Η αυτογνωσία του Γιάννη Μαρίνου

Προχθές, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος έγραφε σε άρθρο του με τίτλο "Για χρήσιμη αυτογνωσία":

"Ο αείμνηστος σύγχρονος φιλόσοφος και πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας μετά τη Μεταπολίτευση Κωνσταντίνος Τσάτσος πριν από κάποιες δεκαετίες έδωσε στη δημοσιότητα μετάφραση αποσπασμάτων από επιστολές του ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Απιου προς τον φίλο του Ατίλιο Νάβιο, ο οποίος επρόκειτο να τον διαδεχθεί στη διακυβέρνηση της Αχαΐας. Σ΄ αυτές τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Ελληνες αξιοποιώντας κυρίως τα ελαττώματά τους. Οι πάπυροι αυτοί με την αλληλογραφία των εν λόγω ρωμαίων αξιωματούχων βρέθηκαν στην τοποθεσία Οξύρρυγχος της Αιγύπτου, εξ ου και ονομάστηκαν Οξυρρύγχειοι Πάπυροι".

Και στη συνέχεια παραθέτει το τι έλεγε ο Μενένιος για τους Ελληνες!!!

Το άρθρο κατέληγε ως εξής:

Οι Ελληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα.Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης, ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. Ο Ελληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του,δεν μπορεί να το παραδεχθεί.Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στη γενικότητά του». Εξαιρετικά επίκαιρη η κατάληξη που ανατρέπει τον βουλγαράκειο ισχυρισμό, «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», καθώς και την κομμουνιστοφασιστική παρελαύνουσα διακήρυξη «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Διότι ΕΚΕΙ ήταν το ζουμί (ή μάλλον η χολή) το να κατακεραυνώσει τους Ελληνες που διαφωνούν με τα όσα γίνονται στις ημέρες μας με μια έξαλλη αντικομμουνιστική κορώνα!

Ελα μου όμως που η αντικομμουνιστική υστερία ΔΕΝ είναι καλός σύμβουλος για υπερήλικες νεοφιλελεύθερους!

Διότι ο Μενένιος ουδέποτε υπήρξε...

Και ιδού: Η φάρσα του Κωστάκη Τσάτσου και ο κ. Γ. Μαρίνος

Πριν από 55 και βάλε χρόνια, ο Κωνσταντίνος (ή Κωστάκης) Τσάτσος, γερός συντηρητικός λόγιος και στυλοβάτης των κυβερνήσεων της καραμανλικής ΕΡΕ, που αργότερα έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας, έγραψε μερικά καλογραμμένα δοκίμια για τον χαρακτήρα των Νεοελλήνων και είχε μια φαεινή πραγματικά ιδέα. Αντί να τα υπογράψει με το όνομά του, οπότε θα συναντούσαν από παγερή αδιαφορία έως ενοχλημένες αντιδράσεις, τα παρουσίασε σαν μετάφραση από τα… λατινικά, τάχα ότι ήταν επιστολές που έγραψε ο Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Άπιος προς τον φίλο του Ατίλιο Νάβιο, που επρόκειτο να αναλάβει ως ανθύπατος τη διακυβέρνηση της ρωμαϊκής επαρχίας της Αχαΐας. Ο Μενένιος (ανύπαρκτο βέβαια πρόσωπο) υποτίθεται πως είχε ήδη υπηρετήσει σ’ αυτή τη θέση και θέλησε να μεταφέρει την πείρα του στον φίλο του, να του υποδείξει πώς να κουμαντάρει τους Έλληνες.

Για να πάρετε μια μικρή γεύση από τις δήθεν συμβουλές του Μενενίου: Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους:“Σας υπόσχομαι αλλαγή”. Πες τους:“Θα θεσπίσω νέους νόμους”.

Υποτίθεται ότι σε μια ανασκαφή στην Αίγυπτο, στα ερείπια της αρχαίας Οξυρρύγχου, είχαν έρθει στο φως μερικοί πάπυροι που περιείχαν τις επιστολές του Μενενίου, και ένας φίλος του Τσάτσου, καθηγητής σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, του είχε δώσει το λατινικό κείμενο.

Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Νέα Εστία, που επί σειρά ετών συγκέντρωνε την αφρόκρεμα της συντηρητικής (και όχι μόνο, για να είμαστε δίκαιοι) διανόησης. H «ανακάλυψη» συζητήθηκε πολύ. Το θέμα είναι ότι ο Κ. Τσάτσος όχι μόνο δεν παραδέχτηκε αμέσως ή έστω λίγους μήνες αργότερα ότι επρόκειτο για φάρσα, αλλά και αναδημοσίεψε το πλαστό κείμενο στο βιβλίο του «Αφορισμοί και διαλογισμοί (β’ σειρά)» (Εστία, 2η έκδ. 1970, σελ. 243 κ.ε.) Έτσι του προσέδωσε αυξημένο κύρος και για πολλά χρόνια πάρα πολλοί πίστευαν πως το κείμενο ήταν μετάφραση από αυθεντικές επιστολές της ρωμαϊκής εποχής.

Πολλοί αλλά όχι όλοι, διότι η Αθήνα είναι μικρό μέρος και αρκετοί ήξεραν το μυστικό. Έτσι, όταν το 1983 έγινε θόρυβος από τις εφημερίδες για τη γνησιότητα των επιστολών, αναγκάστηκε τελικά ο Κ. Τσάτσος να ομολογήσει ότι ήταν φάρσα. Διακινδυνεύω την υπόθεση ότι είχε σκοπό να το αποκαλύψει πολύ νωρίτερα, αλλά γοητεύτηκε από την επιτυχία της φάρσας και δεν του έκανε καρδιά να «σκοτώσει» τον ήρωά του.

Τέλος πάντων, παρά τη διάψευση, η οποία επανελήφθη αργότερα σε αρκετά έγκυρα έντυπα, το πλαστό κείμενο δεν έπαψε να αναδημοσιεύεται κατά καιρούς σε εφημερίδες, ακόμα και σε βιβλία. Η ακαταμάχητη γοητεία του πλαστού κειμένου πήγαζε (κατά τη γνώμη μου) από το ότι περιλάμβανε ορισμένες παρατηρήσεις για τους αρχαίους Έλληνες που φαίνονταν να ταιριάζουν ακριβώς και στις μέρες μας, σαν να ήταν γραμμένες για τους για τους νεοέλληνες –καθόλου περίεργο, αφού στην πραγματικότητα ήταν γραμμένες για τους για τους νεοέλληνες! Το κείμενο πετύχαινε με ένα σμπάρο δυο καλοθρεμμένα τρυγόνια: από τη μια έδινε μερικές καλογραμμένες και ευστοχοφανείς παρατηρήσεις για τον χαρακτήρα του Νεοέλληνα, και από την άλλη επιβεβαίωνε πανηγυρικά τη συνέχεια της φυλής, αφού Νεοέλληνες και αρχαίοι εμφανίζονταν να μοιράζονται τα ίδια προτερήματα και ελαττώματα.

Αυτά είναι τα χάλια μας, κύριοι!

Για να μη νομίζει κανείς οτι μόνο οι νεώτεροι δημοσιογραφίσκοι φταίνε για την κατάντια των ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Προφανώς μεγάλο μέρος της ευθύνης έχουν και οι παλαίμαχοι "δάσκαλοι" του επαγγέλματος. Διότι με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοιες αηδίες θα μάθεις....