Εσύ τι;

Ηθελα να ήξερα, άνθρωπε, όχι τι ψυχή θα παραδόσεις, αλλά τι είδους ζωής θα ζήσεις από εδώ και πέρα. Τον άλλον μήνα, απ' ότι ξέρω κλείνεις τα 53. Δηλαδή, αν όλα πάνε καλά, και στο εύχομαι, έχεις ακόμη να ζήσεις γεμάτα 30 χρόνια. Μέχρι το 2039 και βάλε. Εγώ σου λέω και άλλα 40 να χαρείς παιδιά κι εγγόνια. Πως όμως θα τα χαρείς; Τι θα χαρείς; Πως χαίρεσαι; Ποιο ζωτικό ψεύδος θα σταθεί ασπίδα να σε προφυλάξει από αυτό που αφήνεις, αυτό που θυμάσαι, αυτό που θα θυμόμαστε όλοι μας από το πέρασμα σου στο ύπατο αξίωμα τούτης της χώρας;
Σε βλέπω μέσα από τα κανάλια να περιέρχεσαι την ίδια σου την εικονική πραγματικότητα, αυτή τη ζωή που νομίζεις οτι ζεις, τη ζωή που σου περιγράφουν οι άλλοι, οι σύμβουλοί σου, οι υπουργοί σου, οι παρατρεχάμενοί σου και αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι αν όντως κάποιες γκρίζες τρίχες της κεφαλής αποτελούν ενδείξεις αντίληψης του τι πραγματικά συμβαίνει με δική σου ευθύνη. Αναρωτιέμαι αν και το διαρκώς αυξανόμενο σωματικό σου βάρος δεν είναι αποτέλεσμα του τρυφηλούς βίου που οι κακόγλωσσοι θέλουν να διάγεις, αλλά ένδειξη άγχους ίσως και ελαφράς κατάθλιψης πως τίποτα από όσα φιλοδοξούσες, έλπιζες, ονειρευόσουν, ήθελες, νόμιζες οτι μπορούσες και δεν κατάφερες να κάνεις. ΑΝ φιλοδοξούσες, έλπιζες, ονειρευόσουν, ήθελες να κάνεις κάτι, έστω κάτι μικρό για τον τόπο σου και τους συμπολίτες σου. Επίτρεψέ μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου περί αυτού. Διότι δεν μπορεί, θα την πω την μαύρη αλήθεια: ακόμη και ο Δηλιγιάννης, ακόμη και ο Γούναρης, να μη σου πω και ο Μεταξάς, να μη σου πω ακόμη και το χειρότερο, η Χούντα του '67, ΚΑΤΙ ελάχιστο έκαναν. Μέσα στις καταστροφές που έφεραν, υπήρχε και κάτι θετικό που έμεινε να τους θυμίζει... Κάτι για το οποίο οι απόγονοί τους έχουν να περηφανεύονται. Να λένε, "να βρε, ο προπάππους έκανε το ΙΚΑ... είπε ένα ΟΧΙ... έστησε ένα Ξενία...".
Εσύ;
Τι;
Φοβάμαι πως το μόνο που θα έχεις να θυμάσαι τα επόμενα 30 χρόνια του βίου σου είναι πως για καιρό ήσουν ο "καταλληλότερος". Ο "καταλληλότερος" που δεν έκανε απολύτως τίποτα. Βάρος μεγάλο τέτοια ζωή... Οσο αδιάβροχη κι αν είναι...
Διότι όπως είχε πει και ένας σοφός Ιάπωνας του 12ου μ.Χ. αιώνα: "Κάλλιο χαρακίρι παρά ζωντανό πτυελοδοχείο".


Πάντως τα δάση που κάηκαν επί των μαύρων ημερών σου σε Αττική και Πελοπόννησο, δεν θα έχουν καταφέρει να αναστηθούν ούτε σε 30 ούτε σε 40 χρόνια. Ισως και ποτέ...
Αυτά θα μας στοιχειώνουν... Κι εμάς κι εσένα...

Για τέτοιες βαριές και χαμένες ζωές... για τόσα χαμένα χρόνια... τόσα βήματα πίσω... Λύπη. Αξιολύπητος... αφού η Αλεξάνδρεια δεν σου άξιζε! Ούτε καν μισός της στίχος...