Κοινωνικό πραξικόπημα!

Του Θανάση Καρτερού.

Είναι πια σαφές. Ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν δέχτηκαν τέτοια επίθεση το εισόδημα, οι συντάξεις, η ασφάλιση, τα εργασιακά δικαιώματα και οι κοινωνικές παροχές. Και δεν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι, αν τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου περάσουν, δεν θα υποστούν απλώς οι εργαζόμενοι κάποιες θυσίες. Θα βυθιστούν στο σκοτάδι και στη βαρβαρότητα άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα η Παιδεία, η Υγεία, το Περιβάλλον και φυσικά οι άνθρωποι. Τα πάντα θα βουλιάξουν στον βάλτο του Συμφώνου Σταθερότητας, για να επιπλέουν μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι «αγορές».

Η επιχείρηση που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι συνεπώς μόνο ένα γιουρούσι, αντιλαϊκό και άδικο, για να μαζέψουν έσοδα και να κόψουν έξοδα. Δεν είναι απλώς μια προσπάθεια να πληρώνουν όλοι φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, να νοικοκυρευτεί, κατά την προσφιλή έκφραση του πρωθυπουργού, η οικονομία, να κλείσει η μαύρη τρύπα των ελλειμμάτων, για να αναληφθούμε ύστερα όλοι μαζί στον ουρανό της ανάπτυξης. Ψέματα! Αυτό που ζούμε είναι κάτι πολύ παραπάνω. Πολύ πιο σκοτεινό και επικίνδυνο για τον τόπο και για όλους μας.

Είναι μια καλά συντονισμένη, με διεθνή στηρίγματα και προεκτάσεις, επιχείρηση να σμπαραλιαστούν σχέσεις και δικαιώματα. Μια αντιμεταρρύθμιση, μια παλινόρθωση της πιο άγριας καπιταλιστικής απολυταρχίας. Δείτε τις ξεσαλωμένες «αγορές», την αγριότητα με την οποία ζητούν αίμα μισθωτών και συνταξιούχων, τη λύσσα τους να καταργηθεί ο κοινωνικός χαρακτήρας της σύνταξης, το μένος τους για τη δημόσια υγεία, το πείσμα τους να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα, την αδιαφορία για το «πολιτικό κόστος» -δηλαδή για τις αντιδράσεις όσων προορίζονται για την κόλαση.

Πρόκειται για το κοινωνικό πραξικόπημα, που προετοίμαζαν χρόνια. Ο Μητσοτάκης γκρεμοτσακίστηκε, ο Σημίτης δείλιασε, ο Καραμανλής δραπέτευσε, αλλά η κρίση θεωρήθηκε ευκαιρία και ο Παπανδρέου τολμά. Υπό τα χειροκροτήματα και τους εκβιασμούς αγορών και αγοραίων, στέφεται σύγχρονος Λουδοβίκος Βοναπάρτης. Με πρωτοφανή στήριξη, πρωτοφανή συναίνεση, πρωτοφανή προπαγάνδα τρόμου και ψεύδους. Πιστεύει κανείς ότι αυτό δεν απαιτεί πρωτοφανείς πρωτοβουλίες, πρωτοφανείς μορφές πάλης, πρωτοφανές πολιτικό θάρρος. Μια πρωτοφανή εξέγερση; Ε τότε ξεχνάει ότι, σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δεν συγχωρείται η απροφύλαχτη στιγμή, όπου ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει…