ANemos

Τα λέμε, τα ξαναλέμε κι έπειτα ξανά τα λέμε κι άκρη δεν βγάζουμε... Λογικό! Οταν είσαι για μήνες πολλούς απλήρωτος, όταν είσαι θύμα ενός διαρκούς εκβιασμού, όταν βλέπεις τη στρατιά των ανέργων συναδέλφων σου να μεγαλώνει ενώ η κρίση θεριεύει δίπλα σου, όταν τα λουκέτα και οι προσφυγές στο άρθρο 99 πολλαπλασιάζονται... ...άκρη δεν βγάζεις! Πιάνεσαι από εδώ, κρατιέσαι από εκεί, προσπαθείς να υπερασπιστείς τη θέση σου, τη δουλειά σου, τους βασικούς όρους επιβίωσης. Προσπαθείς να πατήσεις κάπου, σε ένα τόσο δα σταθερό κομμάτι για να διασφαλίσεις τα δεδουλευμένα σου και μια συνέχεια... Μια συνέχεια που κανείς άλλος δεν βλέπει και που μόνο εσύ ονειρεύεσαι. Την ίδια στιγμή θέλεις να ξυπνήσεις από αυτόν τον εφιάλτη και να είναι πάλι 2008, ακόμη καλύτερα, να είναι 2000 ή και 1999, εάν είναι δυνατόν, να πας στη δουλειά κανονικά, να φύγεις από τη δουλειά κανονικά και η τσέπη σου μαζί με το μέλλον σου να είναι γεμάτα. Μην σου πω και γαμάτα! Ομως αυτό το όνειρο δεν τελειώνει γιατί ...έχει τε

ΑΝΑΦΟΡΑ           Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη                       Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου                                                                                Αθήνα 24 Ιανουαρίου 2012                                       Προς     Τα Μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που επανειλημμένα έχω πει : ν’ αφήσουν την δικαστική εξουσία να επιτελέσει το έργο της και να σταματήσει η όποια πολιτική ή επαγγελματική εκμετάλλευσή της. Τα Ραδιοτηλεοπτικά λαϊκά παραδικαστήρια δεν προάγουν τον νομικό πολιτισμό και το δίκαιο, όταν γίνεται υπέρβαση των ορίων της κριτικής, μάλιστα όταν επιδιώκεται πολιτικό όφελος ή το κέρδος της τηλεθέασης, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και προσπαθώντας να ασκήσουν πίεση στην δικαιοσύνη. Όσο για τις ατυχείς δηλώσεις του κ. Υπουργού Υγείας «περί μακελειού» που (υπό την κάλυψη της βουλευτικής ασυλίας) άπτεται της πρόκλησης σε τέλεση πλημμελήματος, θα ήθελα να του πω ας ασχοληθεί με το Νοσοκομείο της Ρόδο

[<a href="http://storify.com/anemosnaftilos/theo-angelopoulos" target="_blank">View the story "THEO ANGELOPOULOS" on Storify</a>]

Η κρίση που διέρχεται ο κλάδος εξελίσσεται σαν να μην έχει φραγμό, πάτο ή κορύφωση. Με φόντο τα καταστροφικά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, που οδηγεί σε πρωτοφανή συρρίκνωση την οικονομία, σε εξάρθρωση την παραγωγική της βάση και σε έκρηξη της ανεργίας, εκτυλίσσεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία στην οποία συνεργούν η τρόικα, η κυβέρνηση και οι εργοδότες, με κεντρικό στόχο την περίφημη «εσωτερική υποτίμηση», με κατάργηση του κατώτατου μισθού και κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων.   Η επίθεση αυτή στον κλάδο μας έχει πάρει διαστάσεις ανοικτού πολέμου της εργοδοτικής πλευράς εναντίον δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών. Ο πόλεμος αυτός έχει δυο βασικές όψεις: Από τη μια πλευρά έχουμε επιχειρήσεις ΜΜΕ σε κατάσταση πτώχευσης  (άρθρο 99) ή οιονεί πτώχευσης, με τους εργαζόμενους ομήρους, νεκροζώντανους μεταξύ απλήρωτης εργασίας και ανεργίας (ALTER, Ελευθεροτυπία, Κόσμος του Επενδυτή, Αυριανή, Φίλαθλος, παλαιότερα Απογευματινή κ.α.), κατάσταση στην οποία συνυπάρχ

"Μεγαλύτερος σκλάβος δεν είναι αυτός που υπηρετεί κάποιον τύραννο, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό το κακό, αλλά αυτός που είναι δούλος της δικής του ηθικής άγνοιας, του ατομισμού και της αχρειότητας" Samuel Smiles

Σε πείσμα των λογιστών της εξουσίας αυτή η κρίση είναι πρώτα από όλα κρίση πολιτισμικού μοντέλου. Δηλαδή είναι υπαρξιακή κρίση. Δεν πα να λένε για χρέη και για ελλείμματα και κουρέματα και PSI; Εδώ συμβαίνει κάτι που σε κανένα λογιστικό φύλλο δεν μπορεί να περιγραφεί. Γιατί τα λογιστικά φύλλα δεν αντέχουν στις αντιφάσεις. Πολύ δε περισσότερο δεν απαντούν σε υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτές οι αντιφάσεις εντοπίζονται στη λεπτομέρεια και όχι στη "μεγάλη εικόνα", αυτή που προβάλλουν καθημερινά τα ΜΜΕ και που κυριαρχεί στην πολιτική μας σκηνή. Αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν είναι παρά οι κρυμμένες ρωγμές που τώρα γίνονται χαράδρες. Μια τέτοια λεπτομέρεια εντοπίζει και ερμηνεύει ο Νίκος Ξυδάκης στο χθεσινό φύλλο της Καθημερινής. Αφορά την αγάπη του τηλεοπτικού κοινού στα τουρκικά σίριαλ. Και αναδεικνύει τις ρωγμές των ατομικών και συλλογικών μας βεβαιοτήτων: " τα λαϊκά στρώματα, αυτά που τρέφονται ψυχαγωγικά με τηλεόραση, αναγνωρίζουν στις χονδροειδείς τυπολογίες των τουρκ

Του Σλαβόι Ζίζεκ Ομιλία στη γενική συνέλευση των Αμερικανών "αγανακτισμένων" Μας αποκαλούν αποτυχημένους αλλά οι πραγματικοί αποτυχημένοι βρίσκονται εκεί κάτω στη Γουόλ Στριτ. Διασώθηκαν χάρη στα δικά μας χρήματα. Μας αποκαλούν σοσιαλιστές αλλά σε αυτή τη χώρα υπάρχει πάντα σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Μας λένε ότι δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία. Όμως η κρίση του 2008 έχει καταστρέψει ιδιωτική ιδιοκτησία που ακόμη και αν θέλαμε να καταστρέψουμε θα έπρεπε να εργαζόμαστε νυχθημερόν για εβδομάδες. Μας αποκαλούν ονειροπαρμένους. Όμως οι πραγματικοί ονειροπαρμένοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Δεν είμαστε ονειροπαρμένοι. Είμαστε το ξύπνημα από ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Δεν καταστρέφουμε τίποτε. Γινόμαστε μόνο μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο το σύστημα καταστρέφει τον εαυτό του. Όλοι γνωρίζουμε την κλασική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια. Η γάτα περνά τον γκρεμό και συνεχίζει να περπατά αγνοώντας το γεγον

Σκεπτόµενος τις διαµαρτυρίες του κινήµατος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και τις ανάλογες εκδηλώσεις κατακραυγής σε ολόκληρο τον κόσµο, θυµήθηκα ότι πριν από µερικά χρόνια ο βρετανός συγγραφέας Τζον Μπέργκερ έγραψε ότι «τα πλήθη των ανθρώπων έχουν απαντήσεις σε ερωτήµατα που δεν έχουν τεθεί ακόµη... Τα ερωτήµατα δεν έχουν τεθεί ακόµη επειδή το να τα θέσουµε απαιτεί λέξεις και έννοιες που ακούγονται σαν αληθινές, και αυτές που χρησιµοποιούνται τώρα για να κατονοµάσουν γεγονότα κατάντησαν κενές νοήµατος:   ∆ηµοκρατία, Ελευθερία, Παραγωγικότητα κ.λπ. Με νέες έννοιες τα ερωτήµατα θα τεθούν γρήγορα, επειδή η Ιστορία συνεπάγεται ακριβώς µια τέτοια διαδικασία θέσεως ερωτηµάτων». Ας αρχίσουµε να ρωτάµε.   Οι διαδηλωτές του «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και οι οπαδοί τους έχουν τις απαντήσεις. Στην πραγµατικότητα έχουµε βοµβαρδίσει τους διαδηλωτές µε ερωτήσεις, αλλά όχι ακόµη µε τις σωστές ερωτήσεις.   «Μα τι θέλετε;» τους ρωτάµε. «Ποια είναι τα συγκεκριµένα αιτήµατά σας;». Αυτό εί

Επτά χρόνια φαγούρα συμπλήρωσε αυτές τις ημέρες ο ΑΝεμος... Επτά χρόνια σχεδόν καθημερινά με φουρτούνες και μπουνάτσες... Κι όμως... ...εκείνο το πρώτο μήνυμα θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα. Με τις ίδιες ακριβώς λέξεις! Και συνεχίζουμε!

Το κείμενο έχει ιστορική αξία. Με έναν άνευ ορίων κυνισμό ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης περιγράφει τον πραγματικό ρόλο του Τύπου στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η αφελής -στην περίπτωσή του- ομολογία του Πρίγκιπα. Ιδού το κείμενο : Ε πειδή έξεστι Κλαζοµενίοις  ασχηµονείν – δηλαδή οι κατ'  επάγγελµα δηµοκράτες όταν τρίζει   η καρέκλα τους, είτε όταν διαφαίνεται   στο βάθος του τούνελ  η Νέµεσις, επιδίδονται σε ύβρεις  και συκοφαντίες –, ώρα είναι να  ειπωθούν µερικές αλήθειες. Πρώτον, όλες οι εφηµερίδες,   εκτός από δύο που δηλώνουν   κοµµατικά όργανα («Ριζοσπάστης» και «Αυγή»),  εκδίδονται από ιδιώτες. Είναι   κατ’ επάγγελµα εκδότες  και δηµοσιογράφοι, µε σκοπό,   όπως όλοι οι εργαζόµενοι,   το έσοδο. Είναι άλλοι  που θέλουν απλώς να προωθήσουν   τις ιδέες ή τα συµφέροντά   τους. Δεν υπάρχουν όµως εφηµερίδες   που να εκδίδονται για  να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές   από εκείνες του  ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν   αλλότρια συµφέροντα.  Δεύτερον, όλες οι κοµµατικές   εφηµερίδες ΔΕΝ έχο

Επιστρέφουν καθημερινά. Περνούν την είσοδο, πλησιάζουν την άκρη του πάγκου των κλητήρων να πάρουν το φύλλο της ημέρας όπως έκαναν τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Το χέρι μένει άδειο. Καλούν το ασανσέρ κι ανεβαίνουν στο γραφείο τους. Καφέ έχουν πιει ή έχουν φέρει μαζί τους σε πλαστικό ποτηράκι. Ανοίγουν τον υπολογιστή, κάνουν στην άκρη κάτι χαρτιά με σημειώσεις από τον περασμένο Δεκέμβρη, τραβούν το τασάκι, ανάβουν τσιγάρο. Το βλέμμα πέφτει στις ζωγραφιές με νερομπογιά και μαρκαδόρο του παιδιού στο χώρισμα, πατάνε με το δάχτυλο την άκρη από το σελοτέιπ που ξεκόλλησε στην μιαν άκρη. Ο υπολογιστής φορτώνει. Οι σκέψεις φορτώνουν. Τα χρόνια φορτώνουν. Enter. Fire Fox. 1982. Οδός Κολοκοτρώνη. Υστερα εδώ. Ο καπνός μπαίνει στο μάτι. Το δίπλα γραφείο άδειο. Οι άλλες αίθουσες άδειες. Μόνο κάτι σκιές, μικρά συννεφάκια καπνού, ένα τηλέφωνο που χτυπάει και δεν το σηκώνει κανείς. Ξανά το βλέμμα στη ζωγραφιά, "Μπαμπά χρόνια πολλά, Τάσος", "Μαμά σ' αγαπώ, Λίνα". Θ

Πριν από μερικά χρόνια έγραφα και το αναδημοσίευσα τον περασμένο Απρίλιο : «Μέσα στον κακό χαμό, έναν από τους χειρότερους στην ιστορία των εφημερίδων. Πριν από τις απεργίες της απόγνωσης και των αδιεξόδων, όπου όλοι μας απεργούμε για τις θέσεις μας (ευλόγως!) αλλά όχι για τη δουλειά μας (δυστυχώς!) που ευτελίζεται μέρα με την ημέρα. Εχοντας διαβάσει τους ισολογισμούς του χάους και της οδύνης για τα ΜΜΕ. Και επιμένοντας να ξεχωρίζω την κατάσταση της δουλειάς μας από την κατάσταση των επιχειρήσεων που μας δίνουν δουλειά ως δύο αλληλένδετα αλλά και διαφορετικά προβλήματα... ... oνειρεύομαι εφημερίδες! Ονειρεύομαι εφημερίδες που θα ενημερώνουν χωρίς να χειραγωγούν... Που θα αγγίζουν την πραγματικότητα του αναγνώστη και δεν θα την αντικαθιστούν με μια άλλη "πραγματικότητα"... Που θα ιεραρχούν την επικαιρότητα όχι με βάση τη "γραμμή", την ιδεοληψία, την "σπουδαιότητα".  Αλλά με βάση αυτήν την πραγματικότητα!  Και τις ανάγκες της, τις