Σενάριο πολιτικής φαντασίας ή αληθινή ιστορία;

Αναζητώντας ποιος ωφελείται από το έγκλημα στο Κερατσίνι

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ συγγραφέα

Στις αρχές Μαΐου του 2010, μια γενική πανελλαδική απεργία εναντίον των μέτρων λιτότητας που είχε πάρει η τότε κυβέρνηση παρέλυσε τη χώρα. Μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις έλαβαν χώρα σε πολλές πόλεις, ενώ στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών, στην οποία συμμετείχαν εκατό με εκατόν πενήντα χιλιάδες κόσμου.

Το φινάλε ήταν μακάβριο: παρά την επέμβαση της Πυροσβεστικής, τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι έχασαν τη ζωή τους από ασφυξία, εγκλωβισμένοι στο φλεγόμενο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου, όπου κουκουλοφόροι είχαν ρίξει μολότοφ σπάζοντας τα τζάμια. Περιττό να προσθέσουμε ότι οι υπαίτιοι παραμένουν άγνωστοι.

Το αποτρόπαιο αυτό γεγονός κατάφερε να κάμψει προσωρινά το αγωνιστικό φρόνημα του πληθυσμού. Επί έναν ολόκληρο χρόνο ο κόσμος εξαφανίστηκε από τους δρόμους και η κυβέρνηση εξακολούθησε να επιδίδεται ανενόχλητη στο θεάρεστο αντιλαϊκό έργο της. Ωσπου, την άνοιξη του 2011, οι Αγανακτισμένοι κατέλαβαν την πλατεία Συντάγματος κι ένα σωρό άλλες ελληνικές πλατείες.

Κι έτσι φτάνουμε στο φετινό Σεπτέμβριο, όπου η κρίση έχει κυριολεκτικά γονατίσει τη χώρα. Στις 16 του μηνός, με εμπροσθοφυλακή τους εργαζομένους στη δημόσια εκπαίδευση, τους οποίους η κυβέρνηση απειλεί να αποδεκατίσει με ένα κύμα απολύσεων, η Ελλάδα παραλύει ξανά. Η συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην απεργία είναι πρωτοφανής (περισσότεροι από το 90% των καθηγητών παίρνουν μέρος) και η διαδήλωσή τους στην Αθήνα αποδεικνύεται μεγαλειώδης.

Η κυβέρνηση τα χρειάζεται πραγματικά. Εχει ήδη αναγγελθεί απεργία ολόκληρου του δημοσιοϋπαλληλικού κλάδου, για την ίδια εβδομάδα. Πώς μπορεί να αναχαιτιστεί το φουσκωμένο ποτάμι αντίδρασης των εργαζομένων; Τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να αποκρύψουν τις πληροφορίες για τη μαζική συμμετοχή των καθηγητών στην απεργία. Ομως αυτό δεν είναι αρκετό.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 17ης του μηνός, σε μια εργατική συνοικία του Πειραιά, στο Κερατσίνι, μια πολυπληθής ομάδα από χρυσαυγίτες διαπληκτίζεται με λίγους νεαρούς αριστερούς έξω από μια καφετέρια. Ανάμεσα στους τελευταίους, και ο 34χρονος Παύλος Φύσσας, γιος συνδικαλιστή στο Σωματείο Μετάλλου, και ράπερ με το ψευδώνυμο Killah Ρ. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, ο 45χρονος χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς έχει σφάξει τον αντιφασίστα ακτιβιστή μ' ένα μαχαίρι.

Από το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου, το θλιβερό νέο κάνει το γύρο της χώρας. Μέχρι τώρα η νεοναζιστική συμμορία, που έχει εισέλθει και στο Κοινοβούλιο και που οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης την ανακηρύσσουν τρίτο κόμμα, ξυλοκοπούσε και δολοφονούσε μετανάστες. Ο Παύλος Φύσσας είναι ο πρώτος Ελληνας που πέφτει θύμα τους.

Εκτοτε, η δημόσια ζωή αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από το στυγερό έγκλημα. Αντιφασιστικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας όχι μόνο στο αιματοβαμμένο Κερατσίνι, αλλά και στη Θεσσαλονίκη και σ' άλλες πόλεις, ακόμα και στο εξωτερικό. Σε μια επίδειξη σκόπιμης παράνοιας, το επιτελείο της δεξιάς κυβέρνησης εξισώνει τους φασίστες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος μιλά για σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης. Η συζήτηση ανάβει, για το εάν πρέπει να βγει εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή.

Κι όπως είναι φυσικό, το απεργιακό κύμα περνά σε δεύτερη μοίρα. Το θέμα υποβαθμίζεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και στο γραπτό Τύπο. Ηδη κάποιοι καθηγητές, που συμμετείχαν στην απεργία τις πρώτες μέρες, επιστρέφουν στη δουλειά. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κατά πόσο πέτυχε η απεργία όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Η ατζέντα των θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία άλλαξε οριστικά.

Αν σκεφτεί κανείς πως ο δολοφόνος, ο οποίος έχει ομολογήσει την πράξη του, έτρεξε να διαπράξει το φόνο ύστερα από τηλεφωνήματα που δέχτηκε στο σπίτι του, οι υποψίες γιγαντώνονται. Μήπως πρόκειται για προβοκάτσια με στόχο να κοπάσουν οι απεργίες και οι μαζικές αντιδράσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική; Μήπως είναι μια οργανωμένη απόπειρα κατατρομοκράτησης του πληθυσμού; Μήπως πίσω από το φόνο στο Κερατσίνι, όπως και πίσω από τους νεκρούς της Marfin, κρύβονται οι ίδιοι εγκέφαλοι;

Στην αστυνομική λογοτεχνία, η αναζήτηση των ενόχων γίνεται με βάση το ποιος επωφελείται από το έγκλημα. Πρόκειται, άραγε, για σενάριο πολιτικής φαντασίας και για άλλη μία θεωρία συνωμοσίας; Ή μήπως, όσο παρατραβηγμένη κι αν μας φαίνεται, μιλάμε για μια αληθινή ιστορία;