Λέω να φυσήξω και πάλι...

Το παράτησα αλλά δεν το παρατήσατε εσείς...
Ούτε όμως κι εκείνοι που ενοχλούνται από αυτό το blog -εδώ και επτάμισι χρόνια- το παράτησαν...

Και το ρεπόρταραν πως τάχα έχει ιούς. ΔΕΝ έχει! Και πιστεύω ότι σύντομα θα βγει και η προειδοποίηση της ανόητης Google.

Οι λόγοι που το είχα παρατήσει όμως είναι αυτοί για τους οποίους μίλησα και θα μιλήσω.

Τον πρώτο τον εξήγησα σε προηγούμενα ποστ. Ηταν που τα Social Media και κυρίως το microblogging του Twitter είναι πολύ πιο δυναμικό και άμεσο. Δεν είναι αρκετό όμως. Δεν μπορείς να πεις όλα όσα θέλεις να πεις τηλεγραφικά, με 140 χαρακτήρες. Δεν γίνεται να μοιραστείς όλα όσα θέλεις να μοιραστείς σε τόσο λίγο χώρο.

Και για τον δεύτερο είχα γράψει αλλά όταν έγραφα δεν ήξερα πόσο πολύ με είχε δηλητηριάσει.
Ηταν η χυδαία επίθεση του "συναδέλφου" Στάθη, του γελοιο-γράφου κάποιους μήνες πριν. Οι απειλές του ότι θα μου κλείσει το σπίτι αν δεν σταματούσα αυτό το μπλογκ αμέσως.

Κι αυτό διότι είχα υψώσει φωνή για την κατάσταση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Λίγο πριν ο ίδιος την κοπανίσει από το καράβι για άλλα ταξίδια...

Ηταν ό,τι πιο άθλιο μου έχει συμβεί εντός ή εκτός της δουλειάς μου.
Ο,τι πιο άθλιο έχει συμβεί στη ζωή μου.

"Κρύωσα"... "Πάγωσα" από την επίθεση...

Μου έφυγε κάθε διάθεση να γράφω πλέον. Ευτυχώς το αντιμετώπισα σχετικά γρήγορα. Το χούι δεν ξεριζώνεται όσο κι αν το τραβούν όσοι θέλουν να σε φιμώσουν.

Μετά τον είδα να μοστράρει και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Ξαναπάγωσα!

Πως είναι δυνατόν;

Ηταν δυνατόν!

Το ξεπέρασα κι αυτό. Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν. Συμβαίνουν αυτά!

Τώρα όμως μουλάρωσα και πάλι.

Αρκετά το αυτο-φίμωμα.

Λέω να φυσήξω και πάλι!

Κι όποιον πάρει ο Ανεμος!

Καλώς σας ξαναβρίσκω!