Δεν ειν’ α-, δεν είν’ άνοιξη φέτος αυτή

Αν κάποτε οι χριστιανοί ή έστω εκείνοι που για μια-δύο εβδομάδες πίστευαν πως έχουν μια κάποια πίστη σε κάτι πέρα από αυτούς, λειτουργούσαν σαν την εμπροσθοφυλακή μας απέναντι σε κάτι που θα θέλαμε να είναι άγνωστο, σήμερα πια οι ίδιοι άνθρωποι φαίνεται πως έχουν υποχωρήσει στο ρομποτικό ημίφως όπου το να φτιάξεις τσουρέκια, να βάψεις αυγά, να ανάψεις ένα κερί, να σταθείς και να μυρίσεις την πασχαλιά, να συγκινηθείς από το θείο δράμα, μοιάζουν σαν μερικές ακόμη μικροεντολές ενός λειτουργικού συστήματος απολύτως ξεπερασμένου.
Οσο κι αν έψαξα, όσο κι αν το αναζήτησα, όχι με ιδιαίτερη λαχτάρα είναι αλήθεια, φέτος δεν βρήκα παρά ελάχιστα στοιχεία που να θυμίζουν Πάσχα. Κι όσα συνέλαβαν οι αισθήσεις μου ήταν τόσο ξεθυμασμένα που λες κι επιζούσαν χάρη μιας αμυδρής μνήμης που τρεμόσβηνε σαν κερί επιταφίου εν μέσω ξαφνικού κυκλώνα. Κανένα πέρασμα (=Πάσχα), πουθενά. Ο καθείς και το σταυρουδάκι του.
Η εκκλησία –αυτή που πλέον πηγαίνω όχι για μένα, αλλά για τα φουκαριάρικα τα παιδιά μου που επιμένουν να εορτάσουν- μισοάδεια. Το ίδιο και τα βλέμματα όσων ήταν εκεί. Το μυαλό τους αλλού ταξίδευε. Σε θάλασσες προσωπικής αγωνίας. Σε βαλτώδεις λιμνοθάλασσες με έντονη τη μυρωδιά της Βαρβακείου Αγοράς από «μακεδονικά» αμνοερίφια και φρεσκο-αποψυχθείσες συκωταριές. Το καταϊδρωμένο, χαραγμένο από χρόνιες δερματίτιδες και κατα συνθήκη ψεύδη, πρόσωπο του υπουργεύοντος επί των Οικονομικών, μπούλη με την ασθματική φωνή, είχε αντικαταστήσει το πρόσωπο του παθόντα (και όχι βεβαίως "πάσχοντα") θεού. Στα ψαλτήρια ο Καμπουράκης και ο Οικονομέας, ο Λυριτζής και ο Οικονόμου. Οι ύμνοι και τα τροπάρια σαφώς οικονομοκεντρικοί.
Ακόμη και οι ξένοι –οι ξένοι, ξένοι- έλειπαν φέτος. Οι Αλβανοί επέστρεψαν για λίγο ή για πάντα στη χώρα τους άλλοι για να γιορτάσουν την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και άλλοι επειδή δεν βρίσκουν πια δουλειά στις οικοδομές και στα χωράφια. Οι Γεωργιανοί επίσης έφυγαν να δουν αν ακόμη η πατρίδα τους βρίσκεται στο χάρτη. Οσοι έμειναν εδώ προτίμησαν να κλειστούν στο σπίτι και να δουν τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τη Γλυκερία.

Από πουθενά να κρατηθείς. Ή να πεις: «ας κρατηθούν τουλάχιστον κάποιοι, την έσχατη στιγμή ίσως απλώσουν ένα χέρι να πιάσουν κι εμάς». Τίποτα. Ακόμη και οι γερόντισσες λες και βαρέθηκαν τις πολλές πολλές μετάνοιες και τις γονυκλισίες. Οι γέροντες από την άλλη, μετρούσαν τις συντάξεις και το δώρο στα δάχτυλα, κοιτούσαν μια το ρολόϊ τους και μια τον διπλανό τους. Μέχρι και παππάς, το βράδυ της Ανάστασης, βγήκε έξω από το ναό έχοντας ξεχάσει να πάρει μαζί του το Ευαγγέλιο. Δείγμα, για μένα, οτι το Βατοπέδι έχει κάνει "πουρέ" και τα μυαλά των πλέον ευσεβών!

Ελάχιστοι συγγενείς ήλθαν από την πόλη. Οι περισσότεροι την Κυριακή το πρωί, βαρύθυμοι και κατηφείς, έπιναν καφέ μέχρι τη μία και μετά ασχολήθηκαν λίγο με την ψησταριά, έτσι «για το καλό». Πόσο το πήρες το κιλό το κατσίκι; Εννιά ευρώ. Πάλι καλά. Ο δικός μας χασάπης το είχε στα έντεκα. Υστερα άνοιξαν τις εφημερίδες, έβγαλαν το CD με τον Παπακωνσταντίνου και τα άλλα με τη Σαμίου και τον Πετρολούκα Χαλκιά, τα έβαλαν στο στερεοφωνικό. Επαιξαν ένα δύο τραγούδια. «Δεν το χαμηλώνετε λίγο, μας πήρε τα αυτιά;». Αρνιά, κοκκορέτσια, τζατζίκια, πατζαροσαλάτες, μαρούλια, αγγουράκια, στρώθηκαν στα γρήγορα και μαζεύτηκαν ακόμη γρηγορότερα.
Τα παιδιά επέμεναν λίγο περισσότερο. Επαιξαν, τσίριξαν, άνοιξαν δώρα, ρίξαν τις πορτοκαλάδες τους, λερώθηκαν. Οι τελευταίοι των ζωντανών. Τα μικρά. Τα λίγο μεγαλύτερα κουβαλούσαν ακόμη έναν μακρινό Δεκέμβριο, καταχωνιασμένο πλέον σε κάποιες γωνιές του Facebook.
Σαν να χάθηκε ο θεός φέτος. Για τα καλά. Τουλάχιστον για εκείνους που διατηρούσαν μια κάποια πίστη στον θεό. Αυτοί όμως θα διατηρήσουν μια μηχανική ανάμνηση της τελετής. Για πέντε, άντε δέκα χρόνια θα θυμούνται ότι ο σταυρός γίνεται με το δεξί χέρι, επάνω, κάτω, δεξιά αριστερά. Κι ίσως να έχουν κάποια ελπίδα να περάσουν απέναντι.
Οι άλλοι, αυτοί που κάποτε πίστευαν στον Ανθρωπο είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Και ούτε πλοίο έχουν πλέον ούτε και οδό. Νομίζω ότι τελειώσαμε.

(Αφιερωμένο στη Μπεάτα Ασημακοπούλου που "έφυγε" σήμερα το πρωί)