300 λέξεις για άλλα 3.000.000 λέξεις…

Νύχτα κι εκείνη. Το ραντεβού ήταν για το πρωί όμως πριν σημάνουν μεσάνυχτα τον πιάσαν οι βιασύνες. Ευτυχώς το βαλιτσάκι ήταν δίπλα στην πόρτα. Ρίξαμε μια ματιά στις εναλλακτικές διαδρομές. Καμιά οχτακοσαριά χιλιάδες στην τσέπη του πουκαμίσου και φύγαμε. Μεσογείων, Πεντάγωνο, Νέο Ψυχικό, Κηφισίας, Μαρούσι. Θα μπω κι εγώ. Όχι ακόμη, να την ετοιμάσουμε πρώτα. Την ετοίμαζαν κανά δίωρο. Ένα λοφάκι αποτσίγαρα πίσω από τα ασθενοφόρα. Τώρα μπορείτε να μπείτε αν θέλετε. Πράσινη μπλούζα και μέσα. Πονάς; Λίγο. Πονάς; Λίγο. Πονάς; Σταματάς; Που θα πάμε το καλοκαίρι; Πάμε Αμοργό; Δεν πάμε Σύρο καλύτερα; Πονάω. Πολύ; Πολύ. Γιατρέ; Περιμένουμε λίγο. Περιμέναμε άλλο ένα δίωρο που έγινε τρίωρο που έγινε τετράωρο ακούγοντας τις άλλες να μπαίνουν και να βγαίνουν με ρυθμό αφίξεων του Μετρό. Που ήταν που βιαζόταν αυτός; Ελα μου ντε; Άλλο ένα δίωρο. Κουράστηκε εκείνη, βαριόταν κι αυτός, είχα μείνει να κοιτάζω τους καρδιογράφους. Γιατρέ μήπως άρχισαν να παραπέφτουν. Τι λέτε; Πάμε να τον βοηθήσουμε; Οχιιιιι! Μόνη μου θέλω. Τι μόνη σου θέλεις, κορίτσι μου; Θα κάνει τα πρώτα του γενέθλια κι ακόμη μέσα θα είναι. Με τα πολλά: άντε πάμε. Περνάει άλλη μιάμιση ώρα. Όλα εντάξει. Πού'ν’τους. Εκείνη ηρεμεί. Θα σας φωνάξουμε σε λίγο να τον δείτε. Κόλλησα έξω από την πόρτα «παραλαβής», με τον ώμο στο κούφωμα σαν φαντάρος που περιμένει να τελειώσει η σκοπιά. Η πόρτα ανοίγει. Να’τος. Πόσα δίωρα πέρασαν μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου; Και πότε κιόλας πρόλαβε να γρατσουνίσει το βλέφαρό του με τα νύχια του ο μικρός πειρατής; Κρατήστε τον. Πως; Ετσι! Ετσι. Ανοιξε το αγρατσούνιστο μάτι του και με κοίταξε. Με είδε; Είχα εξαϋλωθεί. Δεν είχα σώμα. Αέρας ήμουν. Αεράκι και τον κρατούσα.

Γεννήθηκε την ίδια ημέρα, σαν σήμερα, με τον πατέρα μου.

Πέρασαν κιόλας 8 χρόνια. Κι αν μου πεις να στα διηγηθώ λεπτό προς λεπτό, ακόμη και δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, μπορώ να το κάνω!
Να ζήσεις γιαβρί μου!