Το Τέλος της Εικον(ομ)ικής Πραγματικότητας

Πολλοί ρωτούν κι εγώ, εδώ και μέρες πολλές, αναρωτιέμαι: Τι είναι όλο αυτό που συμβαίνει;

Γιατί όλες αυτές οι παλινωδίες (που σημαίνει η με νέα ωδή (τραγούδι) αναίρεση του περιεχομένου προηγούμενης ωδής), οι αντιφάσεις, οι διαψεύσεις, οι μπλόφες που δεν είναι μπλόφες για να αποδειχτούν μπλόφες;

Τι παίζεται πάνω και κάτω από ευρω-τραπέζι;

Τι παίζεται επί της κασιδιάρικης τσόχας της κεφαλής μας;

Γιατί άλλα μας λέει η Αγκελα, άλλα ο Ολιν Ρεν και άλλα ο Τρισέ μας;

Αλλα ο Πάγκαλος, άλλα η Κατσέλη, άλλα ο Παπακωνσταντίνου και άλλα ο Μητσοτάκης;

Γιατί ολόκλητη WSJ, όλος ο Guardian, όλες οι Financial Times και ολόκληρο το Reuters φάσκουν και αντιφάσκουν από παράγραφο σε παράγραφο;

Τι, στην οργή, γίνεται;

Και γιατί ΟΛΑ αυτά θυμίζουν εκείνη την υπέροχη εποχή της Νέας Γρίπης που άλλος συνιστούσε μαζικούς εμβολιασμούς, άλλος να μην κάνει κανείς εμβόλιο και άλλος να κάνει μόνο η θειά μας η Κούλα αν στα πριν τα επτά της έχει περάσει τέτανο;

Ω! Καλοί μου!

Τα πράγματα στον Μεγάλο, Ομορφο Κόσμο της Επικοινωνίας είναι απλά!

Τότε όμως και μόνο τότε όταν το θέμα που επικοινωνείς είναι από γελοίο έως ανύπαρκτο.

Π.χ. όταν επικοινωνείς ένα απορρυπαντικό.

Βάζεις 29 κατασκευαστές πλυντηρίων να συμφωνήσουν και τελειώνεις. Για καμιά 30αριά χρόνια και βάλε!

Οταν το θέμα είναι (πραγματικά) πραγματικό τότε οι 29 κατασκευαστές της πραγματικότητας μπλοκάρουν εντελώς!

Αδυνατούν να αρθρώσουν κοινό λόγο.

Χάνουν τον κώδικα και μαζι χάνουν τ' αυγά και τα πασχάλια!

Να το πω αλλιώς: Είναι εύκολο να συμφωνήσεις πως αυτό είναι ένα χαλί! (Ρωτήστε και την κυρία Μοιραράκη να σας πει).

Οταν όμως σηκωθεί το χαλί και δεις από κάτω ένα χάλι 50 χρόνων, τότε χάνεις τα λόγια σου!

Το χαλί καταφάσκει. (Ρωτήστε και τον Αλαντίν να σας πει)

Το χάλι αντιφάσκει! (Ρωτήστε τους σαράντα κλέφτες!!!)

Να το πω και διαφορετικά: Είναι εύκολο να στήνεις αψίδες του θριάμβου για την ΕΟΚ, την Ε.Ε., την Ευρωζώνη, την ΟΝΕ και το Γιούρο.

Οταν όμως η πτώση μια τράπεζας αποδεικνύει ότι όλα αυτά ήσαν αδειανά πουκάμισα γεμάτα λεκέδες που κανένα απορρυπαντικό δεν μπορεί να ξεπλύνει, τότε το πράγμα ζορίζει.

Η οθόνη βουλιάζει.

Μαζί με τους έγκυρους αναλυτές των παραθύρων.

Θα σαλέψει το πλήθος;

Η μαζικοδημοκρατία της επικοινωνίας αδυνατεί να αντεπεξέλθει στα στοιχειώδη.

Ιδανική στο να δημιουργεί "φούσκες" (και να τις σκάει στα μούτρα μας) και φιέστες-"γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα) αποδεικνύεται παντελώς ανίκανη να διαχειριστεί την πτώση της.

Παρουσιάζουν την οικονομική κρίση ως μια "φούσκα" κινδυνολογίας και καταστροφολογίας.

Αυτό ξέρουν, έτσι πορεύονται.

Μια "φούσκα" που αργά ή γρήγορα θα σκάσει στα μούτρα μας, όπως όλες!

Δεν μπορούν να αντιληφθούν οτι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ηφαίστειο που σκάει.

Δεν έχουν τα εργαλεία να το περιγράψουν, να το αφηγηθούν.

Το βλέπουν αλλά δεν το αναγνωρίζουν.

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός κατέρρευσε από μια γρίπη και "δύο πουτάνες" (Σπάρτη και Αθήνα).

Ο Ρωμαϊκός πολιτισμός από μία νέα θρησκεία.

Αυτοί όμως προσέφεραν άρτον και θεάματα μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της πτώσης τους!

(Μην το ξεχνάμε: δεν είναι η πτώση που σκοτώνει αλλά το απότομο σταμάτημα!!!)

Ακόμη και ο Μέγας Κατεδαφιστής της Σοβιετίας έγινε διαφήμιση της Pizza Hut...

Και τώρα -τι αστείο!- η Κοινωνία του Θεάματος δεν έχει να προσφέρει ούτε κουλούρι σαλονικιώτικο... Αντε και μια "δώστε-τσόντα-στο-λαό" με σαμπάνια.

Βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που νομίζουμε και αυτό που μας δείχνουν.

Μεγαλύτερο ακόμη κι από την τρέχουσα οικονομική κρίση.

Μην περιμένετε όμως να τη δείτε στην τηλεόραση.

Προσεχώς στο Μουσείο της γειτονιάς σας!