Δυό δάχτυλα και κάτι…
Γράφοντας το προηγούμενο ποστ ένιωσα κι εγώ λίγο από αυτό που φαντάζομαι πως νιώθουν άνθρωποι όπως π.χ. η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, η Αντζελίνα Τζολί, η Μαντόνα. Πως έσκυψα με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω στον πόνο των ανθρώπων. Κι ότι αυτό μου θύμισε και πάλι πως -ευτυχώς!- οι άνθρωποι είναι ακόμη εκεί κάτω. Τόσο κάτω που χρειάζεται να σκύβω για νιώσω τον πόνο τους. Κι αυτό είναι καλό διότι φαντάζεστε να ήσαν εκεί πάνω;
Κι είναι διπλά λυτρωτικό αυτό, διότι ΚΑΙ σκύβεις, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο ταπεινώνεσαι ΚΑΙ παραμένεις άνωθεν, υπενθυμίζοντας ένθεν και ένθεν τη θέση σου σε σχέση με αυτούς. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως οι βαθύτερες διαχωριστικές γραμμές περιγράφονται με πολύ απλά λόγια: «Η φτώχεια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που πρέπει όλοι μαζί ενωμένοι να προσπαθήσουμε να το λύσουμε», «τα παιδιά με καρκίνο χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα και τη στοργή μας» που είναι το ίδιο απλά με εκείνο τον αξεπέραστα αηδή στίχο που στοίχειωσε τον Νεοέλληνα (και λίγο περισσότερο την Νεοελληνίδα): «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Στίχος που εξόρισε, εξαφανίζοντας σχεδόν την απείρως πιο ενδιαφέρουσα παροιμία: «απ’ τη ζωή στο θάνατο είναι ένα μονοπάτι κι από τον κώλο στο μουνί δύο δάχτυλα και κάτι».
Κι είναι λυτρωτικό όλο αυτό. Όχι βεβαίως για τους πτωχούς και πεινασμένους, όσο για εμάς του υπόλοιπους. Διότι έτσι μπορούμε, επιτέλους, κι εμείς να τραβήξουμε τις μικρές διαχωριστικές μας γραμμές. Να οριοθετήσουμε και οριοθετηθούμε μ’ αυτόν τον φιλεύσπλαχνο κύκλο. Μ’ αυτό που μοιάζει με διαμαρτυρία χωρίς να είναι τίποτα παραπάνω από ένα «τσκ τσκ τσκ, τι μου λες βρε παιδί μου!». Να σκύβουμε με ενδιαφέρον πάνω από το πρόβλημα του άλλου κι ας είναι τα μεσημεριανά σκουπίδια μας ικανά να θρέψουν δύο χωριά της Γκάνα. Χωρίς να αισθανόμαστε και τόσο γελοίοι που το λαπ-τοπ στο οποίο ποστάρουμε την κραυγή μας κατά της φτώχειας θα μπορούσε να σώσει από τη χολέρα γύρω στα 2.500 παιδιά.
Όχι δεν αισθανόμαστε τόσο γελοίοι. Τόσο δηλαδή όσο θα αισθανόμασταν αν σκύβαμε κατά τι περισσότερο. Ένα βαθύ σκύψιμο, περίπου 180 μοιρών που θα έφερνε το πρόσωπό μας λίγο μακρύτερα από την ανθρώπινη μοίρα, κάπου ανάμεσα στα πόδια μας έτσι ώστε να επαληθεύσουμε την πραγματική απόσταση μεταξύ των δύο οπών μας…
Και το καλύτερο; Δεν χρειάζεται να το κάνουμε συχνά. Μια φορά το χρόνο είναι αρκετή.
Θλίβομαι πραγματικά που ο μικρός Τζελάντ που θα πεθάνει μέχρι αύριο το απόγευμα από αφυδάτωση, δεν έχει ένα I-phone να διαβάσει αυτό το ποστ!
Τι άδικος που είναι αυτός ο κόσμος, μον ντιέ!
Y.Γ.: Σε σχέση με την αιτία της θλίψης μου, βρήκα ευτυχώς γρήγορα παρηγοριά: Δερματίτιδα από κινητά τηλέφωνα. Η δερματίτιδα του έλειπε του Τζελάντ και των άλλων πτωχών! Ουφ! Ηρέμησα!
Κι είναι διπλά λυτρωτικό αυτό, διότι ΚΑΙ σκύβεις, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο ταπεινώνεσαι ΚΑΙ παραμένεις άνωθεν, υπενθυμίζοντας ένθεν και ένθεν τη θέση σου σε σχέση με αυτούς. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως οι βαθύτερες διαχωριστικές γραμμές περιγράφονται με πολύ απλά λόγια: «Η φτώχεια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που πρέπει όλοι μαζί ενωμένοι να προσπαθήσουμε να το λύσουμε», «τα παιδιά με καρκίνο χρειάζονται την αγάπη, τη φροντίδα και τη στοργή μας» που είναι το ίδιο απλά με εκείνο τον αξεπέραστα αηδή στίχο που στοίχειωσε τον Νεοέλληνα (και λίγο περισσότερο την Νεοελληνίδα): «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Στίχος που εξόρισε, εξαφανίζοντας σχεδόν την απείρως πιο ενδιαφέρουσα παροιμία: «απ’ τη ζωή στο θάνατο είναι ένα μονοπάτι κι από τον κώλο στο μουνί δύο δάχτυλα και κάτι».
Κι είναι λυτρωτικό όλο αυτό. Όχι βεβαίως για τους πτωχούς και πεινασμένους, όσο για εμάς του υπόλοιπους. Διότι έτσι μπορούμε, επιτέλους, κι εμείς να τραβήξουμε τις μικρές διαχωριστικές μας γραμμές. Να οριοθετήσουμε και οριοθετηθούμε μ’ αυτόν τον φιλεύσπλαχνο κύκλο. Μ’ αυτό που μοιάζει με διαμαρτυρία χωρίς να είναι τίποτα παραπάνω από ένα «τσκ τσκ τσκ, τι μου λες βρε παιδί μου!». Να σκύβουμε με ενδιαφέρον πάνω από το πρόβλημα του άλλου κι ας είναι τα μεσημεριανά σκουπίδια μας ικανά να θρέψουν δύο χωριά της Γκάνα. Χωρίς να αισθανόμαστε και τόσο γελοίοι που το λαπ-τοπ στο οποίο ποστάρουμε την κραυγή μας κατά της φτώχειας θα μπορούσε να σώσει από τη χολέρα γύρω στα 2.500 παιδιά.
Όχι δεν αισθανόμαστε τόσο γελοίοι. Τόσο δηλαδή όσο θα αισθανόμασταν αν σκύβαμε κατά τι περισσότερο. Ένα βαθύ σκύψιμο, περίπου 180 μοιρών που θα έφερνε το πρόσωπό μας λίγο μακρύτερα από την ανθρώπινη μοίρα, κάπου ανάμεσα στα πόδια μας έτσι ώστε να επαληθεύσουμε την πραγματική απόσταση μεταξύ των δύο οπών μας…
Και το καλύτερο; Δεν χρειάζεται να το κάνουμε συχνά. Μια φορά το χρόνο είναι αρκετή.
Θλίβομαι πραγματικά που ο μικρός Τζελάντ που θα πεθάνει μέχρι αύριο το απόγευμα από αφυδάτωση, δεν έχει ένα I-phone να διαβάσει αυτό το ποστ!
Τι άδικος που είναι αυτός ο κόσμος, μον ντιέ!
Y.Γ.: Σε σχέση με την αιτία της θλίψης μου, βρήκα ευτυχώς γρήγορα παρηγοριά: Δερματίτιδα από κινητά τηλέφωνα. Η δερματίτιδα του έλειπε του Τζελάντ και των άλλων πτωχών! Ουφ! Ηρέμησα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου