Κρατιέμαι...

Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη μιλήσω, να μη γράψω τις λέξεις που ξεπηδούν από τα στομάχια μου. Λέξεις που δεν μπορώ να τις χωνέψω. Τρομερές λέξεις. Τρομερά συναισθήματα που στα τόσα χρόνια δεν έχω ξανανιώσει να σκάνε με τόση ένταση μέσα μου.
Κρατιέμαι από τα λιγοστά γράμματα που έμαθα, τα λιγοστά βιβλία που διάβασα, τις λιγοστές ιστορίες που μελέτησα.
Κρατιέμαι από τα λιγοστά χέρια που έσφιξα επειδή το ήθελα και τα λιγοστά χέρια που έσφιξαν τα δικά μου και ένιωσα σαν να έπιανα καρδιές ματωμένες.
Κρατιέμαι από τα όνειρά μου κι από τα μάτια των παιδιών μου.
Κρατιέμαι από το "ω, γαμώτο" των φίλων μου. Που δεν θέλω να τους το κάνω χειρότερο.
Κρατιέμαι από το "όλα διορθώνονται, μόνο ο θάνατος δεν διορθώνεται" που μου είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στη συνέντευξη που του πήρα και θα διαβάσετε στο επόμενο τεύχος του ARREN.

Κρατιέμαι. Κάνω τον μαλάκα, που λένε.
Στην ανάγκη το κλείνω κιόλας κι ασχολούμαι με τα παιδιά μου. Ρίχνω 4-5 βουτιές στη θάλασσα. Πίνω μισό βαρέλι τσίπουρα.
Αλλά αυτό το "κάνω το μαλάκα", επειδή πρώτη μου φορά θα το κάνω, θα το πληρώσουν ακριβά κάποιοι.