Τι Θεσσαλονίκη, τι Αζτάνα!
Ψάχνω, χρόνια τώρα, να βρω τι είναι αυτό που με ενοχλεί στα αφιερώματα περιοδικών, ενθέτων εφημερίδων και free-paper για τη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε, αυτά που βγαίνουν πάντοτε, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, καταμεσής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ναι, ένα είναι αυτό, το ότι μας θυμούνται όλοι μαζί, πάντοτε, την ίδια εποχή. Ολο τον υπόλοιπο χρόνο η Θεσσαλονίκη απλώς δεν υπάρχει. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ναι, είναι αυτή η εμφανέστατη πρόθεση να «χτυπήσουν» τη ντόπια διαφημιστική αγορά για να πάρουν ένα κομματάκι από την πίττα. Μια πίττα που δεν ξεπερνά βέβαια ούτε το μέγεθος μπουγάτσας και γι αυτό είναι και απορίας άξιον πόσο ενδιαφέρει έχει από πλευράς τζίρου για τα αθηναϊκά μεγέθη. Όμως ούτε αυτό είναι. Ναι, είναι ότι για να «χτυπήσουν» τη διαφημιστική αγορά προβάλλουν «ανύπαρκτα» πρόσωπα εξυπηρετώντας έτσι τους διαφημιζόμενους. Παμπάλαια τακτική πώλησης που καλώς ή κακώς έχει καθιερωθεί πλέον. Όχι, ούτε κι αυτός είναι ο μόνος λόγος ενόχλησης. Τα έχουμε συνηθίσει αυτά τα τερτίπια, εντοπίζονται δια γυμνού οφθαλμού και η προσπέραση είναι εύκολη. Ειδικά όταν δεν είσαι –όπως εγώ- αθώος του αίματος. Τόσο εύκολη είναι αυτή η προσπέραση στα γρήγορα, που πραγματικά απορείς αν αυτοί που προβάλλονται και οι διαφημιστικές τους δεν έχουν καταλάβει πόσο σούργελα γίνονται και πόσο κακό κάνουν στους «πελάτες» τους με τις πληρωμένες παρουσιάσεις και συνεντεύξεις. Το ίδιο ισχύει φυσικά και με τα «χοτ-σποτ» της πόλης, το που θα φάτε, που θα πιείτε, που θα το γλεντήσετε από όπου παρελαύνουν μαγαζιά που όλο τον υπόλοιπο χρόνο ούτε απ’ έξω δεν περνούν οι νορμάλ Θεσσαλονικείς. Εχω δει να προβάλλονται ως «τολκ οφ δε τάουν» μαγαζιά που σε οποιαδήποτε άλλη πόλη του κόσμου θα τα είχε κλείσει η αγορανομία και θα τα είχε θάψει δέκα μέτρα κάτω από τη γη το σύνολο του Τύπου. Και πάλι λέω, δεν είναι αυτό που με ενοχλεί στα Θεσσαλονίκης εγκωμιαστικά αφιερώματα. Επίσης δεν είναι το ότι δεν εντοπίζονται και δεν αποτυπώνονται στο χαρτί τα προβλήματα της πόλης, τα στραβά και τα ανάποδα. Αφιερώματα κάνουν οι άνθρωποι και τα αφιερώματα θα πρέπει να είναι εκ των πραγμάτων θετικά. Ούτε και για άγνοια της πόλης μπορούν να κατηγορηθούν οι συντάκτες αυτών των αφιερωμάτων. Τότε τι είναι αυτό που ενοχλεί εμένα και ίσως μερικούς ακόμη;
Το συνειδητοποίησα τυχαία διαβάζοντας σε ξένα περιοδικά ένα αφιέρωμα στο Τουρκμενιστάν κι άλλο ένα στο Καζαχστάν. Υπέροχα κομμάτια με λεπτομέρειες για τη ζωή στις δύο πρωτεύουσες το Ασγκαμπάτ και την Αζτανα, τα παζάρια τους και τα φαγάδικα, τις πλατείες και τα μαγαζιά, τα μνημεία και τα αγάλματα. Πληροφορίες για το πώς θα πας, που θα μείνεις, ποια μέρη να επισκεφθείς. Φωτογραφίες με ωραία τοπία, ωραία χαμογελαστά πρόσωπα, πολύχρωμα πλήθη και πεντακάθαρους δρόμους. Συνεντεύξεις με πρόσωπα, καλλιτέχνες, εστιάτορες, καθηγητές πανεπιστημίου, ντιζάινερς. Όλα καλά όλα, ωραία και ενημερωτικά. Τα παίρνεις υπό μάλης και τρέχεις στο πρώτο ταξιδιωτικό γραφεία που θα βρεις στο δρόμο σου να κλείσεις εισιτήρια. Κι όμως, το νιώθεις πως κάτι λείπει από την εικόνα. Κάτι σου διαφεύγει και σίγουρα θα συνεχίσει να σου διαφεύγει ακόμη κι αν πας για μια εβδομάδα εκεί επισκεπτόμενος μουσεία και αξιοθέατα και επιστρέφοντας το βράδυ στο πολυτελές σου ξενοδοχείο για να δειπνήσεις στο ρουφ-γκάρντεν… Είναι αυτό το κάτι που σίγουρα ΔΕΝ διαφεύγει από τους υπεύθυνους των εντύπων που έκαναν τα αφιερώματα: πως σ’ αυτές τις δύο χώρες, όπως και σε πολλές άλλες, επικρατούν κάποιες από τις πιο στυγερές δικτατορίες, πως μερικά εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο εκεί λυσσομανούν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ πολέμαρχων του σκότους. Πως όλα αυτά τα ωραία που περιγράφονται δεν είναι παρά η βιτρίνα ενός πράγματος που αν κάνεις δύο βήματα παραπέρα θα αντικρίσεις την κόλαση στην πιο ακραία εκδοχή της.
Τι σχέση έχουν τα αφιερώματα στη Θεσσαλονίκη με τα αφιερώματα για το Ασγκαμπάτ και την Αζτανα;
Την επιτηδευμένη απόκρυψη της πραγματικότητας…
Η αίσθηση πως δεν υπάρχει …αίσθηση για το τι πραγματικά συμβαίνει εδώ. Για μία κρίση που διαπερνά εδώ και χρόνια την πόλη και που δεν έχει καμιά σχέση με την τρέχουσα «χρηματοπιστωτική» κρίση, για την τυραννία μια μικρής ομάδας πάνω στους πολλούς, για τους ντόπιους «πολέμαρχους» και κοτζαμπάσηδες, για τη θανατερή ακινησία στην αγορά, την πολιτιστική αφασία… Μια αίσθηση που δεν την αποκτάς χαζεύοντας από την ταράτσα του Ηλέκτρα Πάλας ούτε από τα τραπέζια του Γκαρσόν και του Αγιολί.
Η αίσθηση πως παίζεται ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων όχι τόσο για να προβληθούν κάποιοι αλλά για να συγκαλυφθεί αυτή η πραγματικότητα… Το ότι δηλαδή η Θεσσαλονίκη εδώ και μία δεκαετία είναι σε μία κατάσταση που θυμίζει καταστάσεις υπό Κατοχή, μια ιδιότυπη, σκληρή, σκληρότατη δικτατορία όπου ονόματα όπως αυτά του Παπαγεωργόπουλου, του Ψωμιάδη και του Ανθιμου δεν είναι απλές γραφικότητες…
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το βλέπω έτσι. Όσο για τα αφιερώματα στην πνευματική ζωή, έχουμε δυο τρεις δημοσιοσχεσίτες που προβάλλονται από εφημερίδες της πρωτεύουσας και ξεχνούν τον Πεντζίκη, τον Ιωάννου, τον Χριστιανόπουλο. Τους κρύβουν στα συρτάρια και βγάζουν τα κουρέλια τους στη φόρα για γιορντάνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆνεμε, και νοτιάς να γίνω, αυτή η πόλη θα παραμένει μια πληγή. Για τους ανθρώπους που έχουν πάψει να ελπίζουν ότι τους αξίζει μια καλύτερη τοπική διακυβέρνηση, για τον αέρα της πόλης που είναι από τους πιο μολυσμένους στην Ευρώπη, για τον επαρχιωτισμό μας που αναλώνεται στα ωραία και φθηνά ταβερνάκια κι όχι στην παραγωγή πολιτισμού, για την καμμένη και οικοδομημένη Χαλκιδική, για την ανεργία που γεμίζει τα καφέ από το πρωί μέχρι το βράδυ, για τους άλλους ανθρώπους που την αγάπησαν κι αυτή τους διώχνει.
"Μια αίσθηση που δεν την αποκτάς χαζεύοντας από την ταράτσα του Ηλέκτρα Πάλας ούτε από τα τραπέζια του Γκαρσόν και του Αγιολί."
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το μόνο που δεν μπορεί να σε κατηγορήσει κάποιος είναι για την μνήμη σου :-)
Εξαιρετική γραφή , περιγραφή και καταγραφή! Κατά τ’αλλα, η Θεσσαλονίκη με μαγεύει. Πάντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά για να συγκαλυφθεί αυτή η πραγματικότητα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί να μην το κάνουν; Αν αποκαλύψουν την πραγματικότητα θα χειροκροτήσετε εσύ, ο argos και μερικοί άλλοι - οι υπόλοιποι θα βρίσουν τους αθηναίους που θίγουν την πόλη. Τα αφιερώματα που κάνει η ίδια η πόλη στον εαυτό της άραγε διαφέρουν;
Μην νομίζεις, ακριβώς τα ίδια συμβαίνουν και στην Αθήνα - προσωπικά δεν νομίζω οτι ο κ.Παπαγεωργόπουλος είναι χειρότερος από τον κ.Κακλαμάνη. Απλώς η Θεσσαλονίκη έχει ένα πιο προβληματικό παρελθόν, ένα πιο δύσκολο παρόν και ένα πιο αβέβαιο μέλλον σε σχέση με την Αθήνα και πολύ λιγότερα κρατικά χρήματα για να το εξωραΐσει.
abravanel >>> Οχι, δεν συμφωνώ οτι συμβαίνουν τα ίδια και αλλού. Εδώ μας κυβερνά το Βαθύ Κράτος. Μια πολιτική, κοινωνική και οικονομική συμμορία που τα έργα τους τα βλέπουμε και τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το Βατοπέδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κακλαμάνης μπορεί να μην κάνει τίποτα σπουδαίο όμως δεν είναι λούμπεν...
Ο εκπρόσωπος του κ. Κακλαμάνη ήταν πιο διαφωτιστικός:
ΑπάντησηΔιαγραφή- «Δεν υπάρχει καμιά απάντηση. Ούτως ή άλλως εμείς από την πρώτη στιγμή έχουμε πει ότι στον αγώνα για μια καλύτερη Αθήνα δεν λαμβάνουμε υπόψη χρώματα, κόμματα, παρατάξεις, ιδεοληψίες, ιδεολογίες, κλπ. Η μόνη ιδεολογία που έχουμε είναι η αγάπη για την Αθήνα. Για μας η συμμετοχή σ' ένα συνδυασμό σημαίνει ότι εκφράζει κάποιος τα πιστεύω αυτού του συνδυασμού όπως τα 'χει εκφράσει ο κ. Κακλαμάνης. Τα αντισημιτικά ή φιλοσημιτικά πιστεύω δεν έχουν να κάνουν με τον αγώνα για την Αθήνα».
- Δηλαδή ο κ. Κακλαμάνης δεν θεωρεί τα «αντισημιτικά πιστεύω» ασύμβατα με τη συμμετοχή κάποιου στο συνδυασμό του;
- «Αφ' ης στιγμής συμμετέχει ο κ. Μυλωνόπουλος στο συνδυασμό μπορείτε να το ερμηνεύσετε και έτσι».
Επαναλαμβάνω οτι η Θεσσαλονίκη είναι πιο εκτεθειμένη απλώς. Και το λέω ξέροντας οτι γεγονότα όπως η απόφαση του Δήμου είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.
H διαφορά μεταξύ Παπαγεωργόπουλου και Κακλαμάνη είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Ο άνεμος έχει δίκιο. Μόνο εδώ συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς να ανοίξει μύτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή