Πρόταση περί Συμμετοχικής Δημοσιογραφίας ή Δημοσιογραφίας των Πολιτών

Μια από τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η έρευνα στις λεγόμενες «ανθρωπιστικές» σπουδές, στη Φιλολογία, στη Γλωσσολογία, την Ιστορία αλλά και στην Κοινωνιολογία, στην Ανθρωπολογία, στις Πολιτικές Επιστήμες και στις επιστήμες της Επικοινωνίας είναι το ότι δύσκολα μπορεί να γίνει με πειράματα in vitro και πάντως μόνο συμπληρωματικά της in vivo έρευνας. Από την άλλη πλευρά, η δυσκολία της in vivo έρευνας είναι ότι χρειάζεται χρόνο. Κι αυτό διότι στη ζωή δεν μπορείς να επιβάλεις και να διατηρήσεις κάποιες ελεγχόμενες, αναγκαίες συνθήκες για να μελετήσεις το αντικείμενό σου, όποιο και να είναι αυτό. Δεν μπορείς δηλαδή να δημιουργήσεις ένα περιβάλλων Κανονικών ή Ειδικών (κατά το δοκούν) Συνθηκών.

Βεβαίως μπορούν να λειτουργήσουν κάποιες μέθοδοι εξομοίωσης αλλά κι αυτές δεν μπορούν να έχουν ισχυρή αποδεικτική αξία για ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Ετσι λοιπόν, από τη μία πλευρά δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το Εργαστήριο που θα σε βοηθούσε να βγάλεις γρήγορα συμπεράσματα, από την άλλη έχει την ίδια τη Ζωή εκεί έξω που όμως θέλει χρόνια, δεκαετίες, μπορεί και αιώνες για να σου προσφέρει κάποιες απαντήσεις.

(Βεβαίως στην Ελλάδα του «είμαι ότι δηλώσω», του «τα ράσα κάνουν τον παπά» και του «ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον φωνάξαμε», αυτά τα μικροεμπόδια ξεπερνιούνται με εξαιρετική ευκολία, ας είναι καλά και η βιβλιογραφία από την Ομαχα ή τη Νεμπράσκα. Και σταματώ εδώ την «κακία» γιατί θα γίνουμε μύλος, οσονούπω…)

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιες φορές που ο ερευνητής μπορεί εργαστεί υπό ειδικές συνθήκες ακόμη και in vivo.

Ένα διάσημο και σχετικά πρόσφατο παράδειγμα είναι η απαγόρευση όλων των πτήσεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ μετά το χτύπημα στη Νέα Υόρκη. Η απαγόρευση βοήθησε τις επιστήμες του Περιβάλλοντος να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα, να κάνουν μετρήσεις που ποτέ άλλοτε δεν θα είχαν την ευκαιρία να κάνουν. Πώς να ζητήσεις από ένα κράτος να «κατεβάσει» όλα του αεροπλάνα για να δεις αν αυτά επηρεάζουν και πόσο τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, την ποιότητα του φωτός, την ακουστική κτλ κτλ;

Κι έρχομαι στο θέμα και την πρόταση: μιλώντας για τα «Παραδοσιακά» και τα «Νέα» ΜΜΕ και το κατά πόσο τα δεύτερα μπορούν να επιδράσουν ή και να αντικαταστήσουν τα πρώτα, θα είχε ενδιαφέρον να γίνουν κάποιες μετρήσεις όταν τα Παραδοσιακά Μέσα σιγούν. Τι παρατηρούμε τότε; Τι συμβαίνει; Πως λειτουργούν τα Νέα Μέσα και οι Πολίτες-Δημοσιογράφοι;

Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατόν –όπως με τα αεροπλάνα- να ζητήσεις να σταματήσουν να εκδίδονται και να εκπέμπουν εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, τι κάνεις;

Εκμεταλλεύεσαι μια 24ωρη απεργία των δημοσιογράφων!

Και ψάχνεις…

Και παρατηρείς…

Και καταγράφεις…

Μειώθηκαν ή αυξήθηκαν οι δημοσιεύσεις στα Blogs και στα άλλα Κοινωνικά Δίκτυα;

Ανέβηκαν ή έπεσαν οι επισκέψεις σ’ αυτά;

Πόσο επηρεάστηκε η θεματολογία τους;

Είδαμε κάποια θεαματική μείωση που θα σήμαινε ότι Παραδοσιακά και Νέα Μέσα λειτουργούν με βάση τις αρχές των συγκοινωνούντων δοχείων;

Μήπως είδαμε θεαματική αύξηση που θα σήμαινε ότι τα Νέα Μέσα εκμεταλλεύτηκαν το κενό της ροής πληροφοριών;

Καταγράφεις, κάνεις στατιστικές, στην επόμενη απεργία το ξανακάνεις, επαληθεύεις, συμπληρώνεις, οργανώνεις ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ανακοινώνεις!

Λες ναι! Τα Παραδοσιακά Μέσα τελεύτησαν. Υπάρχουν δεν υπάρχουν ένα και το αυτό.

Ή

Όχι! Χωρίς εφημερίδες πεθαίνουν και τα μπλογκ…

Ή

Κάτι ενδιάμεσο…

Από τη εποχή του Αρχιμήδη μέχρι το CERN, (ΚΑΙ) έτσι λειτουργεί η Επιστημονική Ερευνα και όχι με ο,τι του κατεβεί το τρελο-Παντελή!

Αυτά και ως πραγματική ΠΡΟΤΑΣΗ

Και ως κλείσιμο της ΚΡΙΤΙΚΗΣ των προηγούμενων κειμένων.

Διότι ΚΡΙΤΙΚΗ δίχως ΠΡΟΤΑΣΗ είναι μια τρύπα στο νερό!