από Θαναση Τριαρίδη: η επανάκτηση των σωμάτων ξεκινάει από εδώ!

***

Εδώ και μέρες και εγώ (μαζί με κάμποσους από εσάς), προσπαθώ να καταλαβώ κάπως τι συμβαίνει - προσοχή: να καταλάβω κάπως κι όχι να το "καταλάβουν" άλλοι για λογαριασμό μου...

Για μένα, λοιπόν, υπάρχει ένα κέντρο: ένας ακόμη θεσμικός, τελετουργικός φόνος έρχεται να προστεθεί σε μύριους όσους άλλους φόνους αιώνων, καμωμένους από τους κυρίαρχους θεσμούς μας (τους δικούς μας θεσμούς): από το έθνος μας, την θρησκεία μας, το ασφαλές κράτος μας, την βουβή πλειοψηφία της δικής μας χόρτασης που σημαίνει την πείνα των άλλων...

Και το ερώτημα είναι πώς απαντάμε σε αυτό το χάλασμα του τρεμάμενου σώματος (του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του δολοφονημένου μετανάστη, τους παιδιού που πεθαίνει από μαλάρια στο Βόρνεο...)

Πρέπει να μιλάμε καθαρά: η μούγγα σε έναν θεσμικό φόνο (και σε κάθε φόνο) είναι συνενοχή... Και μιλάω για την δική μου μούγγα και για την δική μου συνενοχή - να είμαστε εξηγημένοι... (μαλακίες του τύπου εγώ τα γράφω στα βιβλία μου, εγώ δρω δια της γραφής κλπ, ξέρετε πως δεν τις καταδέχτηκα ποτέ...)

Ωστόσο, ίσως οι περισσότεροι από εσάς επίσης ξέρετε πως είμαι μανιασμένος πολέμιος κάθε κοσμο- ή ανθρωπο-διορθωτισμού, κάθε συλλογικότητας που "θα ισιάξει τον κόσμο" στα μέτρα του δικού της ορίζοντα, κάθε αλήθειας που "έρχεται από το μέλλον", κάθε "φάντάσματος της ελευθερίας που έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια" -ή και με την ματσέτα-. Και πολύ φοβάμαι πως όταν η απάντηση στην κτηνωδία περιέχει βία (έστω και συμβολική βία) και τρόμο (έστω και συμβολικό τρόμο) ουσιαστικά όχι μόνο δεν πολεμάει τον ήδη συντελεσμένο και τον επερχόμενο και επικείμενο θεσμικό φόνο, μα τον νομιμοποιεί καθώς παίζει με τους όρους του...

Και ακόμη: τρομάζω με την ευκολία με την οποία είμαστε έτοιμοι να προσδιορίσουμε ένα συμπαγές κακό απέναντί μας, και στην συνέχεια να αυτοπροσδιοριστούμε εμείς ως το συμπαγές καλό που θα πολεμήσει τούτο το κακό... Δεν μπορώ να δεχτώ τουτη την ηθική ασφάλεια (την δημαγωγία) της αυτοκατάφασης, την ευκολία να προσχωρήσουμε (: να παραδοθούμε) σε τόσο βολικές απαντήσεις... Ωραία, φωνάξαμε Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι... Μα τους μετανάστες που δολοφονούνται στους διπλούς πάτους φορτηγών και τα παιδιά που πεθαίνουν από δυσεντερία στην Αφρική δεν τα σκοτώνουν οι Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι - τα σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι, όλοι μας καθώς επι-ζούμε πίνοντας το αίμα τους (συχνά ενώ γράφουμε μεγαλόστομα βιβλία για τα τρεμάμενα σώματα ή φωνάζουμε Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι...)

Και τι κάνουμε, λοιπόν; Δεν ξέρω - ίσως πρέπει να βρούμε μια άλλη γλώσσα, λέξεις που θα μιλάν για το σώμα και όχι για τα "πρέπει" του σώματος... Ή ένα άλλο βίωμα - άλλα βιώματα... Ειλικρινά δεν ξέρω...

Κι ίσως να είμαι πέρα για πέρα λάθος σε όλα αυτά... Ή να είμαι ένας βολεμένος που δεν καταλαβαίνει πώς προχωρά η Ιστορία - ή ένας δειλός αστός - ή ένας σκατάς πουλημένος από τα πριν, δίχως την θέλησή μου (προ-πουλημένος που λέμε, σαν τα εισιτήρια διαρκείας στο γήπεδο...)

Αλλά επειδή αυτός είμαι, διάολε, στο σύνθημα-σπάραγμα που μας έστελε ο Γιώργος, θα αντιχαιρετίσω με τούτο - αφιερωμένο και σε αυτόν και σε όλους μας:

Κάτω οι κουκουλοφόροι

Πάνω οι κουκουλοφόρες

Συνημμένη η υπέροχη Σιμονέτα Βεσπούτσι του Πιέρο ντι Κόζιμο, γυμνόστηθη με τα φίδια στο λαιμό, για να δίνει τον τόνο...

Αντε και σύντομα στα σπίτια μας - όπως έγραψε (σε διαφορετικά ή και παραπλήσια συμφραζόμενα) και ένας άλλος εξ υμών λατρεμένος φίλος...

Φιλούρες σε όλους σας - Θανάσης Τριαρίδης