Ανεμολογισμοί...

Ηθελα εδώ και μέρες να κάνω έναν απολογισμό πεπραγμένων για το 2008. Δεν μου βγήκε. Τι να γράψω και τι να αφήσω απ' έξω. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήμουν καλός στις λίστες και στους καταλόγους και πάντοτε ζήλευα εκείνους που τα καταφέρνουν να θυμούνται και να βάζουν σε μια σειρά τα πράγματα. Ούτε πάλι και στη σύνθεση είμαι ιδιαίτερα καλός για να πω με ενιαίο τρόπο όλα όσα σκέφτομαι. Σπατάλησα έτσι το χρόνο μου στο να χαζεύω τις πίσω μου σελίδες. Μπήκα στον πειρασμό να σβήσω, να τροποποιήσω, να συμπληρώσω μερικά ποστ. Δεν το έκανα διότι ένιωσα πως πλέον δεν μου ανήκουν. Εφυγαν από εμένα. Ταξιδεύουν μόνα τους σαν χάρτινα καραβάκια, άλλα σκισμένα, άλλα μισοβουλιαγμένα κι άλλα, δυστυχώς πολύ λίγα, ατσαλάκωτα σαν να γράφτηκαν πριν από λίγα λεπτά. Πάντως, όχι πλέον δικά μου. Δεν αντιστάθηκα όμως στον πειρασμό να κοιτάξω τα στατιστικά μου από το 2005 που ξεκίνησα να γράφω μέχρι σήμερα. Πράγμα που αποφεύγω να το κάνω απεχθανόμενος τα νούμερα και τους υπολογισμούς. Πιο πολύ όμως επειδή απεχθάνομαι την τυραννία των αριθμών και όσα αυτοί επιβάλλουν. Εκανα και κάτι χειρότερο: έριξα μια ματιά στα site που μετρούν το πόσο δημοφιλές –σωστά το λέω;- είναι ένα ιστολόγιο. Δεν πολυκατάλαβα πως το κάνουν αυτό. Είδα όμως πως σε κάποια ο ANemos είναι αρκετά ψηλά. Στα 100, στα 20, στα 10 πρώτα. Αυτό σε συνδυασμό με τα μπλε-κόκκινα και κίτρινα κολωνάκια των στατιστικών που φέτος πήραν μια απροσδόκητη ανηφόρα με προβλημάτισε πολύ. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω; Να χαρώ; Να λυπηθώ; Να πω «μπράβο μου» και «ζήτω»; Αμηχανία.

Μη λέω ανοησίες. Θα ήταν ανειλικρινές να πω ότι δεν χάρηκα. Θα ήταν όμως εξίσου ανειλικρινές να πω ότι δεν τρόμαξα κιόλας. Τα νούμερα έχουν την τάση να σε κάνουν κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους: «Νούμερο» δηλαδή. Είτε το θέλεις –το «έχεις στο αίμα σου» που λένε- είτε όχι. Τι με τρόμαξε περισσότερο;

1ον: Πως ειδικά στις λίστες των 10 και των 20 ελάχιστα είναι τα πραγματικά ιστολόγια. Τα περισσότερα είναι «κάτι σαν ιστολόγια». Ιστότοποι δηλαδή που χρησιμοποιούν την τεχνολογία των blogs αλλά δεν είναι blogs. Είναι «κάτι σαν» επιχειρήσεις Νέων Μέσων. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες, ευτυχώς με πολύ καλά δείγματα. Κι αυτό είναι μια μικρή παρηγοριά.

2ον: Πως πάλι στις ίδιες λίστες δεν υπάρχουν τα ιστολόγια ανθρώπων που εκτιμώ απεριόριστα και που σίγουρα προσφέρουν πολλά περισσότερα από ότι ο ANemos. Ιστολόγια που διαβάζω σχεδόν καθημερινά. Ιστολόγια που πυροδοτούν πολλές περισσότερες συζητήσεις και σχόλια (τα σχόλια που έχω εγώ είναι ελάχιστα σε σχέση με εκείνους αλλά, νομίζω και πολύ κάτω από τον μέσο όρο γενικώς).

3ον: Διότι τα νούμερα αναγνωσιμότητας, επισκέψεων κτλ κτλ είναι σίγουρα δεκαπλάσια από τα αντίστοιχα νούμερα αναγνωσιμότητας που είχα στα σχεδόν 25 χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος. Αυτό μπορεί να είναι μισή ντροπή δική μου και άλλη μισή των μέσω στα οποία εργάστηκα κατά καιρούς, δεν παύει όμως να είναι ντροπή. Ή και ντροπή να μην είναι, πάντως με προβληματίζει αν μη τι άλλο διότι εκεί έτρωγα «ψωμάκι» ενώ εδώ τρώω …άνεμο κοπανιστό. Ισως και λίγη «δόξα» και λίγα χαδάκια στ’ αυτιά, όμως μ’ αυτά τσουκάλι δεν γεμίζεις, ως γνωστόν. Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι όπως το Google γεμίζουν χρηματοκιβώτια και λογαριασμούς τραπεζών.

4ον: Αυτό που είπα και στην αρχή: τα νούμερα σε κάνουν εύκολα «νούμερο». Πυροδοτούν σκέψεις «αυτό τώρα που έγραψα θα αρέσει;», «και γιατί τώρα είναι μέσα μόνο 10 επισκέπτες;», «γιατί να μην είναι 50 όπως χθες;», «πόσοι με έκαναν Link;», «πόσοι με buzzαραν σήμερα;», «τον προηγούμενο μήνα γιατί είχα περισσότερα visits;». Το σύνδρομο της AGB παραμονεύει για να σε κάνει ζόμπι όπως αυτά που δουλεύουν στις τηλεοράσεις.

Με αυτούς τους φόβους τα έκλεισα όλα…

Ισως τα ανοίξω και πάλι του χρόνου…

Δεν θέλει πολύ να σου μπει το μικρόβιο και να σε μετατρέψει σ’ αυτό που σιχαίνεσαι και που κοροϊδεύεις στους άλλους…

Κι αισθάνομαι τυχερός που η επιβίωσή μου δεν εξαρτάται από αυτά τα νούμερα. Όπως π.χ. συμβαίνει με ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα που χωρίς αυτά δεν ζει…

Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να ζω από αυτό το πράγμα, όμως ξέρω καλά ότι αυτό είναι αδύνατον και τώρα και στο μέλλον. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια ανταλλάγματα, μάλλον δυσβάσταχτα…

Επίσης αισθάνομαι τυχερός που έχω έναν δικό μου χώρο να εκφράζομαι όπως θέλω και εννοώ και που μοιράζομαι με κάποιους αυτές τις σκέψεις.

Μη ξέροντας πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό, δεν μου μένει παρά απλά να σας ευχαριστήσω όλους για την παρέα όλα αυτά τα χρόνια!

Να είστε καλά και καλά μας ταξίδια!