Εχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Συνασπισμός καθιέρωσε τα πρώτα εσωκομματικά δημοψηφίσματα στην Ελλάδα. Ηταν η πρώτη φορά που ένα κόμμα, μια οργάνωση, ένας πολιτικός φορέας αρνιόταν το "κεκλεισμένων των θυρών" όπου η "διαδικασία λειτουργούσε μέσα εκεί αλλά η Δημοκρατία ήταν απ' έξω", παραφράζοντας τους στίχους του Σαββόπουλου. Πόσοι άραγε το γνωρίζουν αυτό και πόσοι μετρούν τη σημασία του; Οχι για τον ίδιο τον Συνασπισμό, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά για ολόκληρη την Αριστερά...
Από τότε, κανείς δεν τόλμησε να υιοθετήσει αυτές τις διαδικασίες με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ που έστησε κάλπες το 2004, πριν τις εκλογές και το 2007 για την εκλογή του αρχηγού του. Και τις δύο φορές όμως με έναν και μοναδικό υποψήφιο. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να μην παραδεχτεί κανείς τη μεγάλη συμμετοχή στα δύο αυτά δημοψηφίσματα, δείγμα οτι ο κόσμος και ενδιαφέρεται και επιθυμεί να έχει λόγο παρά τα όσα λέγονται για κρίση της πολιτικής.
Σήμερα και αύριο τα μέλη του Συνασπισμού ψηφίζουν για την ανάδειξη των υποψηφίων του κόμματος που θα συμμετάσχουν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα είναι και πάλι η συμμετοχή, το οτι αυτές οι διαδικασίες μπορούν να λειτουργήσουν. Το οτι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα (ακόμη) σύστημα διαχείρησης της κοινωνίας αλλά μια στάση ζωής. Μια στάση που πάει κόντρα στην παθητικότητα και στην αποδοχή των αποφάσεων "από πάνω", από έναν αρχηγό ή από ένα κογκλάβιο λίγων. Μια στάση που δεν έχει να κάνει με "πελατειακές" σχέσεις ή άλλες σχέσεις συμφέροντος.
Πάνω από όλα η Δημοκρατία δεν είναι μια σταθερή, παγειωμένη συνταγή αλλά κάτι που βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, σε συνεχή διαμόρφωση. Οχι μόνο στα εύκολα, αλλά, κυρίως, στα δύσκολα...
Το σημερινό δημοψήφισμα στον Συνασπισμό σίγουρα θα περάσει στα μικρά των εφημερίδων και δεν θα βρει ούτε δευτερόλεπτο στα τηλεοπτικά κανάλια. Οπως άλλωστε έγινε και με το πρόγραμμά του. Κι αυτό γιατί δεν βολεύει τις εύκολες ταμπέλες, τους εύκολους τίτλους για "κόμμα διαμαρτυρίας", για "άλλο ένα κόμμα με εσωτερικά προβλήματα και τάσεις". Λες και οι διαφορετικές απόψεις να είναι κάποιου είδους ασθένεια...
Αξίζει όμως να προσεχθεί από όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για τα κοινά. Οχι για να το αποδεχτούν ως έχει, ντε και καλά. Αλλά ακόμη και για να απορρίψουν τη διαδικασία και να αντιπροτείνουν μια άλλη.
Οπως αξίζει να προσεχθεί και συνολικά το δύσκολο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις αδυναμίες του -και δεν είναι λίγες- αλλά και τις νέες δυνατότητες που μπορεί να αναδείξει.
Από τότε, κανείς δεν τόλμησε να υιοθετήσει αυτές τις διαδικασίες με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ που έστησε κάλπες το 2004, πριν τις εκλογές και το 2007 για την εκλογή του αρχηγού του. Και τις δύο φορές όμως με έναν και μοναδικό υποψήφιο. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να μην παραδεχτεί κανείς τη μεγάλη συμμετοχή στα δύο αυτά δημοψηφίσματα, δείγμα οτι ο κόσμος και ενδιαφέρεται και επιθυμεί να έχει λόγο παρά τα όσα λέγονται για κρίση της πολιτικής.
Σήμερα και αύριο τα μέλη του Συνασπισμού ψηφίζουν για την ανάδειξη των υποψηφίων του κόμματος που θα συμμετάσχουν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα είναι και πάλι η συμμετοχή, το οτι αυτές οι διαδικασίες μπορούν να λειτουργήσουν. Το οτι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα (ακόμη) σύστημα διαχείρησης της κοινωνίας αλλά μια στάση ζωής. Μια στάση που πάει κόντρα στην παθητικότητα και στην αποδοχή των αποφάσεων "από πάνω", από έναν αρχηγό ή από ένα κογκλάβιο λίγων. Μια στάση που δεν έχει να κάνει με "πελατειακές" σχέσεις ή άλλες σχέσεις συμφέροντος.
Πάνω από όλα η Δημοκρατία δεν είναι μια σταθερή, παγειωμένη συνταγή αλλά κάτι που βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, σε συνεχή διαμόρφωση. Οχι μόνο στα εύκολα, αλλά, κυρίως, στα δύσκολα...
Το σημερινό δημοψήφισμα στον Συνασπισμό σίγουρα θα περάσει στα μικρά των εφημερίδων και δεν θα βρει ούτε δευτερόλεπτο στα τηλεοπτικά κανάλια. Οπως άλλωστε έγινε και με το πρόγραμμά του. Κι αυτό γιατί δεν βολεύει τις εύκολες ταμπέλες, τους εύκολους τίτλους για "κόμμα διαμαρτυρίας", για "άλλο ένα κόμμα με εσωτερικά προβλήματα και τάσεις". Λες και οι διαφορετικές απόψεις να είναι κάποιου είδους ασθένεια...
Αξίζει όμως να προσεχθεί από όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για τα κοινά. Οχι για να το αποδεχτούν ως έχει, ντε και καλά. Αλλά ακόμη και για να απορρίψουν τη διαδικασία και να αντιπροτείνουν μια άλλη.
Οπως αξίζει να προσεχθεί και συνολικά το δύσκολο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις αδυναμίες του -και δεν είναι λίγες- αλλά και τις νέες δυνατότητες που μπορεί να αναδείξει.
Νομίζω ότι το 2007 υπήρχε και 2ος υποψήφιος, ο Βενιζέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 2007 υπήρχαν 3 υποψήφιοι στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σκανδαλίδης).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ σημαντικό αυτό το δημοψήφισμα στην παρούσα περίοδο για το ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει ότι εντέλει υπάρχουν μόνο 2 γνήσια δημοκρατικά κόμματα στην Ελλάδα. Και όσοι έχουν μάτια βλέπουν.
Φανερή η αυταρέσκειά σας. Αυτό ειδικά για "μόνο 2 γνήσια δημοκρατικά κόμματα στην Ελλάδα" σπάζει κόκαλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια που σας ξεφεύγει: οι Οικολόγοι Πράσινοι επέλεξαν με καθολική ψηφοφορία των μελών συνολικά την ευρωλίστα τους (εκτός από 6 τιμητικές θέσεις για τις οποίες αποφασίζει το Πανελλαδικό τους Συμβούλιο και όχι κάποιος αρχηγός). Κι αυτό έγινε και τώρα και το 2004.
Φανερή η αυταρέσκειά σας. Αυτό ειδικά για "μόνο 2 γνήσια δημοκρατικά κόμματα στην Ελλάδα" σπάζει κόκαλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια που σας ξεφεύγει: οι Οικολόγοι Πράσινοι επέλεξαν με καθολική ψηφοφορία των μελών συνολικά την ευρωλίστα τους (εκτός από 6 τιμητικές θέσεις για τις οποίες αποφασίζει το Πανελλαδικό τους Συμβούλιο και όχι κάποιος αρχηγός). Κι αυτό έγινε και τώρα και το 2004.