόμη φορά αισχρό χωρίς οι επιμέρους αθλιότητες να έχουν από μόνες τους κανένα απολύτως ενδιαφέρον.
Εσβησα την τηλεόραση κι έμεινα να τηρώ πέντε λεπτών σιγή και προσπαθώντας να αναπλάσω το δικό τους πεντάλεπτο αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. Πως είναι αυτοί οι άνθρωποι όταν τελειώνει το show; Τι κάνουν; Τι λένε; Πως είναι τα πρόσωπά τους; Τι σκέφτονται; Πόσο ικανοποιημένοι ή άδειοι αισθάνονται; Τι υποσχέσεις δίνουν στον εαυτό τους για την επόμενη φορά;
Σίγουρα δεν έχουν αυτοκτονικές σκέψεις.
Οι νεκροί δεν αυτοκτονούν. Υποδύονται τους ζωντανούς και τους σκεπτόμενους