η απεργία των αιγυπτίων αλιεργατών στη μηχανιώνα, ένα παράδειγμα για όλους τους εργάτες στην ελλάδα
Όμως αυτή η απεργία θέτει ορισμένα ζητήματα για την αριστερά, το συνδικαλιστικό και το αντιρατσιστικό κίνημα. Εντάσσεται σε μια σειρά αγώνων και κινητοποιήσεων μεταναστών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα: η απεργία των εργατών γης στη Μανωλάδα, η συμμετοχή των νέων μεταναστών στην εξέγερση του Δεκέμβρη, οι κινητοποιήσεις που έγιναν μετά τη βεβήλωση του Κορανίου το καλοκαίρι, η συμμετοχή των μεταναστών εργατών στις γενικές απεργίες (κάτι που δεν είναι εμφανές και γι’ αυτό δεν αποτιμάται όπως πρέπει) και ο πρωταγωνιστικός ρόλος μεταναστών και μεταναστριών στις προσπάθειες συγκρότησης σωματείων (κάτι το οποίο πιθανόν επίσης δεν θα ήταν εμφανές εάν δεν γινόταν η επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα). Όλα αυτά τα παραδείγματα (και πλήθος άλλων, τα οποία συμβαίνουν στην αθέατη πλευρά της ταξικής πάλης, χωρίς ωστόσο να είναι λιγότερο σημαντικά) δείχνουν, ότι οι μετανάστες δεν αποτελούν απλώς ένα υπολογίσιμο κομμάτι της εργατικής τάξης στην Ελλάδα (ίσως και το 14%), αλλά κάτι πολύ περισσότερο: αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, δηλαδή αυτού του τμήματος της εργατικής τάξης, που δίνει αγώνες, απ’ τους οποίους καθορίζεται ο ταξικός συσχετισμός.
Αυτές οι κινητοποιήσεις χθες, η απεργία των Αιγυπτίων αλιεργατών σήμερα, θα έπρεπε να κάνουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς, να εγκαταλείψουν τις μίζερες και ηττοπαθείς τοποθετήσεις, με τις οποίες βλέπουν στους μετανάστες μόνο τα παθητικά θύματα μιας εκμετάλλευσης, ή και ακόμα χειρότερα: τα ακούσια όργανα στα χέρια των εργοδοτών εναντίον του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Θα έπρεπε να δουν σε αυτούς τους αγώνες τις δυνατότητες της νίκης για ολόκληρη την εργατική τάξη…
Όμως μια τέτοια οπτική έχει απαιτήσεις. Τα συνδικάτα και η Αριστερά θα πρέπει να απευθυνθούν προς τους μετανάστες, όχι ως προς θύματα, αλλά ως προς συναγωνιστές. Όχι να μιλήσουν γι’ αυτούς (για τη δυστυχία τους, για τα βάσανά τους κτλ) αλλά να μιλήσουν μαζί τους. Κάτι το οποίο φυσικά δεν γίνεται. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων, οι οποίες αρνούνται να αλλάξουν τα καταστατικά των σωματείων για να μπορούν να γίνονται μέλη ακόμα και οι «παράνομοι» και ανασφάλιστοι μετανάστες, ή αρνούνται να εντάξουν στα αιτήματά τους και στους στόχους τους τα δικαιώματα των μεταναστών. Το πρόβλημα βρίσκεται επίσης και στην Αριστερά (ρεφορμιστική και αντικαπιταλιστική) η οποία επί της ουσίας αρνήθηκε να αναλάβει τον αγώνα υποστήριξης των μεταναστών, όταν ξεσπούσαν τα ρατσιστικά πογκρόμ το περασμένο καλοκαίρι. Η οποία δεν μπορεί να αποφασίσει ότι πρέπει να υποστηρίξει ανοιχτά και καθαρά το δικαίωμα των εργατών να μετακινούνται ελεύθερα σε όλο τον κόσμο (δηλαδή το σύνθημα: ανοιχτά σύνορα για όλους τους εργάτες). Και η οποία, ύστερα από τα 20 χρόνια της παρουσίας των μεταναστών στην Ελλάδα, δεν έχει ακόμα εκδώσει ένα έντυπο (εφημερίδα ή περιοδικό) στις γλώσσες που μιλάνε και διαβάζουν οι περισσότεροι μετανάστες…
Το ζήτημα της γλώσσας είναι πολύ σημαντικό. Η γλώσσα της Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος εξακολουθεί να συγκροτείται από κώδικες και σύμβολα με τα οποία είχε επιχειρηθεί να κατανοηθεί μια άλλη ιστορική περίοδος, η οποία έχει λήξει με ήττες του εργατικού κινήματος. Η γλώσσα αυτή σήμερα είναι από πολλές απόψεις η γλώσσα της ήττας. Πρέπει λοιπόν να ανανεωθεί, να απεκδυθεί όλα εκείνα τα στοιχεία που αναπαράγουν ψυχαναγκαστικά ένα νεκρό παρελθόν και να επενδυθεί με τα υλικά της ελπίδας. Οι αγώνες των μεταναστών (η συγκεκριμένη απεργία των Αιγυπτίων αλιεργατών, η οποία πρέπει να νικήσει για το καλό όλων μας), είναι αυτοί που παράγουν την ελπίδα η οποία μας είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για το μέλλον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου