«Η ανομία είναι αντεπαναστατική»

Οταν έγραφα το "Λωρίδα της Γάζας" ή "Τζουράσικ Παρκ";;; περίμενα και τις διαφωνίες και τις επιθέσεις. Λογικό είναι! Εκείνο που δεν βρήκα λογικό είναι αυτές οι επιθέσεις να είναι όσο τραμπούκικες είναι και οι επιθέσεις των ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΩΝ. Τόσο που μου μπαίνουν ιδέες...

Ας συνεχίσουμε όμως απο εδώ http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=95120:

«Η ανομία είναι αντεπαναστατική»

«Ρώτησέ την πόσες απειλές έχει δεχθεί»... «Μα τι έγινε, το πούλησε τελικά το σπίτι της;»...

Με τέτοιας μορφής πληροφορίες -δίκην ερωτημάτων- φροντίζουν να με εξοπλίσουν κάτοικοι των Εξαρχείων μαθαίνοντας ότι πηγαίνω να μιλήσω με τη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου. Λίγα μέτρα από την πλατεία Εξαρχείων και ύστερα από ένα σλάλομ ανάμεσα σε κρανοφόρους, μπρατσοφόρους και ασπιδοφόρους των ΜΑΤ μπαίνω στην πολυκατοικία της οδού Στουρνάρη.

Μιλάμε για τα Εξάρχεια τρέχοντας παράλληλα στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων και της μετεμφυλιακής Ελλάδας που έχει περιγράψει στα βιβλία της. Σημειώνουμε τσιτάτα: «Η περιοχή των Εξαρχείων έχει σαφή αναφορά στα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το πρόβλημα είναι ότι στα χρόνια που ακολούθησαν επιχειρήθηκε επέκταση εκείνης της ατμόσφαιρας σε ένα διαφορετικό συγκείμενο, λες και συνεχίζαμε να ζούμε σε συνθήκες χούντας».

«Φαινόμενα μικροπαραβατικότητας, όπως αυτά που καλλιεργήθηκαν στα Εξάρχεια, συναντιούνται πάντοτε τονισμένα σε συγκεκριμένους κεντρικούς θύλακες μεγάλων πόλεων (σ' αυτό που τείνουμε να ονομάζουμε στην αστική κοινωνιολογία "inner city"). Δηλαδή σημεία και περιοχές όπου κάποιος αισθάνεται ότι μπορεί να δράσει χωρίς ταυτότητα, άρα χωρίς συνέπειες (πορνομάγαζα, στέκια αγοραπωλησίας παράνομων ουσιών...)».

«Τα Εξάρχεια θυμίζουν έντονα γειτονιές των αμερικανικών μεγαλουπόλεων στα τέλη της δεκαετίας του '70, δηλαδή πριν από την πρωτοφανή άνοδο της εγκληματικότητας και την αστική ανάπλαση που ακολούθησε».

Της θυμίζουμε ότι, για πολλούς, τα ναρκωτικά «έπεσαν» σκοπίμως στα Εξάρχεια: «Δίνουμε μεγαλύτερη αξία στους μηχανισμούς σε σχέση με αυτήν που πραγματικά έχουν. Δεν πείθομαι ότι στην Ελλάδα μπορεί να γίνονται τέτοια πράγματα (εγκατάλειψη συνοικιών, οργάνωση ελεύθερης ζώνης ναρκωτικών) βάσει ενός συνολικά προαποφασισμένου σχεδίου, ώστε να υποβαθμιστεί ο χώρος και στη συνέχεια να παραδοθεί στους εργολάβους». Και οι αναρχικοί; Οι πολιτικές ομάδες;

«Πρεζάκια και μικροσυμμορίτες συνδέθηκαν με ομάδες που έχουν ορισμένες πολιτικές θέσεις (με τις οποίες δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο), οι οποίες ωστόσο κινήθηκαν στα όρια της νομιμότητας, σε ό,τι αφορούσε τις προθέσεις τους τουλάχιστον... Ο αναρχισμός είναι μια περιπέτεια του μυαλού απολύτως σεβαστή: κυρίως στη διάρκεια του 19ου αιώνα...».

«Παιδαριώδης πόλεμος»

Τελικώς, η παρουσία της Αστυνομίας στα Εξάρχεια αποκαθιστά την ασφάλεια; «Οταν ξεκίνησαν οι "επιχειρήσεις αρετής" στη δεκαετία του '80, κατέληξαν σε έναν παιδαριώδη πόλεμο, με τους ανεκπαίδευτους αστυνομικούς να αντιδρούν εναντίον των τότε θερμοκέφαλων νέων που προκαλούσαν με βρισιές, χειρονομίες και υπονοούμενα, από αυτά που ανταλλάσσουν οι άνδρες στα γήπεδα και στα αποδυτήρια», θυμάται. Και σήμερα;

«Βλέπουμε ταραχές που ξεκινούν με εναύσματα πολιτικά, ενώ σε άλλες περιπτώσεις την αφορμή μπορεί να δίνει η παρουσία μιας κλούβας γύρω από την οποία χαζολογάνε τα ΜΑΤ. Από την άλλη, καταγράφονται αντιδράσεις με τρόπο που καθιστά την παρουσία, αλλά και τη σχεδιασμένη, νηφάλια δράση της αστυνομίας, απαραίτητες. Δεν υπάρχουν ούτε η ωριμότητα ούτε οι μηχανισμοί αυτο-οργάνωσης που θα καθιστούσαν άχρηστη την αστυνομία και τις αρμοδιότητές της: οι παραβάσεις του νόμου στα Εξάρχεια είναι ποικίλες - από εκείνες του ΚΟΚ μέχρι την ύπαρξη "προστασίας" στα μπαρ...».

Και αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον παίξει η αστυνομία; «Το σύστημα χωλαίνει ακόμη και σήμερα, καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις που κυκλοφορούν σε τέτοιους αριθμούς δεν ασχολούνται με το εμπόριο ναρκωτικών που συνεχίζεται κανονικά στην πλατεία, ούτε με το εμπόριο γυναικών που διενεργείται λίγο πιο κάτω, γύρω από την πλατεία Ομονοίας. Η Διώξη Ναρκωτικών δεν περνά από εδώ... Αν η χρήση ναρκωτικών είναι νόμιμη πρέπει να οργανωθεί διαφορετικά, ώστε να πέσουν οι τιμές στον δρόμο και να συγκροτηθεί ένα είδος κρατικού μονοπωλίου. Με αυτό τον τρόπο οι χρήστες δεν θα εξαθλιώνονται...».

«Δεν έχουμε ανάγκη τη νοοτροπία του μπάτσου αλλά την παρουσία μιας μητροπολιτικής αστυνομίας. Πώς θα ήταν δηλαδή σήμερα τα πράγματα στην κοινωνία χωρίς την, έστω και αόριστη, απειλή της τιμωρίας, αυτής της διαδικασίας που ονομάζεται "επιβολή του νόμου;"» αναρωτιέται η Σώτη Τριανταφύλλου. Απέναντι όμως σε έναν «μπάτσο» δεν δικαιολογείται η επαναστατικότητα;

«Οταν συλλαμβάνονται κάποιοι (δικαίως; αδίκως; ποτέ δεν μαθαίνουμε) οργανώνεται αμέσως διαμαμαρτυρία και διαδήλωση για την απελευθέρωσή τους. Θεωρώ πολιτικό εξευτελισμό το να συνδέεται η πολιτική δράση με τον μη σεβασμό του ποινικού κώδικα. Ο επαναστάτης είναι επαναστάτης όταν σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους: ο βανδαλισμός δεν προβλέπεται παρά μόνο στις σπάνιες ιστορικές στιγμές όπου η νομιμότητα δίνει τη θέση της σε μια καινούργια. Η ανομία είναι αντεπαναστατική». Ομως πολλές φορές αποδεικνύεται ότι άνθρωποι συλλαμβάνονται αδίκως, αντιλέγουμε. «Παρατράγουδα σημειώνονται. Αλλά υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από την απειλή να περάσω ορισμένες ώρες στη ΓΑΔΑ, εκ λάθους ή από υπερβολικό ζήλο ενός αστυνομικού».

«Στρατός στα Εξάρχεια»

«Δεν είμαστε αθώοι για τη σημερινή κατάσταση», επιμένει η Σώτη Τριανταφύλλου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι; «Ο κ. Χρυσοχοΐδης κατέβασε στρατό στα Εξάρχεια για να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του και γιατί "κάτι" έπρεπε να κάνει. (Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί...) Είναι φυσικό να δημιουργείται άσχημη ψυχολογία: εξίσου άσχημη ψυχολογία δημιουργούν η ανομία και το υποτιθέμενο "άβατο" που υπαινιχτήκαμε πιο πάνω.

Χρειάζεται επανεξέταση των ρόλων. Να υπερβούμε τα στερεότυπα για το καλό και το κακό. Να μηδενίσουμε το κοντέρ στη μικροκοινωνία μας. Αλλά για να δούμε καθαρά τα πράγματα χρειάζεται ευταξία. Το μετεμφυλιακό μίσος δεν οδηγεί πουθενά. Ισως φταίνε οι μεταφράσεις των μαρξιστικών κειμένων: το αναφέρω χαμογελώντας, αλλά το εννοώ... Η φιλοσοφία του κοινωνικού μίσους οδηγεί σε φαρσικές καταστάσεις. Το ζήτημα δεν είναι να κόψουμε τους βιομηχάνους σε κομματάκια και να τα σκορπίσουμε στον αέρα». Για τους συγγραφείς υπάρχει αντίστοιχο ζήτημα απειλής;

«Εχω δεχτεί απειλές σε διάφορες περιπτώσεις και στιγμές. Ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα. Μου είπαν ακόμη ότι θα την πάθω σαν την Κούνεβα (από την ανάποδη), επειδή υποστηρίζω τον νόμο και την τάξη. Είμαι μεγάλη γυναίκα, έχω ζήσει πολλά, δεν φοβάμαι κανέναν και τίποτα. Αυτά είναι αστεία πράγματα...».