Να καταργηθούν 300.000 θέσεις εργασίας ΤΩΡΑ!

Κι άλλες τόσες του χρόνου!

Σύνολο 1.000.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2012!

Οχι, δεν τρελάθηκα! Ούτε μπήκα σε κανένα θινκ-τανκ του νεοφιλελευθερισμού!

Ισα! Ισα!

Πάνω απο 1.000.000 άνθρωποι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στη δουλειά τους.

Χάνουν χρόνο πηγαίνοντας. Χάνουν χρόνο γυρίζοντας. Χάνουν χρόνο ΜΕΣΑ στη δουλειά τους. Σπαταλούν καύσιμα, ενέργεια αλλά και την ίδια την υγεία τους.

Και να είναι μόνο αυτό;

Τεράστια συγκροτήματα γραφείων θάβουν τις πόλεις μας στο τσιμέντο. Είναι ενεργοβόρα και ανθυγιεινά, κοστίζουν εκατομμύρια για τη λειτουργία και τη συντήρησή τους.

Θέλετε κι άλλα;

Η δουλειά στο γραφείο δεν είναι αποδοτική ούτε για τον ίδιο τον εργαζόμενο ούτε για την επιχείρηση ή τον οργανισμό που δουλεύει.

Ενα μεγάλο μέρος του χρόνου σε ένα συνηθισμένο ωράριο χάνεται. Στο ίδιο αυτό διάστημα ο εργαζόμενος μπορεί να κάνει άλλα πράγματα για τον εαυτό του ή τους άλλους. Από το να κάνει ένα μπάνιο μέχρι να διαβάσει το παιδί του και από το να μαγειρέψει μέχρι το να πάει μια βόλτα στο πάρκο ή να πιεί έναν καφέ με την άνεσή του.

Εχω περάσει ένα μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου μέσα σε γραφεία. Γραφεία εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών σταθμών και ξέρω καλά τι σημαίνει αυτός ο χαμένος χρόνος.

Δεν είναι χρόνος τεμπελιάς.

Είναι χρόνος που δεν κάνεις τίποτα ή παίζεις πασιέντζες και ναρκαλιευτή στο PC σου διότι, π.χ. περιμένεις ένα τηλέφωνο, επειδή περιμένεις ένα άλλο τμήμα της παραγωγής να τελειώσει κάτι για να το πιάσεις εσύ, επειδή είσαι βάρδια, επειδή... επειδή.... επειδή βρε αδελφέ θες χρόνο να σκεφτείς για να γράψεις ένα κείμενο, να ζυμωθεί μέσα σου.

Κι όμως. Κάθεσαι εκεί, στο γραφείο σαν το σκιάχτρο ή το ζόμπι και δεν κάνεις τίποτα.

Και να τα άσχετα τηλεφωνήματα (κόστος) και να οι καφέδες από το κυλικείο (κόστος) και να ο άσχετος που θα σε πιάσει στην κουβέντα και θα στα πρήξει...

Πάμε και παρακάτω;

Μια νέα θέση εργασίας κοστίζει αυτή τη στιγμή εφ' άπαξ για να δημιουργηθεί (χώρος, γραφείο, καρέκλα, ερμάρια, PC, άλλες συσκευές κτλ κτλ) γύρω στις 3 με 4.000 ευρώ. Δύο με τρεις μισθούς δηλαδή.

Και το λειτουργικό της κόστος είναι πάνω από 500 ευρώ το μήνα για κάθε εργαζόμενο. Που πάλι καλύτερα να πήγαιναν για μισθούς!

Προθέστε τα όλα αυτά.

Προσθέστε ακόμη την κακή ψυχολογία του εργαζόμενου που πάει κάθε μέρα σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι και πείτε μου...

...δεν θα ήταν καλύτερα όταν προσλαμβάνεται κάποιος να του δίνουν ένα laptop και να τον αφήνουν να πάει στο σπιτάκι του; Για πάντα;;;

Αν μάλιστα το "σπιτάκι" του είναι έξω από την πόλη, δεν είναι ακόμη καλύτερα;

Υπάρχουν "ναι μεν αλλά" σε μια τέτοια πρόταση;

Φυσικά και υπάρχουν. Θυμηθείται όμως πόσα "ναι μεν αλλά" υπάρχουν στον τρόπο που δουλεύουμε τώρα.

Είναι προφανές οτι ένας τέτοιος τρόπος δουλειάς δεν ταιριάζει (ακόμη) στα χειρωνακτικά επαγγέλματα.

Ταιριάζει όμως σε ΟΛΑ όσα απαιτούν αυτό που λέμε "πνευματική" εργασία. Και πάμε από τα εύκολα: δημοσιογράφοι, προγραμματιστές, κειμενογράφοι, ντιζάινερς, μεταφραστές, διαφημιστές, υπάλληλοι αρχείων, δακτυλογράφοι, δικηγόροι, διοικητικοί υπάλληλοι πολλών κατηγοριών, υπάλληλοι εμπορικών τμημάτων, τμημάτων έρευνας (RnD), λογιστές (βάλτε και άλλους), μπορούν να δουλεύουν από ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ εκτός από ένα συγκρότημα γραφείων.

Χιλιάδες εργαζόμενοι από δεκάδες ειδικότητες.

Και η ομαδική δουλειά; Οι συσκέψεις;

Ελάτε τώρα που θέλετε και απάντηση σε αυτά στις ημέρες μας!

Γρήγορο διαδίκτυο (πληρωμένο από την επιχείρηση), μεγάλες οθόνες και μερικά εργαλεία που τα έχει και το τελευταίος έφηβος αρκούν για να είσαι ΠΑΡΩΝ οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή.

Μα αν είναι τόσο απλά τα πράγματα τότε γιατί αυτό το μοντέλο δεν υιοθετείται ήδη από τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς;

Διοτι είμαστε ανόητοι; Είναι ίσως μια απάντηση!

Διότι ακόμη διατηρούμε εξουσιαστικά μοντέλα και, κυρίως, νοοτροπίες του στυλ "θέλω εδώ, να τους βλέπω, να βαράνε κάρτα"; Είναι η πιο λογική απάντηση!

Το οτι έχουμε όλοι βολευτεί σε αυτό το σύστημα που λειτουργεί σήμερα; Είναι η πιο σίγουρη απάντηση.

Εχει αρνητικά μια τέτοια λύση;

Εχει! Ενα και μάλιστα μεγάλο!

Δουλεύοντας τα τελευταία δύο χρόνια ουσιαστικά από το σπίτι, το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι ο έλεγχος του χρόνου. Τον χάνω. Συχνά δουλεύω χωρίς όριο και χωρίς πρόγραμμα. Μερικές ημέρες δουλεύω όλη την ημέρα.

Αυτό είναι όντως πρόβλημα. Ηδη όμως προχωράω στην επίλυσή του. Διότι λύνεται!

Αυτά όμως σε ένα επόμενο ποστ.

Ας συζητήσουμε πρώτα!

Κι ας σκεφτούμε δημιουργικά και χωρίς προκαταλείψεις και αγκυλώσεις!