"Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι"

Η "συζήτηση" με τον Γαλαξιάρχη ξεκίνησε όταν το σύνθημα "Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι" επανήλθε στην επικαιρότητα δια στομάτων οπαδών της Χρυσής Αυγής, έξω από τα δικαστήρια.
Τότε ήταν που εξέφρασα την άποψη πως "ένα σύνθημα πασπαρτού είναι -το λιγότερο- ένα απολιτικό σύνθημα". Οταν το ίδιο πράγμα το λένε δύο χώροι εξ' ορισμού αντίπαλοι, όταν δηλαδή έστω και στιγμιαία πατούν πάνω στο ίδιο τετραγωνάκι της σκακιέρας, κάτι ΔΕΝ πάει καλά! Μα καθόλου καλά! Κι αυτό σημαίνει πως -έστω και στιγμιαία, πάλι- οι "γραμμές" δεν είναι καθαρές. Οποιος θέλει μπορεί να πατάει κι εδώ κι εκεί και παραδίπλα.
Και για τον έναν "χώρο" δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις. Δανείζεται ο,τι γουστάρει, απ' όπου γουστάρει ιδέες, συνθήματα, δράσεις, αντιλήψεις. Τα ανακατεύει στο ναζιστικό σέικερ και τα σερβίρει ολόφρεσκα. Ισοπεδώνει για να χτίσει το φασιστικό εποικοδόμημα. Πάντα έτσι έκανε και πάντα έτσι θα συνεχίζει να κάνει όσο βρίσκει τα μπόσικα...Η ρηχή πολιτική σκέψη των φασιστών -η τόσο κοντά στο "πίστευε και μη ερεύνα"- έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: μέσα από αφόρητες γενικεύσεις ("Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες", "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", "Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι" κ.α.) να βρίσκει τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή σε μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και να την προσεταιρίζεται. Πρόθεσή της δεν είναι η πραγματική αμφισβήτηση αλλά η ποδηγέτηση, η υπακοή, η συμπόρευση, η πλήρης αποδοχή της δικής τους κοσμοθεωρίας και των δικών τους στόχων.
"Και τώρα", θα πει ο Γαλαξιάρχης , "τι ευθύνες μπορείς να αποδώσεις σε εκείνον που αρχικά είπε το σύνθημα που τώρα χρησιμοποιούν οι φασίστες";
Αν το εξέφραζε έτσι, τότε θα είχε αμέσως και την πρώτη απάντηση: "Ευθύνη!". Αυτή είναι η πρώτη αξία που πρέπει να επιστρατευτεί. Οχι από μόνη της. Ευθύνη χωρίς κριτική σκέψη είναι κενό γράμμα.
Πάνε μαζί: "Τι στην ευχή συμβαίνει εδώ; Γιατί μας πήραν το σύνθημα και το έκαναν "δικό" τους; Πως κολλάει όλο αυτό;".
Κι ακόμη: "Αν η δημοσιογραφία είναι κομμάτι του συστήματος εξουσίας, πως γίνεται να πολεμάμε το ίδιο σύστημα με τους φασίστες; Και με τα ίδια λόγια;".
Μια πρώτη απάντηση θα ήταν πως "ο εχθρός του εχθρού μου δεν σημαίνει ότι είναι και φίλος μου".
Πολύ ευκολάκι όμως κι ένας χώρος -ή έστω ένας άνθρωπος- που έχει μέσα στο DNA του την αμφισβήτηση, μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος από μια τέτοια απλοποίηση.
Η δεύτερη απάντηση έχει να κάνει με το "γιατί το λέγαμε εμείς, γιατί το λένε αυτοί. Τι εννοούμε εμείς και τι αυτοί".
Κι εδώ, φοβάμαι, η απάντηση δεν θα είναι ικανοποιητική. Ακόμη χειρότερα, ίσως αποκαλύψει ότι το σύνθημα είναι πλήρες και αντιπροσωπευτικό ΜΟΝΟ για τους φασίστες. Διότι αυτοί, προφανώς, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ξεχωρίσουν (αν μιλούν για ρεπόρτερ, για φωτορεπόρτερ, για καμεραμεν, για ένα Μέσο ή για πολλά). Δεν ψάχνουν ποσοστώσεις και εξαιρέσεις. Για τους φασίστες ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι, η ενημέρωση γενικά, θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν ή να υπάγονται στην Κομαντατούρα.
Περιγράφοντας το γιατί οι φασίστες μισούν τους δημοσιογράφους και την ενημέρωση, ο δρόμος γίνεται πιο εύκολος αν και αναγκαστικά αυτοκριτικός...
Φοβάμαι δηλαδή πως αν κάποιος ρωτήσει τον Κασιδιάρη ή τον Καιάδα για τους δημοσιογράφους, θα του πει "Δεν δικαιολογείται ούτε ένας στους εκατό να διαστρεβλώνει και δημιουργεί πλαστή πραγματικότητα, να αποκρύπτει την αλήθεια, να σπιλώνει συνειδήσεις, να στιγματίζει κοινωνικές και φυλετικές κατηγορίες ανθρώπων, να εκβιάζει, να καταδίδει". Μετά θα το "χαλάσουν". Διότι προφανώς και δεν θα προτείνουν λύσεις εξυγίανσης της δημοσιογραφίας πέραν την Τελικής Λύσης που κατά κανόνα προτιμούν...
Το πρόβλημα του φασισμού είναι ο Δήμος, είτε για δημοσιογραφία μιλούν είτε για δημοκρατία. Δεν είναι η "αντικειμενικότητα" της δημοσιογραφίας.
Οι φασίστες μισούν την πολυφωνία, όχι τα παπαγαλάκια του συστήματος.
Οι φασίστες ξέρουν ότι η ενημέρωση είναι όπλο στα χέρια των πολιτών. και τους πολίτες τους θέλουν άοπλους. Μόνο τα τάγματα θανάτου επιτρέπεται να έχουν όπλα.
Δεκάρα δεν δίνουν αν δουλεύεις στην Αυγή, το Ριζοσπάστη, την Εποχή ή την Εσπρέσσο -αν και τις εκκαθαρίσεις θα τις άρχιζαν από τα πρώτα!
Οι φασίστες -όπως και τα αυταρχικά καθεστώτα- δεν μπορούν και δεν θέλουν να ξεχωρίσουν τους καλούς και τους κακούς δημοσιογράφους, τη δημοσιογραφία από τα ΜΜΕ, τα τηλεοπτικά βαν από τις δημοσιογραφικές αναλύσεις. Ξέρουν ότι ακόμη κι ένας "κακός" δημοσιογράφος μπορεί να ραγίσει τη βιτρίνα τους -έστω και κατά λάθος, έστω και μπαίνοντας εκεί "που δεν τον σπέρνουν".
Αυτό όμως που κάνουν οι φασίστες δεν ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να το κάνουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι ενεργοί πολίτες και κυρίως εκείνοι που πάνω από όλα βάζουν την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση. Αυτοί κυρίως δεν δικαιούνται να ισοπεδώνουν και να τσουβαλιάζουν.
Μπορούν να κατηγορήσουν πολλούς σημερινούς -αλλά και πολύ παλαιότερους- δημοσιογράφους για έλλειψη επαγγελματισμού, για τάσεις χειραγώγησης, για έλλειψη κριτικής σκέψης, για αμορφωσιά και έλλειψη γενικής παιδείας, για επιπόλαιους χειρισμούς της είδησης και τσαπατσουλιά. Για πολλά...
Ομως δεν μπορούν να εξισώνουν τα Μέσα με τους δημοσιογράφους, τους τηλεαστέρες με τους ρεπόρτερ, τους αναλυτές με τους "αποψάκηδες".
Πολύ δε περισσότερο δεν μπορούν και δεν πρέπει να διαχωρίζουν τη δημοσιογραφία με βάση το πόσο "αντικειμενική" είναι για τη δική τους υποκειμενική σκοπιά. Κατανοώντας δηλαδή ότι η δημοσιογραφία δεν αφήνει πίσω της παρά μια συλλογική αφήγηση, διατυπωμένη υποκειμενικά από διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέσα, πολλών διαφορετικών και παράλληλων πραγματικοτήτων. Μια αφήγηση που δεν θα μπορούσε να γραφτεί από τη μία όχθη του ποταμού μοναχά...
Κατανοώντας ακόμη ότι η δημοσιογραφία δεν αποτελεί επιστήμη αν και -θα έπρεπε- να έχει μεθόδους και δεοντολογικούς κανόνες. Ομως κι όταν ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι αγνοούν και τη μέθοδο και τους κανόνες είναι η δημόσια έκθεση που ρυθμίζει τα πράγματα. Κάτι που συμβαίνει μόνο στις παραστατικές τέχνες, στα αθλήματα, στην πορνεία και πουθενά αλλού... Εξ' ου και το περίφημο "ηθοποιοί, αθλητές, δημοσιογράφοι και άλλες πουτάνες" που είχε ειπωθεί από έναν συνάδελφο πριν από πολλά πολλά χρόνια όταν του ζήτησαν να περιγράψει μια παρέα που είχε μαζευτεί σε κολονακιώτικο στέκι...
Ο δημοσιογράφος είναι ο μόνος ίσως επαγγελματίας που η δουλειά του κρίνεται και "ψηφίζεται" καθημερινά. Γι' αυτό ακριβώς και το επίπεδο της δημοσιογραφίας έχει να κάνει με αυτή την κριτική κι αυτές τις καθημερινές "ψηφοφορίες" από την πλευρά των πολιτών. Γιατί είναι αυτοί που πείθονται (ή όχι) από τους τηλεαστέρες παπαγάλους, που ανεβάζουν στα ύψη τις κυκλοφορίες πολλών φυλλάδων, που καταβαραθρώνουν πολύ πιο αξιόλογα έντυπα, που..., που..., που...
Ας σκεφτούμε λοιπόν, Γαλαξιάρχη μου, αν θα υπήρχαν "παπαγάλοι"-διαμορφωτές γνώμης με μισθούς 5 και 10.000 ευρώ αν τα δελτία τους πήγαιναν στα τάρταρα...
Κι από την άλλη πλευρά, αν θα ήταν πολύ καλύτεροι πολλοί δημοσιογράφοι αν δούλευαν αποκλειστικά σε ΕΝΑ μέσο, όντας καλοπληρωμένοι από αυτό και χωρίς να έχουν (και χωρίς να τους επιτρέπεται να έχουν) ανάγκη γραφεία Τύπου, μυστικά κονδύλια ή το φάσμα της πείνας για όσους έχουν κάποια συνείδηση. Αρκεί αυτό το μέσο να επιδοκιμαζόταν έμπρακτα από τους αναγνώστες. (Αναρωτήθηκες άραγε ποτέ γιατί δεν έχουμε πια ανταποκριτές και πολέμους ή άλλα μεγάλα γεγονότα; Θέληση υπάρχει, λεφτά δεν υπάρχουν! Και αναγνωστικό κοινό να ενδιαφέρεται!)
Η ενημέρωση είναι Τάνγκο. Χρειάζεται δύο: δημοσιογράφο και αναγνώστη. Αλλιώς γίνεται ντέφι για να χορεύει ο αναγνώστης...
Δεν θα τα βάλω όμως με τους αναγνώστες!
Τις σκέψεις μου για τη δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ τις έχω διατυπώσει πολλές φορές και μέσα από εδώ και δημοσίως  (1,2,3,4). Δεν θα τις επαναλάβω.
Εκείνο που θα επαναλάβω είναι ότι αισθάνομαι περήφανος που είμαι δημοσιογράφος και που έχω την τύχη να ζω αυτούς τους καιρούς...