Τι βλέπουν Βενιζέλος και Κουβέλης (που δεν το βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι);

Τη μαύρη τους τη μοίρα!

Η χθεσινή σύγκρουση των δύο (συν)εταίρων με τον Σαμαρά, με αφορμή το αντιρατσιστικό νόμο, και η πρώτη σημαντική κρίση της συγκυβέρνησης στον ένα χρόνο από τη σύστασή της, δείχνει πως Κουβέλης και Βενιζέλος έχουν αντιληφθεί ότι ο δρόμος που ακολουθούν δεν οδηγεί πουθενά και ότι πλέον οι ζημιές μιας ρήξης θα είναι λιγότερες από το να σέρνονται...

Και οι δύο βλέπουν τα κόμματά τους να εξαφανίζονται μέσα από επώδυνες διαδικασίες φθοράς... Μέσα από αυτή τη διάλυση προσπαθούν, ο καθένας τους ξεχωριστά, να βρουν σανίδα σωτηρίας για την προσωπική τους επιβίωση.

Ο κυρ-Φώτης βλέπει για μία ακόμη φορά να μην αγγίζει το όνειρο: τα ύπατα πολιτειακά αξιώματα. Εζησε και θα παραμείνει μέχρι τέλους ως ένα μετρίως μέτριο μεσαίο πολιτικό στέλεχος. Τα φόντα του δεν ήταν για παραπάνω, πίστευε όμως στην τύχη. Τώρα η τελευταία τον εγκαταλείπει μαζί με πολλούς από τους συντρόφους του που αρχίζουν να την κάνουν με ελαφριά πηδηματάκια από τη ΔΗΜΑΡ.

Εχοντας καταπιεί την κάμηλο (χαράτσια, σφαγή μισθών και συντάξεων, επιστρατεύσεις εργαζομένων, απολύσεις στο δημόσιο, εξευτελισμούς των εκλεκτών του υπουργών κι ένα σωρό άλλα) δεν ήταν ο κώνωπας που του έκατσε στο λαιμό, ούτε βέβαια το αντιρατσιστικό, όσο τα μαντάτα που άκουσε κατά το ταξίδι του στην Ευρώπη. Αργά ή γρήγορα η ευρω-φούσκα θα σκάσει και γηραιά ήπειρος θα αποκτήσει και μία και δύο και τρεις ταχύτητες, με την Ελλάδα να πηγαίνει με την όπισθεν κατά χαμού. Εντρομος γύρισε... Και αλλαγμένος... Είχε δει πέρσι μόνο το τυράκι. Τώρα είδε και τη φάκα!

Τι του μένει; Να μπει στη συζήτηση περί της συγκρότησης μίας νέας (λες και υπήρχε και παλιά) Κεντροαριστεράς. Να διεκδικήσει ένα ρόλο μέσα σε αυτή. Να πάρει ένα κομματάκι από την συρρικνωμένη πίτα του ΠΑΣΟΚ. 'Η να επιστρέψει σαν βρεγμένη γάτα στο ΣΥΡΙΖΑ όπου μάλλον δεν θα τύχει και της θερμότερης υποδοχής...

Ξέρει ότι η κυβέρνηση εξαρτάται από την ψήφο του στη Βουλή. Τι θα κάνει; Θα επισπεύσει μια πτώση αναλαμβάνοντας και τη σχετική ευθύνη που θα του φορτώσει η Νέα Δημοκρατία; Θα συρθεί μέχρι τις εκλογές που μάλλον θα γίνουν σε ένα χρόνο τώρα μαζί με τις ευρωεκλογές;

Μια ηρωική έξοδος θα μπορούσε να σώσει ένα ψήγμα της αξιοπιστίας και της ευθύνης που του έχει απομείνει. Μπορεί να γίνει και πάλι συμπαθής ίσως...

Για τον Βενιζέλο το δίλημμα είναι πιο αμείλικτο. Το να μείνει στη συγκυβέρνηση του εξασφαλίζει ένα σίγουρο δρόμο προς την πολιτική ανυπαρξία. Εναν αργό και βασανιστικό πολιτικό θάνατο. Το να φύγει, ενδέχεται να του κοστίσει ένα μέλλον ανάλογο με του ...Ακη!

Οποιοσδήποτε βρισκόταν στη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε καμιά φιλοδοξία πέραν του να παραμείνει κουτσά-στραβά μέσα στο παιχνίδι ή να βγει από αυτό όσο γίνεται πιο αλώβητος. Ομως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Οι φιλοδοξίες του είναι άμετρες. Πιστεύει πως ο,τι και να κάνει θα συνεχίσει να έχει τη στήριξη που απολαμβάνει σήμερα και ότι θα καταφέρει "πάλι με χρόνια με καιρούς" να ρεφάρει. Προσαρμόζεται και εκλογικεύει τα πάντα. Αρα είναι ικανός και για τα πάντα (αρκεί να έχει τη στήριξη που λέγαμε). Με τον ελάχιστο ρεαλισμό και το ένστικτο επιβίωσης που διαθέτει θέλει πρώτα απ' όλα να εξασφαλίσει πως θα χαίρει πάντοτε βουλευτικής ασυλίας. Κι ας είναι μόνος τους, σε ένα κόμμα φάντασμα...

Θα κάνει οτιδήποτε για να παραμείνει βουλευτής όποτε και να γίνουν εκλογές! Αυτό είναι σίγουρο!
Αν εκτιμάει πως σε περίπτωση που γίνουν αύριο το πρωί εκλογές μπορεί να εκλεγεί, τότε θα ρίξει την κυβέρνηση χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν κρίνει ότι θέλει ένα ακόμη χρόνο, επίσης. Σε δεκαπέντε χρόνια, το ίδιο...

Κι από εκεί και πέρα, βλέποντας και κάνοντας!