Εμείς τα παράσιτα

Τι είναι όλο αυτό που ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία και με τελικό αποτέλεσμα τον τελευταίο χρόνο, τους τελευταίους μήνες, τις τελευταίες νύχτες;

Η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας όμως κανείς δεν θέλει να τη δει…

Κι όσοι την βλέπουν είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να την εκφράσουν…

Δεν θέλουν ούτε καν να την εκμυστηρευτούν ο ένας στον άλλον, να την εξομολογηθούν σε κάποιον, να την ομολογήσουν, έστω, σε έναν εσωτερικό μονόλογο…

Γιατί;

Διότι αν ειπωθεί –σαν τον όνομα του «Γιαχβέ»- θα καταρρεύσει το ζωτικό μας ψεύδος. Θα οδηγηθούμε –έτσι φοβόμαστε- σε μια ατομική, υπαρξιακή κόλαση. Θα καταρρεύσει «εντός μου ο ρυθμός του κόσμου»…

Κι όμως! Είναι μια καταγεγραμμένη, αυταπόδεικτη αλήθεια. Μια απλούστατη απάντηση.

Η αιτία όλου αυτού που ζούμε είναι ότι η κοινωνία μας έχει πάψει να παράγει το οτιδήποτε. Η κοινωνία μας δεν παράγει ούτε καρφίτσα, ούτε τούβλο, ούτε μαρούλι. Ούτε το σώβρακο που φοράμε δεν το παράγουμε εμείς.

Η κοινωνία μας δεν παράγει, πρώτον και κύριο, υλικά αγαθά.

Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια του προηγούμενου- πολιτιστικά αγαθά.

Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια και των δύο- Γνώση.

Αλλά και όσοι «παράγουν» -π.χ. οι αγρότες- δεν το «παράγουν» για να διατεθεί στην κοινωνία χειρότερα και να παραχθεί πλούτος για τους ίδιους (δηλαδή τα μέλη της κοινωνίας ) αλλά για να εισπράξουν επιδοτήσεις.

Ακόμη χειρότερα, διαθέτουν την παραγωγή τους, τα προϊόντα τους σε «καρτέλ» τα οποία το «μετοχοποιούν», το καθιστούν δηλαδή άϋλο και ουσιαστικά το εξαφανίζουν, συσσωρεύοντας την υπεραξία τους.

Η από-αγροτοποίηση και η αποβιομηχάνιση της κοινωνίας μας δεν ήταν τυχαίες. Ηταν απόλυτα συνειδητές επιλογές των κυβερνήσεων από το ‘74 και μετά. Και υπαγορεύτηκαν από την ανάγκη ένταξής μας –όπως, όπως και με οποιοδήποτε κόστος- στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ανάγκη υπαρκτή. Απόφαση, θεωρητικά τουλάχιστον, σωστή για την επιβίωσή μας μιας και «τρίτος δρόμος» ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο ως ρομαντισμός.

Όμως αυτό το «όπως-όπως» είχε ένα βαρύ τίμημα. Διότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ αρχικά και στην ΟΝΕ αργότερα έγινε με βαριά ανταλλάγματα. Κι αυτό διότι οι εταίροι μας δεν μας είχαν ποτέ ανάγκη, ούτε εμάς, ούτε το νόμισμά μας, ούτε την οικονομία μας. Ισα-ίσα ήξεραν ότι θα έπρεπε να μας χρηματοδοτούν για αρκετά χρόνια μετά την ένταξή μας. Μας δέχτηκαν για λόγους διπλωματικούς αφενός (κράτος- υποκατάστημα στα Βαλκάνια και στις αγορές τους) και συμβολικούς αφετέρου (κοιτίδα της Δημοκρατίας). Αλλά και για λόγους κάποιας ενοχής για τη δικτατορία που είχαμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια.

Το τίμημα βαρύ. «Τέρμα τα αγροτικά προϊόντα. Τέρμα οι βιομηχανίες!».

«Και τι θα κάνουμε;»

«Θα παρέχετε υπηρεσίες! Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, λίγο συρτάκι και ο,τι άλλο σας φωτίσει ο Θεός σας!».

Ετσι κι έγινε! Μόνο που εμείς το πήραμε κατά γράμμα! Γίναμε γκαρσόνια! (για να μην πω «γίναμε πουτάνες» και δεν κάνει…). Εκείνοι δεν εννοούσαν ακριβώς αυτό. Θα μπορούσαμε να γίνουμε κάτι άλλο αν είχαμε τη βούληση και τα κότσια: κέντρο πολιτισμού, συνεδρίων και τεχνών, μια μικρή Silicon Valley, μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη με διεθνή πανεπιστήμια, μια χώρα «πράσινων» τεχνολογιών… Θα μπορούσαμε… Προτιμήσαμε την ευκολία: Γκαρσόνια η εργατική τάξη και οι αγρότες (ειδικά των τουριστικών, παραθαλάσσιων περιοχών), δημόσιοι υπάλληλοι οι της μεσαίας τάξης (αριστεροί και δεξιοί, μετά και την «Εθνική Συμφιλίωση»), γιατροί και δικηγόροι κυρίως οι των πιο εύπορων τάξεων και οικογενειών.

Ολο αυτό ολοκληρώθηκε σε τέσσερις φάσεις: κυβέρνηση Καραμανλή, κυβέρνηση Παπανδρέου, κυβέρνηση Μητσοτάκη, κυβέρνηση Σημίτη. (Ο τελευταίος, ολοκληρώνοντας, μας έκλεισε και την πόρτα κατάμουτρα κι έφυγε!!!)

Ας μην αναλύσω τις φάσεις του σχεδίου που ολοκλήρωσε ο καθένας τους γιατί θέλει σελίδες επί σελίδων…

Γεγονός είναι πάντως πως ζούσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα! Να είναι καλά τα ένα-δύο-τρία-τέσσερα «πακέτα Ντελόρ», βεβαίως βεβαίως!

Περνούσαμε τόσο καλά που εγκαταλείψαμε και όλες τις «χαμηλές εργασίες». Αρχικά τα χωράφια, ύστερα τις βιοτεχνίες και τις οικοδομές.

Εργασίες που σύντομα καλύφθηκαν από τα μεγάλα κύματα οικονομικών μεταναστών. Οι οποίοι δούλευαν αρχικά ανασφάλιστοι και με χαμηλά μεροκάματα, αργότερα στοιχειωδώς ασφαλισμένοι με επίσης μικρά μεροκάματα αλλά πάντως χωρίς κανένα σχέδιο ένταξής τους στην κοινωνία μας. Αλλά και πως θα μπορούσε να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο για τους «ξένους» μια ήδη παρασιτική κοινωνία;

«Ευρωπαίοι» πλέον, δεκάρα δεν δίναμε για τις συνέπειες αυτών των πολιτικών στην ίδια την κοινωνία:

1. Οι παραγωγικές τάξεις έπαψαν να υπάρχουν. Μόνο συντεχνίες παρασιτικών επαγγελμάτων. Αρα έπαψαν να υπάρχουν και διακριτές κοινωνικές-οικονομικές τάξεις. «Γκαρσόνι» μπορούσε να γίνει ο οποιοσδήποτε…

2. Ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε σε απίστευτο βαθμό με αποτέλεσμα να «εφευρίσκονται» πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να μην ξύνονται οι υπάλληλοι. Το κράτος έγινε δυσκίνητο και το κόστος του διογκώθηκε επίσης.

3. Παράλληλα διογκώθηκε και η πελατειακή σχέση πολιτών και πολιτικών…

4. Οι βιομήχανοι, αφού δεν μπορούσαν να εξάγουν και ανταγωνιστούν τους εταίρους μας έγιναν αποκλειστικά κρατικοδίαιτοι αρχικά και αργότερα μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό…

5. Κρατικοδίαιτοι επίσης έγιναν και οι επιστήμονες, οι άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού.

6. Οι λεγόμενοι «λειτουργοί» της κοινωνίας –δάσκαλοι, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κτλ- είτε διορίστηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες είτε μετέτρεψαν το λειτούργημά τους σε καθαρά κερδοσκοπικό επάγγελμα.

7. Η Παιδεία, που ένας από τους σκοπούς της, είναι η δημιουργία ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ, διαλύθηκε…

8. Η Υγεία το ίδιο…

9. Η Δικαιοσύνη το ίδιο…

10. Το Ασφαλιστικό σύστημα το ίδιο…

11. Στο τέλος επαγγελματικοποιήθηκαν και οι πολιτικοί. Εγιναν «πολιτικοί καριέρας». Οποιος είχε τα περισσότερα χρήματα εκλεγόταν, όποιος εκλεγόταν αποκτούσε περισσότερα χρήματα. Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο…

12. …σταμάτησε και η παραγωγή σκέψης, ιδεών, λύσεων, προτάσεων και οραμάτων. Διότι σκέψεις, ιδέες και λύσεις παράγουν όσοι (…) παράγουν και υλικά αγαθά και γνώσεις.

Χωρίς παραγωγούς έπαψε να παράγεται φυσικά και πλούτος… Πράγμα που δεν φαινόταν την εποχή των μεγάλων επιδοτήσεων…

Όταν οι στοιχειώδεις ανάγκες εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης μεγάλωσαν, μεγάλωσε και ο δανεισμός από έξω. Όταν ούτε αυτός αρκούσε αρχίσαμε –επί Μητσοτάκη- να πουλάμε και τα «ασημικά». Ξεκίνησαν δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις προβληματικών αλλά και υγιών κομματιών του δημόσιου τομέα.

Παράλληλα, την ίδια εποχή, δημιουργήθηκαν και νέοι τομείς παραγωγής «παρασίτων», ανθρώπων δηλαδή που παρείχαν αποκλειστικά υπηρεσίες σε μια κοινωνία που δεν παρήγαγε αγαθά:

1. Εκατοντάδες μάνατζερ, μαρκετίρ, πωλητές, διαφημιστές, PR managers κτλ, αρχικά από αμερικάνικα κολλέγια και μετά από δημόσιες και ιδιωτικές σχολές.

2. Οι άνθρωποι των Media: εκατοντάδες παρουσιαστές, εκφωνητές, «ρεπόρτερ», καμεραμέν, ηχολήπτες, φωτιστές, φροντιστές, μακιγιέρ, σταρλετίτσες, πανελίστες. Ενας κόσμος που έβγαινε μέσα από δεκάδες ιδιωτικές σχολές της συμφοράς για να επανδρώσει δεκάδες πανελλαδικά και τοπικά κανάλια και ραδιόφωνα…

3. Αργότερα, οι άνθρωποι της πληροφορικής.

Οι πρώτοι, μη έχοντας αντικείμενο σε παραγωγικές επιχειρήσεις που πλέον δεν υπήρχαν, επάνδρωσαν επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (ή και πάλι το έρμο το Δημόσιο) δημιουργώντας στρατιές ολόκληρες ιδιωτικής γραφειοκρατίας…

Οι δεύτεροι στήριξαν τα κέντρα της νέας εξουσίας, της εξουσίας των ΜΜΕ και της διαπλοκής τους με την Πολιτική σε μία χώρα που στην πραγματικότητα 2 με 3 τηλεοπτικά κανάλια και δέκα ραδιόφωνα θα ήταν υπεραρκετά.

Οι τρίτοι ήσαν απλώς άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα, τη δεδομένη ιστορική περίοδο. Κι ενώ θα μπορούσαν, αν υπήρχε η πολιτική βούληση, να δημιουργήσουν μια νέα οικονομία και νέες παραγωγικές δυνάμεις, αναγκάστηκαν και αναγκάζονται να καλύπτουν τις στοιχειώδεις μόνο ανάγκες της εποχής.

Και αυτοί όμως, μέχρι τη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου έζησαν καλά και εμείς καλύτερα…

Μετά το 2001 όμως, τα παραμύθια τελείωσαν…

Ή σχεδόν!

Είχε μείνει το παραμύθι των Ολυμπιακών Αγώνων… Το οποίο κράτησε 4 χρόνια προετοιμασίας και 15-20 ημέρες όλο κι όλο, όσο και οι ίδιοι οι αγώνες και πάπαλα!

Από το 2004 και μετά η ελληνική κοινωνία ζει ως ένα μεγάλο παράσιτο που δεν έχει πλέον ούτε ξενιστή για να τρέφεται. Ενας τεράστιος κισσός τυλιγμένος γύρω από ένα πεθαμένο –αν και «ευρωπαϊκό»- δέντρο!

Οι τελευταίες παραγωγικές επιχειρήσεις είτε κλείνουν –κλωστοϋφαντουργία- είτε μεταναστεύουν στις γειτονικές χώρες του φθηνού εργατικού δυναμικού…

Τα δημόσια έργα σταματούν αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς…

Η ναυτιλία δουλεύει εδώ και χρόνια με ξένους ναυτικούς…

Το Δημόσιο δεν αντέχει άλλες προσλήψεις…

Τι δουλεύει;

Οι καφετέριες, τα γυράδικα, τα φαστ-φουντάδικα και οι πιτσαρίες… Εκεί και οι θέσεις εργασίας της συμφοράς: γκαρσόνια, μπάρμαν, ντελίβερι και πακετάδες…

Τι δουλεύει κι έχει κέρδος;

Οι Τράπεζες!

Τα «παράσιτα» για να ζήσουν υπερχρεώνονται! Οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους!

Τι άλλο δουλεύει και έχει κέρδος;

Αυτά που δούλευαν πάντα. Η παραοικονομία και τα διαπλεκόμενα κυκλώματα: μιντιακά-εκδοτικά, παραδικαστικά, παραϊατρικά, παραεκκλησιαστικά. Όλα κρατικοδίαιτα φυσικά, όλα στις παρυφές, στα παρασκήνια της εκάστοτε εξουσίας.

Τα παράσιτα των παρασίτων… Τα παράσιτα που απομυζούν τα μικρότερα παράσιτα-πολίτες. Ας μη μιλάμε όμως αόριστα. Δείτε τους πρωταγωνιστές των τελευταίων μηνών. Δημοσιογράφοι, αναλυτές, πανελίστες, παρουσιαστές, εκδότες, εκπομπάρχες, υπουργοί, καλόγεροι, συμβολαιογράφοι, δικαστές, δικηγόροι, ειδικοί φρουροί.

Τι παράγουν όλοι αυτοί;

Τι δημιουργούν;

Αθλιότητα και μόνο αθλιότητα! Ενίοτε και θάνατο…

Στο μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια, μεγάλωνε μια νέα γενιά. Αυτή που πρόσφατα ονομάστηκε «Γενιά των 700 ευρώ». Αυτή που κανονικά θα έπρεπε να βγει στην κοινωνία και την παραγωγή.

Ποια παραγωγή;

Ποια κοινωνία;

Ποιες θέσεις εργασίας; Που; Με ποιο Ασφαλιστικό σύστημα; Πως;

Κι έτσι φτάσαμε στο 2008!!!

Έρποντας και σέρνοντας…

Για να αποδειχθεί η αυταπόδεικτη αλήθεια που έλεγα στην αρχή: ότι δεν παράγουμε πλέον ΤΙΠΟΤΑ!

Τώρα μαθαίνουμε αυτό που οι κοινωνίες όλους του κόσμου, όλες τις εποχές έχουν κάποια στιγμή –προ του τέλους τους- βιώσει: μια κοινωνία που δεν παράγει τίποτα, παράγει μόνο σκάνδαλα, διαφθορά και βία.

Αυτά τα σκάνδαλα λοιπόν ζούμε τα τελευταία χρόνια, από τον Πάχτα μέχρι τον Ζαχόπουλο κι από τη SIEMENS μέχρι το Βατοπέδιο…

Κι αυτή τη βία ζούμε τις τελευταίες νύχτες…

Νύχτες που ξεκίνησαν πριν από τριαντατόσα χρόνια!

Νύχτες για μια κοινωνία-πορνείο που ένα Σάββατο βράδυ έγινε κοινωνία-σφαγείο.

Το Κράτος-εκτροφέας παρασίτων, έγινε Κράτος-δολοφόνος.

Αστυνομικό Κράτος. Για να διασωθεί… Με συνεργάτες νεοναζιστές και εθνικιστές-ελληναράδες... Τα πιο λούμπεν παράσιτα του παρακράτους...

Όμως χρειάστηκαν τρεις πυροβολισμοί για να ξυπνήσουν οι πιτσιρικάδες, αυτά τα παιδιά που ούτε πακέτα Ντελόρ θα δουν ποτέ, ούτε Χρηματιστήρια, ούτε Ολυμπιακούς Αγώνες και να ουρλιάξουν!

Πολύ φοβάμαι ότι εδώ που τα φτάσαμε τα πράγματα θα είναι ή η ζωή τους ή η ζωή μας!

Προς το παρόν, συν-παράσιτα της γενιάς μου, ΝΙΚΑΜΕ!

1-0!

________________________________________________________________

Διαβάστε σχετικά άρθρα:

Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης: Ο μπάτσος στο σπίτι

Γιώργος Σταματόπουλος: Εξέγερση

Παναγιώτης Γεωργουδής: Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν...

>Γενιά No Future?