Μ' αεροπλάνα και βαπόρια...

...και με φίλους παλιούς και καινούργιους. On the road again. Δευτέρα, στον σταθμό του ΟΣΕ. Τα τρένα γεμάτα. Τα ταξί γεμάτα. Σκέφτομαι να πάω με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα. Αλλάζω γνώμη. Δεν θα προλάβω. Κλείνω πτήση με την Aegian. Φεύγει σε μιάμισι ώρα. Ισα που προλαβαίνω. Κολλάμε στη Δημητρίου. Τελικά φτάνουμε στην ώρα μας ή σχεδόν στην ώρα μας. Αγώνας δρόμου. Ανοίγω το λαπ-τοπ, γράφω, αναχωρούμε, το κλείνω. Επιβίβαση. Πτήση. Αποβίβαση. Βρέχει. Μετρό. Αποσυμπίεση. Κρατάω σημειώσεις για τις ερωτήσεις που θα κάνω. Ο Φώτης με περιμένει στο σταθμό του Μετρό. "Πάμε να φάμε;". Πάμε. Γίδα βραστή στο Γέρακα. Κρασί. Σπίτι. Καφές. Φιλιά στην Κατερίνα που γιορτάζει. Μέσα στην τρέλα μου έχω σκεφτεί να της πάρω ένα δώρο από το Ντιούτι-Φρι. Free είπαμε; Συμμετέχω στην έκδοση ενός νέου free περιοδικού στη Θεσσαλονίκη. Παρασκευή πρέπει να είναι στο τυπογραφείο κι εγώ δεν έχω πάρει ακόμη την συνέντευξη που κυνηγάω εδώ και δύο μήνες. Φεύγω για Παγκράτι. Πως πάνε Παγκράτι; Κατεβαίνω Αγιο Ιωάννη. Ερχεται και με παίρνει ο Αποστόλης από το Radiobubble. Επιτέλους συναντιόμαστε. Πηγαίνουμε στο "στρατηγείο" του σταθμού. Απίστευτο! Ενας ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ σταθμός. Ενας ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ σταθμός με ...τζάκι! Και τηγανόψωμα, δίπλες, γραβιέρα και ζυμωτό ψωμί. Οικοδέσποινα του σπιτιού η Καλλιόπη. Ερχονται κι άλλα παιδιά που παίζουν στο σταθμό. Μια κολλεκτίβα με ραδιο-μέλισσες. Θα μπορούσα να κάνω την εκπομπή μου ζωντανά. Ομως παίζει ήδη από "κονσέρβα". Το βαβούριασα πάλι σήμερα. Θέλω να μείνω αλλά πρέπει να πάω επειγόντως στο Ναυτικό Νοσοκομείο να δω έναν θείο μου που περνάει δύσκολες ώρες.

Διακόπτω.

Πρέπει να δω σελίδες...

Ναι. ΟΚ. Αθήνα νωρίς το βράδυ της Δευτέρας. Πιο άδειους δρόμους δεν θυμάμαι ποτέ. Μόνο τον Αύγουστο, το Πάσχα και όταν έχει τελικό στο ποδόσφαιρο. Ομως είναι Νοέμβριος και η κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά γιατί και ο καιρός είναι χαρά θεού. Προλαβαίνω το επισκεπτήριο στο Νοσοκομείο. Ευτυχώς όλα καλύτερα με τον θείο. Ξαναβγαίνω ανακουφισμένος. Πως έγινε έτσι η Αμερικάνικη Πρεσβεία; Τι τσιμεντοχάλι είναι αυτό δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής; Ξανά στο Μετρό για Παλλήνη. Ακόμη δεν έχω βγάλει τις μπότες μου. Τα πόδια μου καίνε. Κάθομαι να γράψω. Σηκώνομαι γιατί ψήνουν στον κήπο. Κρασιά. Επιτέλους τα λέμε ήρεμα, σαν άνθρωποι. Ομως η κούραση με καταβάλλει. Σωριάζομαι στο κρεβάτι και κοιμάμαι σερί μέχρι τις επτά το πρωί.

Τρίτη. Κατεβαίνω Ομόνοια.

Ξαναδιακόπτω...

Σελίδες...