Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ
Πεντ' έξι στέκονταν σκυμμένοι στο χείλος ενός ξεροπήγαδου, κι ένας απ' όλους τους έδειχνε με θαυμασμό, στο βάθος του πηγαδιού, το κενό, το τίποτα. Κι αυτοί αντιθαυμάζανε: «Ω, θαύμα! Ενα υπέροχο τίποτα!». Φαίνεται λέω -ως ο μύθος δηλοί...- ότι μέχρι τις εννέα το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου, ουδέν το ανησυχητικόν συνέβαινε στην ευτυχισμένη μυθική χώρα του ξεροπήγαδου, όπου όλοι χαιρόντουσαν τη θαυμαστή θέα του βάθους, και πιο πολύ αυτός που την έδειχνε. Ολα ήταν σε άκαμπτη ευημερία και γαλήνια τάξη, μακάρια αταραξία και εξαίσια πλήξη. Ούτε ένα συννεφάκι στον ορίζοντα· ένας, ελάχιστος έστω, οιωνός. «Τίποτα το αξιοσημείωτο και σήμερα», όπως θρυλείται ότι έγραφε στο ημερολόγιό του ο Λουδοβίκος 16ος, στις 13 Ιουλίου 1789...
Και τότε, μετά τις 9 το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου, άρχισαν να βγαίνουν από τα λαγούμια του πουθενά και τις γαλαρίες του τίποτα, από την άκρη του λεπτοδείχτη όπου ο χρόνος γκρεμίζεται, από το δάκρυ μιας ψιχάλας που πάει να γίνει βροχή και καταιγίδα αναπάντεχη, από τον αθώρητο πυθμένα του ξεροπήγαδου στο τέλος τέλος... άρχισαν να προβάλλουν περίεργα όντα με καλυμμένα πρόσωπα και να σπάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Εμειναν μ' ανοιχτό το στόμα από έκπληξη και φρίκη, οι θαυμαστές της τρύπας, και πιο πολύ αυτός που τους την έδειχνε. Τόση οργή και τόσο μίσος, τόσο πάθος για καταστροφή στα καλά καθούμενα! «Ιδιώνυμο», ψέλλισε ο ένας, «Αποδοκιμάστε απερίφραστα», λάλησε ο άλλος. «Μη χαϊδεύετε τ' αυτιά τους», υπέδειξε ένας τρίτος. Κι ένας τέταρτος, ο πιο ξεσκολισμένος στα πολιτικά κόλπα, έβγαλε και το πόρισμα: «πολιτική αλητεία». Μετά, έσκυψαν πάλι και θαύμαζαν το βάθος του ξεροπήγαδου...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου