Ο Συνασπισμός και ο Άμλετ

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ στην ΑΥΓΗ

Η ζημιά, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, θα είναι πολύ μεγαλύτερη αν λάβουν την απόφαση να πουν όχι στο συνέδριο, από το αν λάβουν την απόφαση να πουν ναι. Τι να κάνουμε, μπορεί να μην αρέσει, αλλά μερικές φορές ο καλός μάνατζερ, έχει δεν έχει δίκιο, πρέπει να αποδέχεται το δεδομένο των ζημιών και να αντικαθιστά τη χτεσινή τακτική με μια τακτική μείωσης της ζημιάς.

Τι συνδέει τον Άμλετ με το Συνασπισμό; Μα, το δίλημμα! To be or not to be -αυτό βασάνιζε τον ήρωα του Σαίξπηρ. Να μπει ή να μη μπει -αυτό βασανίζει σήμερα το κόμμα της αριστεράς. Να μπει στο καθαρτήριο του εκτάκτου συνεδρίου για να εξαγνιστεί από τα δικά του εφτά θανάσιμα αμαρτήματα και να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του; Ή να μη μπει, γιατί αν μπει, τότε θα μπει πιο βαθιά στο λούκι της εσωστρέφειας και άρα αύριο-μεθαύριο θα αγωνιά πάλι αν θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή; Να μπει στον έκτακτο έστω πηγαιμό για την Ιθάκη, αλλά αν μπει με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες θα τα βγάλει πέρα; Αχταρμάς, που θα έλεγε και η Μπατζελή.

ΑΠΟ ΜΙΑ άποψη, θα πείτε, μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Στην παραγωγή διλημμάτων ο «χώρος» τον βάζει κάτω τον Σαίξπηρ. Να υπάρχει ή να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει ή να μη γίνει κόμμα, να πάρουν ή να μην πάρουν κάρτες, να συνεργαστούν ή να μη συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, να ψηφίσουν ή να μην ψηφίσουν τον Παπούλια -για να θυμίσουμε μόνο την τελευταία εσοδεία. Ε, ένα κόμμα που επεβίωσε τόσων και τόσων διλημμάτων, τώρα θα κωλώσει; Θα τα βγάλει πέρα και τώρα, αφού η αριστερά ποτέ δεν πεθαίνει, αποφαίνονται οι οπαδοί του αριστερού αυτοματισμού. Αγνοώντας πως ό,τι δεν πεθαίνει, δε σημαίνει κατ’ ανάγκη και ότι ζει.

ΜΑΚΑΡΙ να έχουν δίκιο πάντως, αν και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ζόρικα. Δεν είναι μόνο το επίφοβο αρχιπέλαγος με τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες, τις βραχονησίδες, τους σκοπέλους, τους υφάλους και τις σπιλιάδες. Ούτε μόνο τα μπουρίνια κορυφής με τις σκληρές κουβέντες, τις αποχωρήσεις, τις απειλές αποχωρήσεων και -ακόμα χειρότερα- τις προειδοποιήσεις παραιτήσεων. Είναι κι εκείνοι οι πολλοί που σε άλλα ματς έβλεπαν, παθιάζονταν, απογοητεύονταν, φώναζαν από την κερκίδα, αλλά τώρα έχουν μπει στο γήπεδο. Η βάση, τα όργανα, τα μέλη, που έχουν αγριέψει και ζητούν να μπει τέλος σε τούτο, τέλος στο άλλο, νέα αρχή σε τούτο, νέα αρχή στο άλλο. Εύκολο το έχετε να τους ξαναγυρίσουν στην κερκίδα αυτοί οι ίδιοι μάλιστα που τους κάλεσαν, πολύ περισσότερο που ορθώς και εκ πεποιθήσεως δεν διαθέτει ο χώρος ΜΑΤ;

ΤΟΥΤΩΝ δοθέντων, ας διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη: θα το πιουν το πικρό ποτήρι όσοι δεν το θέλουν το συνέδριο, ακόμα κι αν είναι πλειοψηφία, ακόμα κι αν επιμένουν να πιστεύουν ότι μια τέτοια απόφαση οδηγεί σε εσωστρέφεια, άγονες αναμετρήσεις και ζημιές. Κι αν δεν το πιουν όλοι, θα το πιουν τουλάχιστον εκείνοι που διαθέτουν πιο ισχυρά κομματικά αντανακλαστικά. Γιατί η ζημιά, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, θα είναι πολύ μεγαλύτερη αν λάβουν την απόφαση να πουν όχι στο συνέδριο, από το αν λάβουν την απόφαση να πουν ναι. Τι να κάνουμε, μπορεί να μην αρέσει, αλλά μερικές φορές ο καλός μάνατζερ, έχει δεν έχει δίκιο, πρέπει να αποδέχεται το δεδομένο των ζημιών και να αντικαθιστά τη χτεσινή τακτική με μια τακτική μείωσης της ζημιάς. Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για αυτό το damage control, δεν θα ανακαλύψουμε εμείς την Αμερική.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ μια τέτοια τακτική, αν γίνει αποδεκτή κι από όσους γίνει, είναι από κει και πέρα ολοφάνερο και την ξέρουν καλά τη δουλειά αυτή οι πιο έμπειροι. Να πέσουν οι τόνοι, να σταματήσουν οι αγριότητες για σκουπόξυλα, εκκαθαρίσεις και ξεκαθάρισμα λογαριασμών, να ανοίξουν όλα τα χαρτιά, να καθοριστεί ενωτική ατζέντα και διαφανείς διαδικασίες. Εγωισμός, Φθόνος, Οργή, Οκνηρία, Φιλαργυρία, Λαιμαργία και Λαγνεία είναι τα αμαρτήματα που αναλαμβάνει να ξεπλύνει το καθαρτήριο κατά τον Δάντη. Με τη σχετική πολιτική μετάφραση (η Λαγνεία για παράδειγμα μεταφράζεται σε Λαγνεία της Εξουσίας, η Λαιμαργία σε Λαιμαργία συσχετισμών κ.λπ.) ταιριάζουν και με τον χώρο. Το θέμα είναι αν θα τα καταφέρει ένα συνέδριο, όπως το ενόψει επίμαχο, να ξεπλύνει κάπως κάποιους από τους λεκέδες αυτούς, ή θα τους πλακώσουν όλους μαζί τα λερωμένα-τ’ άπλυτα-τα παραπεταμένα...