Περικλή Οικουμενικός Επιτάφιος ΙΙ

"Ξημερώνει~
Κι εγώ ονειρεύομαι: 'Ω, να γινόταν
μια συνεδρίαση ακόμα,
για να καταργηθούνε
όλες οι συνεδριάσεις!"|

(Οι "Παρα-συνεδριαζόμενοι", 1922)

Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως θυμάται ίσως και όχι τα τηλεφωνικά κέντρα...
Αν είναι πολύ σχολαστικός θα τα αναφέρει... Αν όχι, θα αναφερθεί μονάχα στην ουσία και στα πρόσωπα... Αυτά δηλαδή που έχουν καταγραφεί και στο υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας.
Και η ουσία είναι πως οι πολιτικοί αρχηγοί που συμμετείχαν στην Οικουμενική Κυβέρνηση, (Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Χαρίλαος Φλωράκης) προχώρησαν σε ένα "αόρατο" πραξικόπημα που μετέβαλε το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της Ελλάδας σε μια μετα-"δημοκρατία" της επίσημης και θεσμοθετημένης "διαπλοκής" υπό το βλέμμα του εκπροσώπου/συμβόλου του τραπεζικού κατεστημένου, Ζολώτα.
Η Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα υπόγραψε τη συνθήκη παράδοσης του πολιτικού κόσμου στους Εκσυγχρονιστές, δηλαδή στους Επιχειρηματίες με αντάλλαγμα την είσοδο της Ελλάδας στον 21ο αιώνα μέσω της "πύλης" της ΟΝΕ.
Το σκάνδαλο Κοσκωτά τους είχε κάνει πιο σοφούς. Εμαθαν οτι πλέον δεν μπορούν, ως παλαιά φρουρά, να διαχειριστούν τα νέα οικονομικά φαινόμενα. Τα πολιτικά τους "εργαλεία" δεν ήταν αρκετά ούτε να καθοδηγήσουν ούτε να ελέγξουν τις μεγάλες αλλαγές.
Μπορούσαν ίσως να διασώσουν ένα κομμάτι του παλαιοκομματισμού και του κράτους των ψηφοθηρικών-πελατειακών εξυπηρετήσεων.
Ο δημόσιος πλούτος της χώρας και οι υποδομές θα έπρεπε επίσημα να παραδοθούν πλέον στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτός ήταν ο όρος των Εκσυγχρονιστών. Και έγινε δεκτός. Ξεκινώντας από τον ΟΤΕ. Ενα από τα μεγάλα φιλέτα.
Τι ήταν όμως αυτό που ώθησε τους ιστορικούς τρεις ηγέτες, του ΠΑΣΟΚ, της Κεντροδεξιάς και της Αριστεράς να υπογράψουν τη "Συνθήκη Παράδοσης" στους Εκσυγχρονιστές εκπροσώπους του κεφαλαίου;
Οσο και να φαίνεται αντιφατικό, το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχοντας βγει από την περιπέτεια του Χέρφιλντ όπου έδωσε μάχη για τη ζωή του και με τις διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του αλλά και τα κεφάλια ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, επέλεξε να είναι "μέσα στο παιχνίδι" παρά απ' έξω παρά το οτι θα έπρεπε να δώσει τα χέρια με τον ιστορικό του αντίπαλο και κάποτε εκλεκτό του πατέρα του, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Από την άλλη πλευρά θα ήταν άδικο αν στα παραπάνω δεν προσθέταμε την διορατικότητα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και την ικανότητά στις κρίσιμες πολιτικές στροφές όταν έκρινε πως οι εποχές αλλάζουν αλλά και στην δικαιολογημένη πεποίθηση οτι το κόμμα του, παρά την εκλογική κάμψη και τα προβλήματα που είχε συσσωρεύσει από 1985 και μετά εξακολουθούσε να εκπροσωπεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των μεσοαστικών και μικροαστικών στρωμάτων. Μια δύναμη που η ιστορική "συμμαχία" Δεξιάς και Αριστεράς, με την κυβέρνηση Τζαννετάκη, δεν μπόρεσε να κάμψει. Αυτό του έδινε τη βεβαιότητα οτι αργά ή γρήγορα θα έβρισκε ξανά το δρόμο, και προσωπικά, προς την εξουσία. Η ιστορία φυσικά -για μια ακόμη φορά-, τον δικαίωσε.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τον περίφημο πολιτικό του αμοραλισμό και αριβισμό ήλπιζε πως αυτή θα μπορούσε να είναι η τελευταία του ευκαιρία για να ξαναμπεί στο παιχνίδι διεκδικώντας σε δεύτερο χρόνο το πολυπόθητο δέρας της εξουσίας. Είναι ο ίδιος αριβισμός που τον κάνει να δώσει, αυτόν τον παθιασμένο αντικομμουνιστή, για δεύτερη φορά το χέρι στην Αριστερά (την πρώτη φορά το είχε δώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποιώντας το ΚΚΕ) και φέρνοντάς την για πρώτη φορά στην εξουσία.
Θα ήταν όμως και για εκείνον άδικο αν δεν λέγαμε οτι σ' αυτόν οφείλεται η στροφή της Νέας Δημοκρατίας από το στενό πλαίσιο της παραδοσιακής ή "λαϊκής" Δεξιάς προς το Κέντρο. Μια στροφή που θα σημαδέψει το δικομματικό σκηνικό μέχρι και τις ημέρες μας κάνοντας από τότε δυσδιάκριτα τα ιδεολογικά όρια μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Αλλά και τη διορατικότητα οτι το μέλλον ανήκει πλέον στο ισχυρό ιδιωτικό κεφάλαιο άρα και στον πολιτικό εκσυγχρονισμό που δεν ανέχεται πολιτικές και ...εθνικές "αγκυλώσεις".
Αυτή τη φορά η ιστορία τον δικαίωσε!

Και ο Χαρίλαος Φλωράκης;

Μοιάζει λιγότερο σαφές το γιατί ο Χαρίλαος Φλωράκης μπήκε στο παιχνίδι τόσο της κυβέρνησης Τζαννετάκη όσο και πολύ περισσότερο στο παιχνίδι της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα.
Το βάρος της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, την προηγούμενη χρονιά, ήταν σίγουρα μεγάλο, η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης επίσης, για τον ιστορικό ηγέτη της ελληνικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Η ανησυχία του για το μέλλον της Αριστεράς σε μια ενδεχόμενη μετα-ΚΚΕ εποχή επικράτησε των φοβικών συνδρόμων αλλά και της εμμονής για το "ένα είναι το κόμμα".
Παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις μέσα στην Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο Χαρίλαος Φλωράκης "τρώει τα ντολμαδάκια" της Μαρίκας παίρνοντας πολιτική εκδίκηση για τη λεηλασία των αριστερών ψήφων, επί μια και πλέον δεκαετία (1978-1989) από το ΠΑΣΟΚ αλλά και φέρνοντας για πρώτη φορά στην εξουσία την ελληνική Αριστερά.
Καταφέρνει έτσι να είναι ο μοναδικός ηγέτης της αριστεράς στην Ευρώπη που την εποχή της κατάρρευσης όχι απλώς δεν περιθωριοποιείται αλλά προχωρά μπροστά.
Το "φοβερό βήμα" όμως για τον Χαρίλαο δεν ήταν τα "ντολμαδάκια". Το φοβερό και ασυγχώρητο μέχρι και σήμερα του Φλωράκη ήταν οτι τέθηκε στο τιμόνι της ενιαίας Αριστεράς δίνοντας το χέρι στην "άλλη Αριστερά". Κάτι που αργότερα του στοίχισε την τιμητική αποστρατεία ενώ σε άλλες εποχές θα του στοίχιζε το κεφάλι του!
Η εξήγηση του γιατί συμμετείχε στην Οικουμενική ίσως να εδράζεται στις ισορροπίες που ήθελε να αποκαταστήσει με τη "δημοκρατική παράταξη", δηλαδή το ΠΑΣΟΚ μετά την κυβέρνηση Τζαννετάκη για την οποία μάλλον (ή τουλάχιστον θα έπρεπε) να είχε μετανιώσει...
Η ιστορία δεν δικαίωσε τον Χαρίλαο Φλωράκη. Ούτε οι φόβοι του για περιθωριοποίηση του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν ούτε όμως έγινε το μεγάλο προχώρημα της ενιαίας Αριστεράς και η ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου στα πολιτικά πράγματα της δεκαετίας του '90.
Τα "ντολμαδάκια" και τις Οικουμενικές, η Αριστερά τις πληρώνει ακόμη...

Οπως αυτές τις ημέρες, με τις δηλώσεις Περικλή Κοροβέση, η Αριστερά έρχεται αντιμέτωπη με το "φάντασμα" του ιστορικού συμβιβασμού και πληρώνει την αφελή, απλοϊκή στάση του Χαρίλαου απέναντι στην τότε οικονομική πραγματικότητα:

Τότε, ο Χ. Φλωράκης (πρόεδρος του ενιαίου Συνασπισμού το ‘89), δήλωσε ευθαρσώς και μάλιστα δημόσια: αν είναι να τα δώσουμε σε άλλους , ας τα πάρει ο γιός του Πέτρου (εννοεί τον Σωκράτη Κόκκαλη,) που ήταν παλιός συναγωνιστής και σύντροφος του Χαρίλαου. Αυτό ήταν και όχι χρηματισμός των κομμάτων της Αριστεράς.

Το ‘90, ρωτήθηκε ο Χαρίλαος για αυτό το θέμα και η απάντησή του ήταν: “Ωχ μωρέ, περσινά ξυνά σταφύλια”. (ΓΙΑ ΤΟ “ΛΑΔΩΜΕΝΟ” ‘89…)

Και ύστερα τα πράγματα πήραν τον προδιαγεγραμμένο δρόμο τους...

Με τις ευλογίες της παλαιάς φρουράς πολιτικών "εξευγενίζεται" η διαπλοκή και η λαμογιά εξασφαλίζοντας...

• ...οτι δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά ένας ασήμαντος, χοντρός μπογιατζής από τις ΗΠΑ για να μαζέψει όλη τη χαρτούρα...
• Το πολιτικό μαύρο χρήμα θα "εξευγενιστεί" και αυτό. Δεν θα μεταφέρεται σε κούτες από "Πάμπερς" αλλά θα κατατίθεται σε λογαριασμούς στην Ελβετία...
• Η δημόσια περιουσία θα περιέλθει στα χέρια των "νέων τζακιών" και των ξένων πολυεθνικών νομίμως και στα πλαίσια της εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και της πορείας μας προς την ΟΝΕ.
• Θα κάνουν την εμφάνισή τους οι νέοι παίκτες, τόσο στην πολιτική (Σημίτης, αργότερα Καραμανλής Jr., Παπαντωνίου κτλ) όσο και στην οικονομική και κοινωνική ζωή (Κόκκαλης, Αγγελόπουλοι, golden boys).
• Το ελληνικό κρατικο-μονοπωλιακό μοντέλο θα εκσυγχρονισθεί στο μοντέλο του καπιταλισμού-καζίνο και στη μεγάλη αναδιανομή πλούτου με τη φούσκα του '99 στο ΧΑΑ.
• Θα διαλυθεί η "αναχρονιστική" αγροτική παραγωγή.
• Θα δημιουργηθεί το εθνικιστικό πολιτικό αντίβαρο (Πολιτική Ανοιξη - Αντώνης Σαμαράς, ΛΑΟΣ - Γιώργος Καρατζαφέρης) μέσω του νέου "Μακεδονικού προβλήματος" με τα γνωστά συλλαλητήρια και την ενδυνάμωση της επιρροής της Εκκλησίας ενώ ταυτόχρονα θα επιχειρηθούν γέφυρες φιλίας με την Τουρκία, επαναξιολόγηση των ελληνικών θέσεων για το Αιγαίο και την Κύπρο χωρίς "να ανοίξει ρουθούνι".
• Θα στηθεί το μεγάλο οικονομικό κόλπο των Ολυμπιακών Αγώνων.
• Θα εξουδετερωθεί μια για πάντα η Αριστερά με τη νέα της διάσπαση σε ένα κόμμα-μπετόν-αρμέ-οχυρό και μια συμμαχία αριστερών δυνάμεων των 1.5-3%...

Ο μόνος που εικάζεται οτι δεν συναίνεσε ποτέ με τις αποφάσεις της Οικουμενικής ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Παροπλισμένος όμως πλέον, ο γερόλυκος, δεν μπορούσε να αντιδράσει.

Δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο οτι την ίδια εποχή, το 1989, θα δημιουργηθούν τα πρώτα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια τα οποία θα συμβάλλουν στην εμπέδωση όλου αυτού του σκηνικού. Κανάλια που επίτηδες δεν έχουν ακόμη αδειοδοτηθεί για να παραμένουν σε καθεστώς διαπλοκής.
Τα νέα ηλεκτρονικά ΜΜΕ θα στελεχωθούν από "εκσυγχρονιστές" δημοσιογράφους και καλλιτέχνες της Αριστεράς οι οποίοι σταδιακά θα μεταβληθούν σε "εισαγγελείς" και "διώκτες" των υποτιθέμενων συστημικών "παραβάσεων" παίζοντας ολοένα και σημαντικότερο ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας της παθητικότητας και της αδιαφορίας. Είναι οι ίδιοι που σήμερα σέρνουν το χορό του Ζαλόγγου στην κρίση των ΜΜΕ.

Κάποιοι μάλιστα απόκτησαν και υψηλές κομματικές και κυβερνητικές θέσεις, με τα γνωστά, πρόσφατα αποτελέσματα.

Είναι οι ίδιοι που μαζί με τους "αριστερούς" καθηγητές των Πανεπιστημίων και τους "πνευματικούς" τενεκέδες ευθύνονται μαζί με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για την καταρράκωση της Παιδείας και της κατάντιας του (τηλεοπτικού) πολιτισμού.

(Το θέμα της επάνδρωσης των ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού "παρακράτους" από πρώην εκλεκτά στελέχη της Αριστεράς είναι ένα ακόμη "καρφί" στο σώμα της που θα πρέπει κάποτε να καταγραφεί και αναλυθεί... Ισως έτσι εξηγηθούν πολλά ..."ανεξήγητα"!)

Οι ίδιοι στους οποίους οφείλεται ο τρομερός πόλεμος κατά της Αριστεράς τους τελευταίους μήνες...

Με άλλα λόγια...

...Ηταν πραγματικά λάθος αυτό που ανάφερε ο Περικλής Κοροβέσης περί χρηματισμού της Αριστεράς επί κυβερνήσεων Ζολώτα.

Το θέμα ήταν ποτέ αυτό. Κανείς δεν το ισχυρίστηκε ποτέ και ούτε ποτέ θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Ισως ο Περικλής να ήθελε να πει για τα πραγματικά "φοβερά βήματα" του '89 και του '90. Βήματα που μας έφεραν στη σημερινή μας κατάντια ως κοινωνία...

Γιατί γι' αυτήν την κατάντια (μας) έχουμε και εμείς τεράστιες ευθύνες. Και πρώτα από όλα την ευθύνη του ιστορικού συμβιβασμού. Αυτού που επιχειρείται και πάλι να επαναληφθεί με τις προτάσεις συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς.

Και γι αυτές τις ευθύνες θα έπρεπε κάποτε να μιλήσει ο Λεωνίδας Κύρκος, δεξί χέρι τότε του Χαρίλαου Φλωράκη, που σήμερα διαρρηγνύει τα ρούχα του, και δικαίως, για τα περί χρηματισμού!

Κι όσο η Αριστερά δεν παραδέχεται αυτές τις ευθύνες ούτε θα καταλαβαίνει ούτε και θα ξέρει που πατά και που πηγαίνει!

Μην ξεσκονίζετε στα ράφια - να \ξαναστήσετε\, με τα "καλά τους", παλιούς ηγέτες. Οι ηγέτες είναι μιας χρήσης, οι ποιητές -\οι αληθινοί\- αιώνιας και αιώνιοι!..