Αν και δεινός χρήστης του διαδικτύου από το 1990, την ύπαρξη του Facebook την πληροφορήθηκα με αρκετή καθυστέρηση, την Ανοιξη του 2005 -ένα χρόνο μετά τη δημιουργία του- από τον Γιώργο Τούλα ακούγοντας ένα πρωί την εκπομπή του στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ3, στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος υπήρξε πάντα και παραμένει ο κομιστής νέων πραγμάτων στη ...μαρτυρική πόλη και μάλιστα με έναν τρόπο που σε προτρέπει, σχεδόν σε πειθαναγκάζει να τα δοκιμάσεις.
Δημιούργησα το profile μου λίγο καιρό αργότερα. Σύντομα βρήκα φίλους και γνωστούς, παλιούς συμμαθητές και συναδέλφους. Ξεκίνησα να γράφω παράλληλα με αυτό εδώ το blog αλλά και την ασχολία μου με τη διεύθυνση του ενθέτου Sunday, του Αγγελιοφόρου.
Υστερα έγινε συνήθεια. Τέτοια που λειτουργούσε σε βάρος του blog.
Κι αργότερα -αυτή τη φορά με προτροπή και κατήχηση του Αστέρη- μπήκα και στο Twitter.
Αυτό μου ταίριαζε πολύ καλύτερα. Σύντομα κείμενα, ακαριαία. Κόσμος διψασμένος, όπως κι εγώ, για πληροφορίες. Η αρμάδα των Social είχε αρχίσει να φτιάχνεται και να ρίχνεται στο πέλαγος.
Για να γίνει μετά δουλειά και τρόπος ζωής.
Ιδιαίτερα μετά την συμμετοχή μου στην ομάδα του enet.gr την Ανοιξη του 2010.
Επρεπε να κυλήσουν εκατοντάδες terabytes μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μου και να δημιουργήσω και εγώ μερικές δεκάδες ακόμη πριν φτάσουμε στο σήμερα.
Τα πράγματα όμως έφτασαν στο όριό τους.
Ιδιαίτερα με το Facebook που όπως φαίνεται απομακρύνεται πολύ από τον αρχικό του δρόμο, από την φρεσκάδα των πρώτων χρόνων, από το να είναι ένας κήπος εκπλήξεων, ένας παράδεισος νέων πραγμάτων.
Η υστερία του Ζούκεμπεργκ και της ομάδας του μετέτρεψαν αυτόν τον παράδεισο σε μια εφιαλτική δυστοπία. Εναν απέραντο σκουπιδότοπο όπου ακόμη και τα διαμάντια θόλωναν σαν σπασμένα γυαλιά σε νταμάρι. Το καμπανάκι χτύπησε πριν αρκετό καιρό.
Χθες ξαναχτύπησε εξ αιτίας μιας βλάβης της δημοφιλούς πλατφόρμας και κυρίως όσα γράφτηκαν γι αυτήν.
Το παιχνίδι πρέπει να πάρει τέλος. Και μάλιστα όχι όποτε το αποφασίσει ο κάθε Ζούκεμπεργκ αλλά όποτε το αποφασίσουμε ΕΜΕΙΣ που πάνω μας στηρίχτηκε η αυτοκρατορία του.
Game Over!
Το σάλπισμα ήλθε από φίλο και συνταξιδιώτη. Τον Mihalis Panayiotakis.
Ο ίδιος δηλώνει ότι σταματάει προσωρινά την ενασχόλησή του με το Facebook. Εγώ το κάνω πιο οριστικό. Το βάζω στον αυτόματο πιλότο, καταδικάζοντάς το ουσιαστικά σε θάνατο μετά από πρόσκρουση με κάποιον τυχαίο αστεροειδή...
Ετσι, ελπίζω ότι σιγά-σιγά θα επιστρέψω και πάλι εδώ, στο παλιό καλό μου καράβι καθώς έρχεται και πάλι η εποχή που θα έχουμε ανάγκη από πιο συγκροτημένα κείμενα, από πιο ολοκληρωμένα ταξίδια. Μας περιμένουν μάχες σκληρές...
Η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί πλέον...
Διαβάστε όμως και τα επιχειρήματα του Μιχάλη και σκεφθείτε αν ήλθε και για εσάς η ώρα να φύγετε:
Quasi-hiatus alert: Το παρόν προφίλ τελεί εν υπνώσει. Υπνοβατεί. Εξ ου και η φωτογραφία
Έφτασε ο καιρός να κάνουμε μια παύση. Ο συσσωρευμένος όγκος όλων αυτών που έχω να διεκπεραιώσω (γράψω, οργανώσω, συντονίσω, κατασκευάσω) στο επόμενο τρίμηνο είναι πλέον τόσος, που η πλατφόρμα τεχνητής Διαταραχής Διάσπασης Προσοχής, το εγκεφαλικό τικ του facebook, είναι πλέον μια πολυτέλεια. Δεν είναι μόνο ότι κατακερματίζει τον ανεπαρκή χρόνο μου, δεν είναι ότι γίνεται ένας νευρωτικός εθισμός, λειτουργεί και σαν μηχανή εγκεφαλικής αποεστίασης. Η παράλληλη επεξεργασία πολλαπλών θεμάτων είναι ίσως ένα από τα επίκτητα ταλέντα του καιρού μας, πέφτει όμως πάνω σε ένα τείχος παραγωγικότητας και διάθεσης. Το πρώτο είναι το αυτονόητο, το δεύτερο είναι ήσσον αλλά στην περίπτωσή μου ισχυρό. Καλύτερα να γράφω συγκροτημένα στο μπλογκ ή να πετάω καμιά ατάκα στην τουίτα παρά να συσσωρεύω λάικ ως μετρική δημοφιλίας σε ποστάκια που είναι προορισμένα για το υπερεφήμερο. Και πολλά άλλα τώρα, που δεν θέλω να πιάσω.
Παρόλα αυτά το προφίλ δεν κλείνει. Αναστέλεται η λειτουργία του μέχρι το 2014. Και πάλι ούτε αναστέλλεται ακριβώς: Θα συνεχίζω να ποστάρω άρθρα που θα έχω γράψει αλλού, εκδηλώσεις στις οποίες θα συμμετέχω κτλ. Δηλαδή θα συγκεντρώνει τις δραστηριότητές μου. Αν είναι κάτι το συγκλονιστικά ενδιαφέρον το οποίο δεν έχει ποσταριστεί θα το περνάω στο https://www.facebook.com/
Δημιούργησα το profile μου λίγο καιρό αργότερα. Σύντομα βρήκα φίλους και γνωστούς, παλιούς συμμαθητές και συναδέλφους. Ξεκίνησα να γράφω παράλληλα με αυτό εδώ το blog αλλά και την ασχολία μου με τη διεύθυνση του ενθέτου Sunday, του Αγγελιοφόρου.
Υστερα έγινε συνήθεια. Τέτοια που λειτουργούσε σε βάρος του blog.
Κι αργότερα -αυτή τη φορά με προτροπή και κατήχηση του Αστέρη- μπήκα και στο Twitter.
Αυτό μου ταίριαζε πολύ καλύτερα. Σύντομα κείμενα, ακαριαία. Κόσμος διψασμένος, όπως κι εγώ, για πληροφορίες. Η αρμάδα των Social είχε αρχίσει να φτιάχνεται και να ρίχνεται στο πέλαγος.
Για να γίνει μετά δουλειά και τρόπος ζωής.
Ιδιαίτερα μετά την συμμετοχή μου στην ομάδα του enet.gr την Ανοιξη του 2010.
Επρεπε να κυλήσουν εκατοντάδες terabytes μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μου και να δημιουργήσω και εγώ μερικές δεκάδες ακόμη πριν φτάσουμε στο σήμερα.
Τα πράγματα όμως έφτασαν στο όριό τους.
Ιδιαίτερα με το Facebook που όπως φαίνεται απομακρύνεται πολύ από τον αρχικό του δρόμο, από την φρεσκάδα των πρώτων χρόνων, από το να είναι ένας κήπος εκπλήξεων, ένας παράδεισος νέων πραγμάτων.
Η υστερία του Ζούκεμπεργκ και της ομάδας του μετέτρεψαν αυτόν τον παράδεισο σε μια εφιαλτική δυστοπία. Εναν απέραντο σκουπιδότοπο όπου ακόμη και τα διαμάντια θόλωναν σαν σπασμένα γυαλιά σε νταμάρι. Το καμπανάκι χτύπησε πριν αρκετό καιρό.
Χθες ξαναχτύπησε εξ αιτίας μιας βλάβης της δημοφιλούς πλατφόρμας και κυρίως όσα γράφτηκαν γι αυτήν.
Game Over!
Το σάλπισμα ήλθε από φίλο και συνταξιδιώτη. Τον Mihalis Panayiotakis.
Ο ίδιος δηλώνει ότι σταματάει προσωρινά την ενασχόλησή του με το Facebook. Εγώ το κάνω πιο οριστικό. Το βάζω στον αυτόματο πιλότο, καταδικάζοντάς το ουσιαστικά σε θάνατο μετά από πρόσκρουση με κάποιον τυχαίο αστεροειδή...
Ετσι, ελπίζω ότι σιγά-σιγά θα επιστρέψω και πάλι εδώ, στο παλιό καλό μου καράβι καθώς έρχεται και πάλι η εποχή που θα έχουμε ανάγκη από πιο συγκροτημένα κείμενα, από πιο ολοκληρωμένα ταξίδια. Μας περιμένουν μάχες σκληρές...
Η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί πλέον...
Διαβάστε όμως και τα επιχειρήματα του Μιχάλη και σκεφθείτε αν ήλθε και για εσάς η ώρα να φύγετε:
Quasi-hiatus alert: Το παρόν προφίλ τελεί εν υπνώσει. Υπνοβατεί. Εξ ου και η φωτογραφία
Έφτασε ο καιρός να κάνουμε μια παύση. Ο συσσωρευμένος όγκος όλων αυτών που έχω να διεκπεραιώσω (γράψω, οργανώσω, συντονίσω, κατασκευάσω) στο επόμενο τρίμηνο είναι πλέον τόσος, που η πλατφόρμα τεχνητής Διαταραχής Διάσπασης Προσοχής, το εγκεφαλικό τικ του facebook, είναι πλέον μια πολυτέλεια. Δεν είναι μόνο ότι κατακερματίζει τον ανεπαρκή χρόνο μου, δεν είναι ότι γίνεται ένας νευρωτικός εθισμός, λειτουργεί και σαν μηχανή εγκεφαλικής αποεστίασης. Η παράλληλη επεξεργασία πολλαπλών θεμάτων είναι ίσως ένα από τα επίκτητα ταλέντα του καιρού μας, πέφτει όμως πάνω σε ένα τείχος παραγωγικότητας και διάθεσης. Το πρώτο είναι το αυτονόητο, το δεύτερο είναι ήσσον αλλά στην περίπτωσή μου ισχυρό. Καλύτερα να γράφω συγκροτημένα στο μπλογκ ή να πετάω καμιά ατάκα στην τουίτα παρά να συσσωρεύω λάικ ως μετρική δημοφιλίας σε ποστάκια που είναι προορισμένα για το υπερεφήμερο. Και πολλά άλλα τώρα, που δεν θέλω να πιάσω.
Παρόλα αυτά το προφίλ δεν κλείνει. Αναστέλεται η λειτουργία του μέχρι το 2014. Και πάλι ούτε αναστέλλεται ακριβώς: Θα συνεχίζω να ποστάρω άρθρα που θα έχω γράψει αλλού, εκδηλώσεις στις οποίες θα συμμετέχω κτλ. Δηλαδή θα συγκεντρώνει τις δραστηριότητές μου. Αν είναι κάτι το συγκλονιστικά ενδιαφέρον το οποίο δεν έχει ποσταριστεί θα το περνάω στο https://www.facebook.com/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου