Η θειά μου η Μαριγούλα ΔΕΝ ήταν ιστολόγος

Η θειά μου η Μαριγούλα έζησε 90 ολοστρόγγυλα χρόνια στο χωριό της, στην Κορινθία χωρίς ποτέ να απασχολήσει κανένα τοπικό ή πανελλαδικό ΜΜΕ, καμιά τηλεοπτική εκπομπή και κανένα ιστολόγιο –άλλωστε πέθανε πολύ πριν την εμφάνιση των ιστολόγιων και των άλλων κοινωνικών δικτύων. Αυτό δεν σημαίνει ούτε πως ήταν κάποια ανώνυμη –όλοι την ήξεραν στο χωριό και στην ευρύτερη περιοχή με το όνομά της, το επίθετό της καθώς και το γενεαλογικό της δέντρο μέχρι έκτης γενιάς, όλοι επίσης ήξεραν τα «έχει» της, τις ιδέες και τις απόψεις της για τα σημαντικά θέματα του τόπου και για την ίδια τη ζωή- ούτε πως έζησε κρυμμένη στο κελάρι του σπιτιού της. Μέσα σ’ όλα ήταν η Μαριγούλα. Και στο σόϊ της και στη γειτονιά και στην ενορία και στον αγροτικό συνεταιρισμό και στο καφενείο πήγαινε καμιά φορά να πιεί το ουζάκι της και στα διπλανά χωριά που είχε φίλες και αδελφές. Στο στενό αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο της κοινωνίας που έζησε. Κακό λόγο δεν έλεγε για κανέναν. Πάντως όχι εύκολα και όχι αν δεν την είχε πειράξει κάτι. Κι όταν τα έλεγε, τα έλεγε φόρα παρτίδα, καταμεσής στο δρόμο κι όχι στα κρυφά. Μια φορά τα είχε βάλει δημοσίως με τον μπακάλη πως την είχε κλέψει στο ζύγι. Μια άλλη με τον επίτροπο της εκκλησίας πως μοίραζε στους δικούς του τα πρόσφορα. Και για εκείνη είχαν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς. Το χειρότερο πως είχε φάει την περιουσία της πεθεράς της μετά θάνατον και πως δεν είχε μείνει τίποτα για τα αδέλφια του άντρα της, πράγμα ψεύτικο διότι πρώτο η πεθερά της δεν είχε και τίποτα σπουδαίο να μοιράσει και όσα είχε τα μοίρασε όσο ήταν ήδη εν ζωή σε όλους. Ηξερε από πού είχε ξεκινήσει αυτό, από μια συνυφάδα της που έμενε στην Κόρινθο. Η ίδια ποτέ δεν το παραδέχτηκε όμως η θεία Μαριγούλα ήξερε. Μια φορά μόνο, σε ένα μνημόσυνο, την είχε ρωτήσει «γιατί, μαρί, τα λες αυτά; Ποια περιουσία σου στέρησα» και η άλλη το είχε αρνηθεί, «να πέσει κεραυνός να με κάψει αν έχω πει τίποτα για σένα και για την πεθερά μας» της είπε. Κι άλλα είχαν ειπωθεί, γελοία τα περισσότερα, πως, λέει, επί Κατοχής καλόβλεπε έναν Ιταλό φαντάρο ενώ ήταν ήδη παντρεμένη και έγγειος στον Γιώργη. «Ας λένε ότι θένε! Χαρά στα σκέλια μου από Γερμανό πάντως εγώ δεν είχα όπως ελόγου τους!» σχολίασε όταν έφτασε στ’ αυτιά της. Τέτοια έλεγε και τέτοια άκουγε η θεία. Όπως και όλες οι θείες μου και οι θείοι μου και οι άλλοι συμπατριώτες του πατέρα μου. Ούτε για νομολογίες μίλησε ποτέ ούτε στα δικαστήρια πήγε ποτέ να καταγγείλει τους συκοφάντες ούτε για προσωπικά δεδομένα και την προστασία τους έκανε ποτέ λόγο. Τα κρυφά και τα φανερά, τα λερωμένα και τα άπλυτα τα αντιμετώπιζε σαν κομμάτι της ζωής της, σαν κομμάτι της κοινής ζωής όλων. Και τα αντιμετώπιζε όπως τους άρμοζε ή τα αγνοούσε παντελώς.

Είπαμε, πέθανε πριν εμφανιστούν τα ιστολόγια!

Θεός σχωρέστην!