Απελπισία

Δύο άρθρα...
Δύο αφορμές...

Σχόλια

  1. Πραγματικά μέσα σε ένα τέτοιο παραγωγικό και κοινωνικό περιβάλλον, όπως αυτό που ζούμε, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν ποτέ να αντιμετωπιστούν ριζικά και με κοινωνική διακαιοσύνη τα διαρθρωτικά προβλήματα. Διότι ακόμα και να εξασφάλιζε κάποιος πρόσκαιρα και επιφανειακά την δυνατότητα να πετσοκόψει μισθούς, συντάξεις δικαιώματα, δίκαια και “άδικα” κεκτημένα, δεν θα αργούσαν “οι συντεχνίες” (όπως σκωπτικά και άδικα πολλές φορές λέγονται τα συνδικάτα) να βρουν τον τρόπο να αντιδράσουν, να απειλήσουν το δικομματικό σύστημα και να δώσει αυτό πάλι με ανερμάτιστο και αντιπαραγωγικό τρόπο “αντιπαροχές” που θα κατευθυνθούν στον καταναλωτισμό.
    Δεν ξέρω πως μπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια σοβαρής ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο βασισμένα στα δικά μας μέτρα: Για παράδειγμα αύξηση των δημόσιων δαπανών σε τομείς αιχμής (Είμαστε μια χώρα που δεν παράγουμε τίποτα με ολοκληρωτική σχεδόν ενεργειακή εξάρτηση, κανένας ιδιώτης δεν θα ρισκάρει σε τόσο δύσκολα, επίδοτήσεις και να πάρει).
    Επίσης να μηδενίσουμε τις δαπάνες για αγορά όπλων από το εξωτερικό. Αν είναι αναγκαίο να αυξήσουμε τα όπλα μας, που για μένα είναι ένα φόβητρο που μας επιβάλεται για οικονομικούς λόγους των συμμάχων, να έχουμε μόνο όσα μπορούμε να κατασκευάσουμε εμείς εδώ. Τουλάχιστον να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ας αγοράζουμε μόνο τεχνογνωσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσωπικά επειδή το έχω περάσει το στάδιο των ψευδαισθήσεων, δεν νιώθω καμία απελπισία. Ίσα, ίσα υπάρχουν πολλές προοπτικές για ριζικές αλλαγές με αφορμή την παρούσα κρίση. Πιστεύω στον άνθρωπο.

    Στο εξωτερικό μόλις τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν τη συνέχεια.

    Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Το σοκ των μεγάλων αλλαγών πάντοτε υπάρχει και δεν γίνεται διαφορετικά.

    Όταν ο ρεαλισμός γίνει αυτονόητο στοιχείο της επιβίωσής μας τότε θα αποκαλυφθούν και οι προφανείς λύσεις πίσω από τα σημερινά μας στερεότυπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τι θα γινόμασταν δίχως τις μεγάλες ή μικρές κρίσεις?
    Πάντα τέτοια θα έλεγα εγω !
    Τα 'δύσκολα' είναι αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να βρίσκουν λύσεις και να αναθεωρούν παλιές και σκουριασμένες απόψεις και νοοτροπίες.
    Καλά θα ήταν βέβαια να μην υπήρχανε τα δύσκολα αλλά με τον πολιτισμό που έχουμε κατασκευάσει είναι αναπόφευκτη συνέπεια !

    Ζήτω στα δύσκολα λοιπόν !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. To πιο τραγικό απ' όλα είναι η τάση που κυριαρχεί περί συνομωσίας των ευρωπαίων εναντίον της Ελλάδας. Και δεν το λένε πια μόνο τα εθνίκια, το πιπιλίζουν όλο και περισσότεροι και το επαναλαμβάνουν σα μαγικό ξόρκι που θα διώξει μακρυά την "κακιά στιγμή". Οταν παίρνει κάποιος χρήματα για να αναπτύξει την επιχείρηση του και τα επενδύει σε μεζονέτες, καγιέν, γκαλά, λουί βιτον κάποια στιγμή θα πτωχεύσει και θα μαραζώσει. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η γεροντοκόρη έφαγε την προίκα της για να βρεί γαμπρό αλλά δεν βρήκε.

    Οσο για το πασοκ τα έχουμε ξαναπεί Καπιτάν: είχε αφήσει το "σπίτι" στα μπετά και τώρα προσπαθεί να το τελειώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα 15 sites που άλλαξαν το internet

Πως θα έσωζα τους New York Times