Ερυθρόλευκη ντροπή

Σπάνια ντρέπομαι για λογαριασμό άλλων. Ντρέπομαι για αρκετά από όσα έχω εγώ κάνει, δεν θα πάρω τη ντροπή και του κάθε ξεφτιλισμένου να την κουβαλάω στην πλάτη. Ομως οργίζομαι. Οργίζομαι για την κατάντια του "δεν τρέχει και τίποτα, άλλο αθλητισμός και άλλο πολιτική". Οπως οργίζομαι με τον χολερικό που πιστεύει πως το μαγαζάκι του είναι ο ομφαλός του κόσμου και που όσοι διαδηλώνουν, εξεγείρονται, αγωνίζονται το κάνουν για να του χαλάσουν την πιάτσα. Γιατί, έτσι, σαν χολερικός μικρομαγαζάτορας φέρθηκε ο Ολυμπιακός γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τα όσα φριχτά συμβαίνουν στη Γάζα. Μπας και τιμωρηθεί... Μπας και χαθεί το παραδάκι... Εδώ καράβια χάνονται, μαούνες αρμενίζουν και πάνε να παίξουν το μπασκετάκι τους. Ο φασισμός της εκλογίκευσης: ο κόσμος όλος είναι το μαγαζί μου, όλα τα άλλα να πάνε να γαμηθούν πάει βέβαια χέρι-χέρι με το ο,τι φάμε, ο,τι πιούμε, ο,τι αρπάξουμε και ο,τι αρπάξει ο κώλος μου. Η λογική του ιπποπόταμου που οδηγεί στη λογική του Καρατζαφέρη, της Λιάνας, του Καραμπελιά... Σε ο,τι πιο αναχρονιστικό και σκοταδιστικό υπάρχει... Τα φαιοκόκκινα ρετάλια απόκτησαν τώρα και ομάδα: ερυθρόλευκη!

Και να σκεφτεί κανείς πως κάποτε, πίσω στα βάθη της ιστορίας, αυτή η ομάδα τολμούσε να δίνει αγώνες για να στηρίξει τους εξόριστους της Μακρονήσου!