Μια εβδομάδα: απολογισμός
Ημέρα 1η. Σάββατο. Τηλεφώνημα."Το και το...". (...) (...) (...) Εκτακτο Δελτίο. "Το και το...". (...) (...) Οι επισυνάψεις του εγκεφάλου αργούν χαρακτηριστικά να αντιδράσουν. Συγκεχυμένα μηνύματα. Κι ύστερα... Ενα κύμα οργής. Το πρώτο. Σφίξιμο. Επιστράτευση ψυχραιμίας. "Επαγγελματισμός". Πως είπατε; "Επαγγελματισμός!!! Κλινικό περιστατικό!!! Συμβάν!!!". Τα πρώτα σου χρόνια στη δημοσιογραφία. Δίπλα στα scanner της αστυνομίας. "Προς όλες τις μονάδες...". Θυμάσαι; Κοιμάσαι; Κι άλλο τηλεφώνημα. "Νεκρός". "15χρονος νεκρός!". Θα γίνει της πουτάνας. Ο επαγγελματισμός που λέγαμε τίθεται σε λειτουργία. Για λίγο. Δεύτερο κύμα οργής. "Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν υπάρχουν τυχαία πράγματα!". Αγρυπνη νύχτα. Η Αθήνα αρχίζει να καίγεται. Η Θεσσαλονίκη το ίδιο. Καμιά λογική επεξεργασία. Από κανέναν. Μόνο αυτό: "Δεν μπορεί να είναι τυχαίο!". Μέχρις εδώ, όλο αυτό κάτι θυμίζει. Νομίζεις οτι το έχεις ξαναζήσει. Λες και υπάρχουν πράγματα που μπορεί κανείς να τα ξαναζήσει.
Ημέρα 2η. Κυριακή. Οχι, δεν είναι εφιάλτης. Πράγματι συνέβη. Μυρωδιά δακρυγόνου. Ειδήσεις. Τηλεφωνήματα. Internet. "Και τώρα;". Η ερώτηση αιωρείται. Επεισόδια. Οι πρώτες δηλώσεις. Τα πρώτα ποστ. Οργή. Οργή. Οργή. "Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". "Κυβέρνηση δολοφόνων". "Αυτοί είναι οι ένοχοι". Ανακλαστικές κινήσεις. Ανακλαστικές αντιδράσεις. Προσπάθειες εκλογίκευσης. Αλλεπάλληλα κύματα οργής. Τα φώτα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβοσβήνουν. Τι σκατά έγινε τώρα; Τα υπόλοιπα στις ειδήσεις οι οποίες αναζητούν υπερθετικούς που όμως τους έχουν εξαντλήσει από την εποχή του Ζαχόπουλου. Παρ' όλα αυτά, τα ΜΜΕ καταλαμβάνουν και πάλι την πραγματικότητα μεταλλάσσοντάς την σε εικόνα. "Να κάνουμε κάτι!". "Τι να κάνουμε;". "Να κατεβούμε στους δρόμους!". "Να κατεβούμε! Αλλά να καταλάβουμε πρώτα τι έχει γίνει!". Τι πλάκα που έχουμε. Αγρυπνη νύχτα.
Ημέρα 3η. Δευτέρα. Πορείες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις σε όλη την Ελλάδα. Οχι, αυτό δεν το έχεις ξαναζήσει. Σίγουρα δεν το έχουν ξαναζήσει και οι υπόλοιποι γύρω σου. Αρα επικοινωνία μηδέν. Λείπει το βασικό εργαλείο: η μνήμη. Συλλογική ή ατομική. Τώρα θα αρχίσει το μπέρδεμα. Οταν δεν διαθέτεις μνήμη για κάτι, αναζητάς τη γνώση. Κάποιους ορισμούς έστω. Μάταιος κόπος. Ποτέ δεν τους έμαθες αυτούς τους ορισμούς. "Τι είναι εξέγερση", "τι είναι διαμαρτυρία", "τι είναι επανάσταση", "τι είναι οχλοκρατία". Ποιοί χρησιμοποιούν την τάδε ορολογία και ποιοι τη δείνα. Ψιλά γράμματα. Βγαίνεις έξω. Ναι, όντως συμβαίνει αυτό που λένε οι περισσότεροι: χιλιάδες παιδιά είναι στους δρόμους. Αισθάνεσαι την οργή τους. Ναι, αλλά που θα βγάλει τώρα αυτό; Ενδόμυχη χαρά. Επιτέλους κάτι κινείται. Το οτι υπάρχει νεκρός σε προσγειώνει. Ενδόμυχος φόβος. Ενδόμυχα όλα. Και χιλιάδες ερωτήσεις που δεν εκφράζονται άμεσα. Και γίνονται πολτός και ο πολτός εντός σου σε οργίζει ακόμη περισσότερο. Μάλλον οργίζει τους περισσότερους. Κι ύστερα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κι ύστερα μια ξαφνική έκλαμψη: "Τι θέλουν τα κανάλια;". Εικόνα. Μην τους τι δίνετε. Μάταιος κόπος. Κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει. Οι φωτιές ανάβουν. Οι κάμερες παίρνουν θέση. Το θηρίο βρίσκει την αγαπημένη του τροφή. Οσο το ταΐζεις με φωτιές, τόσες φωτιές ξερνάει από τους δέκτες. Καίγεται το σύμπαν. Γνώριμο αποτέλεσμα. Πρωτόγνωρη η έκταση. Αδυναμία ερμηνείας. Αγρυπνη νύχτα στις φλόγες.
Ημέρα 4η. Τρίτη. Αποκαΐδια. Μέχρι και το τηλεοπτικό θηρίο έσκασε, φράκαρε από τη φωτιά. Δεν ξέρουν τι λένε. Οχι οτι ήξεραν ποτέ αλλά είχαν έστω κάποιο ειρμό. Τώρα μπλόκαραν και λένε μόνο ανοησίες οι τηλε-άνθρωποι. Σαν να χώθηκε κορμός δέντρου στις ερπύστριες των καναλιών. Η αναίτεια και υπερβολική χρήση του υπερθετικού επί χρόνια στόμωσε τις ειδησεογραφικές τους κάνες. Τώρα κάθε φορά που πυροβολούν η ανοησία που εκτοξεύουν σκάει στα μούτρα τους. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Μόνο που με τους τηλεπαρουσιαστές φαίνεται περισσότερο. Ολοι ξέραμε οτι ο Πρετεντάτος, ο Κυρτσόπουλος και ο Τραγκατέρης είναι ηλίθιοι. Τώρα όμως φαίνεται και στα πρόσωπά τους. Πρόσωπα κρετίνων που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν όχι απλώς με τους τηλεθεατές αλλά ούτε καν με το περιβάλλον τους. Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με το πολιτικό προσωπικό. Μάλλον χειρότερα είναι αφού αυτοί θα πρέπει να κάνουν και κάτι. Εξέγερση; Ταραχές; Μεμονωμένα επεισόδια; Κουκουλοφόροι; Λαός; Αναρχικοί; Παιδιά; Γατιά; Σκυλιά; Τι από όλα; Ολα; Ο,τι να 'ναι! Πολτός στο κεφάλι τους και στα δικά μας.
Ημέρα 5η. Τετάρτη. Η κηδεία μας ακινητοποιεί όλους για λίγες ώρες. Ημέρα Πένθους στα σχολεία. Επισήμως. Και μετά ξαναρχίζει η δράση. Με δύο νέους-παλιούς παίκτες, αυτή τη φορά: τους "αγανακτισμένους πολίτες" και τους φασίστες. Να, κάτι που θα έπρεπε όλοι να περιμένουν. Σε τέτοιες συνθήκες τα "αυγά του φιδιού" επωάζονται εξαιρετικά γρήγορα. Φασίστες, εθνικιστές, "αγανακτισμένοι", το χαφιεδότσουρμο ξυπνά από το λήθαργο και εφορμά στη σκηνή.
Ημέρα 2η. Κυριακή. Οχι, δεν είναι εφιάλτης. Πράγματι συνέβη. Μυρωδιά δακρυγόνου. Ειδήσεις. Τηλεφωνήματα. Internet. "Και τώρα;". Η ερώτηση αιωρείται. Επεισόδια. Οι πρώτες δηλώσεις. Τα πρώτα ποστ. Οργή. Οργή. Οργή. "Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". "Κυβέρνηση δολοφόνων". "Αυτοί είναι οι ένοχοι". Ανακλαστικές κινήσεις. Ανακλαστικές αντιδράσεις. Προσπάθειες εκλογίκευσης. Αλλεπάλληλα κύματα οργής. Τα φώτα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβοσβήνουν. Τι σκατά έγινε τώρα; Τα υπόλοιπα στις ειδήσεις οι οποίες αναζητούν υπερθετικούς που όμως τους έχουν εξαντλήσει από την εποχή του Ζαχόπουλου. Παρ' όλα αυτά, τα ΜΜΕ καταλαμβάνουν και πάλι την πραγματικότητα μεταλλάσσοντάς την σε εικόνα. "Να κάνουμε κάτι!". "Τι να κάνουμε;". "Να κατεβούμε στους δρόμους!". "Να κατεβούμε! Αλλά να καταλάβουμε πρώτα τι έχει γίνει!". Τι πλάκα που έχουμε. Αγρυπνη νύχτα.
Ημέρα 3η. Δευτέρα. Πορείες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις σε όλη την Ελλάδα. Οχι, αυτό δεν το έχεις ξαναζήσει. Σίγουρα δεν το έχουν ξαναζήσει και οι υπόλοιποι γύρω σου. Αρα επικοινωνία μηδέν. Λείπει το βασικό εργαλείο: η μνήμη. Συλλογική ή ατομική. Τώρα θα αρχίσει το μπέρδεμα. Οταν δεν διαθέτεις μνήμη για κάτι, αναζητάς τη γνώση. Κάποιους ορισμούς έστω. Μάταιος κόπος. Ποτέ δεν τους έμαθες αυτούς τους ορισμούς. "Τι είναι εξέγερση", "τι είναι διαμαρτυρία", "τι είναι επανάσταση", "τι είναι οχλοκρατία". Ποιοί χρησιμοποιούν την τάδε ορολογία και ποιοι τη δείνα. Ψιλά γράμματα. Βγαίνεις έξω. Ναι, όντως συμβαίνει αυτό που λένε οι περισσότεροι: χιλιάδες παιδιά είναι στους δρόμους. Αισθάνεσαι την οργή τους. Ναι, αλλά που θα βγάλει τώρα αυτό; Ενδόμυχη χαρά. Επιτέλους κάτι κινείται. Το οτι υπάρχει νεκρός σε προσγειώνει. Ενδόμυχος φόβος. Ενδόμυχα όλα. Και χιλιάδες ερωτήσεις που δεν εκφράζονται άμεσα. Και γίνονται πολτός και ο πολτός εντός σου σε οργίζει ακόμη περισσότερο. Μάλλον οργίζει τους περισσότερους. Κι ύστερα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κι ύστερα μια ξαφνική έκλαμψη: "Τι θέλουν τα κανάλια;". Εικόνα. Μην τους τι δίνετε. Μάταιος κόπος. Κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει. Οι φωτιές ανάβουν. Οι κάμερες παίρνουν θέση. Το θηρίο βρίσκει την αγαπημένη του τροφή. Οσο το ταΐζεις με φωτιές, τόσες φωτιές ξερνάει από τους δέκτες. Καίγεται το σύμπαν. Γνώριμο αποτέλεσμα. Πρωτόγνωρη η έκταση. Αδυναμία ερμηνείας. Αγρυπνη νύχτα στις φλόγες.
Ημέρα 4η. Τρίτη. Αποκαΐδια. Μέχρι και το τηλεοπτικό θηρίο έσκασε, φράκαρε από τη φωτιά. Δεν ξέρουν τι λένε. Οχι οτι ήξεραν ποτέ αλλά είχαν έστω κάποιο ειρμό. Τώρα μπλόκαραν και λένε μόνο ανοησίες οι τηλε-άνθρωποι. Σαν να χώθηκε κορμός δέντρου στις ερπύστριες των καναλιών. Η αναίτεια και υπερβολική χρήση του υπερθετικού επί χρόνια στόμωσε τις ειδησεογραφικές τους κάνες. Τώρα κάθε φορά που πυροβολούν η ανοησία που εκτοξεύουν σκάει στα μούτρα τους. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Μόνο που με τους τηλεπαρουσιαστές φαίνεται περισσότερο. Ολοι ξέραμε οτι ο Πρετεντάτος, ο Κυρτσόπουλος και ο Τραγκατέρης είναι ηλίθιοι. Τώρα όμως φαίνεται και στα πρόσωπά τους. Πρόσωπα κρετίνων που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν όχι απλώς με τους τηλεθεατές αλλά ούτε καν με το περιβάλλον τους. Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με το πολιτικό προσωπικό. Μάλλον χειρότερα είναι αφού αυτοί θα πρέπει να κάνουν και κάτι. Εξέγερση; Ταραχές; Μεμονωμένα επεισόδια; Κουκουλοφόροι; Λαός; Αναρχικοί; Παιδιά; Γατιά; Σκυλιά; Τι από όλα; Ολα; Ο,τι να 'ναι! Πολτός στο κεφάλι τους και στα δικά μας.
Ημέρα 5η. Τετάρτη. Η κηδεία μας ακινητοποιεί όλους για λίγες ώρες. Ημέρα Πένθους στα σχολεία. Επισήμως. Και μετά ξαναρχίζει η δράση. Με δύο νέους-παλιούς παίκτες, αυτή τη φορά: τους "αγανακτισμένους πολίτες" και τους φασίστες. Να, κάτι που θα έπρεπε όλοι να περιμένουν. Σε τέτοιες συνθήκες τα "αυγά του φιδιού" επωάζονται εξαιρετικά γρήγορα. Φασίστες, εθνικιστές, "αγανακτισμένοι", το χαφιεδότσουρμο ξυπνά από το λήθαργο και εφορμά στη σκηνή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου