Ο τελευταίος χορός

The Dance of Life. 1899 – 1900. Edvard Munch. Oil on canvas, 49 1/2 x 75 

Σάββατο πρωί. Ο μεγάλος θέλει ψάρι. "Στο φούρνο, με μπόλικο λεμόνι και μουστάρδα". Ντυνόμαστε με τον μικρό και βγαίνουμε για ψώνια. Οσο είναι ακόμη νωρίς. Δεν είναι! Ουρές παντού. Στο σούπερ-μάρκετ δεν βρίσκεις θέση να παρκάρεις. Μέσα ο κακός χαμός. Παίρνουμε τέσσερα πράγματα και φεύγουμε σαν κυνηγημένοι. Στο ψαράδικο του Σταυρού τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Διαδήλωση. Οι αιγύπτιοι καθαριστές ψαριών δουλεύουν σαν μηχανές. Λέπια, κεφάλια, σουπιοκόκκαλα στον αέρα. Κεφάλια σφυρίδας κομματιάζονται. Λόφοι από γαύρο αποκεφαλίζονται. Λίγοι αυτοί που παίρνουν τα ακριβά. Οι περισσότεροι στα λιανόψαρα και τα καλαμάρια. Στο χασάπικο δίπλα, είκοσι υπάλληλοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν 150 πελάτες.
Οσο περιμένουμε μου έρχεται η χθεσινή εικόνα από το Σύνταγμα της εορταστικής σκαλωσιάς και των φτηνιάρικων κατασκευών της Wind. Και μετά οι ουρές στα ΑΤΜ και τις εισόδους των τραπεζών. Ουρές ατελείωτες που στρίβαν τη γωνία από Σταδίου προς Καραγιώργη Σερβίας. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα ποτέ στη ζωή μου. Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν στωικά να πάρουν το δώρο τους. Το τελευταίο δώρο. Ο τελευταίος σπασμός μιας εποχής.
Ξέρουν ότι το παραμύθι έχει τελειώσει.
Ξέρουν ότι αυτοί δεν πρόκειται να ζήσουν ποτέ ξανά καλά ενώ κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να ζουν ΠΟΛΥ καλύτερα...
Από σήμερα γεμίσαν τα σούπερ-μάρκετ, τα ψαράδικα, τα χασάπικα.
Για τα τελευταία δείπνα της χρονιάς.
Τις τελευταίες γιορτές.
Το τελευταίο χορό της ζωής τους...

Το "μετά" δεν μπορείς να το δεις ούτε να το προφητέψεις...

Ξέρεις ότι θα είναι μια ανείπωτη τραγωδία!

Καλές γιορτές