Ο Στόμφος

Μπορώ να συμπαθήσω ένα καθίκι. Μπορώ να βρω γοητευτικό έναν απατεώνα. Ισως και να θαυμάσω έναν ψεύτη για την τέχνη του. Πολύ συχνά έχω μπει στα παπούτσια ενός δολοφόνου. Να, του Ακη Πάνου, ας πούμε. Πολύ περισσότερες φορές συμπάθησα κλέφτες κι αυτό το χρωστώ στο "Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη".

Εκείνος που μου γυρίζει τα άντερα ανάποδα είναι ο απατεώνας, ο ψεύτης και ο κλέφτης που μιλάει με ΣΤΟΜΦΟ. Και η ίδια η λέξη "ΣΤΟΜΦΟΣ" με απωθεί πόσο μάλλον αυτός που μεταχειρίζεται πομπώδη λόγο και επιτηδευμένες λέξεις. Ο "Λυκειάρχης" όπως τον λέω επειδή η πρώτη φορά που ένιωσα αηδία για τον ΣΤΟΜΦΟ ήταν στην Α' Λυκείου, στο 10ο Λύκειο Αμπελοκήπων ακούγοντας τον τότε Λυκειάρχη μας, βαρύ το χώμα που τον σκεπάζει ή θα τον σκεπάσει αν δεν έχει ακόμη ψοφήσει από χολέρα...

Μια τέτοια επίδειξη ΣΤΟΜΦΟΥ παρακολούθησα λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης -μαζοχισμού, πείτε το όπως θέλετε- στη Βουλή από έναν κοινοβουλευτικό πίθηκα...

Το στομάχι μου δεν έχει στρώσει ακόμη!