Οσο μας πάει κι όσο το φτάσουμε

Με την κυκλοφορία του βιβλίου του Διονύση Γουσέτη Αχάριστος φωνή - Εθνικισμός και ρατσισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα από τις εκδόσεις τυπωθήτω (http://www.dardanosnet.gr/home/book-details.php?id=1589) ολοκληρώθηκε η σειρά Αντιρρήσεις την οποία δημούργησε και συντόνισε ο Θανάσης Τριαρίδης από το 2005 μέχρι σήμερα. Μέσα σε αυτήν την τριετία εκδόθηκαν στις Αντιρρήσεις έξι (6) βιβλία με κείμενα παρέμβασης ενάντια στα έθνη, τις θρησκείες, τον ρατσισμό, τους λογής κοσμοδιορθωτισμούς...

Τον απολογισμό θα τον βρείτε εδώ: http://www.triaridis.gr/keimena/keimD059.htm.

Μερικά αποσπάσματα:

«Στην πενταετία 2000-2005 μου δόθηκε η δυνατότητα να γράφω σε έντυπα και εφημερίδες που είχαν μαζική κυκλοφορία - όχι βέβαια επειδή αναγνωρίστηκε η μεγαλοφυΐα μου (ή έστω κάποια πρωτοτυπία στη σκέψη μου), αλλά επειδή το αναζήτησα και το προσέφερα απολύτως δωρεάν (τζάμπα που λέμε). Έχοντας τη βεβαιότητα πως πολύ γρήγορα θα εκδιωχτώ και θα αποκλειστώ από όλα τούτα τα μέσαόλες τις θρησκείες), στα έθνη (σε όλα τα έθνη) και στον κοσμοδιορθωτισμό (σε κάθε κοσμοδιορθωτισμό, ηθικό, πολιτικό ή όποιον άλλον...)». (βεβαιότητα που ίσως μπορεί να πει κανείς πως λειτούργησε ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία), αποφάσισα να μη γράψω για ρόδινα ακρογιάλια και μαγευτικά δειλινά (τα οποία λατρεύω), αλλά να τοποθετηθώ καθαρά, με το όνομα και το επίθετό μου, απέναντι στις τρεις φενάκες που, κατά τη γνώμη μου, διαχρονικά σκλάβωσαν και σκλαβώνουν, χούγιασαν και χουγιάζουν, αιματοκύλισαν και αιματοκυλίζουν τον κόσμο: στις θρησκείες (σε

«Στα ίδια (δημόσια) γραπτά θέλησα να ξεκαθαρίσω τη σχέση μου με τις θρησκείες: φυσικά και θα κατέβαινα στο δρόμο για να υπερασπιστώ το δικαίωμα των ανθρώπων να πιστεύουν σε αυτές (ή σε ό,τι άλλο, από τους εξωγήινους μέχρι την ποδοσφαιρική τους ομάδα). Ωστόσο θα ήθελα από τους ίδιους πιστούς να κατέβουν στο δρόμο και να υπερασπιστούνε και το δικαίωμα να έχω κι εγώ μια άποψη: πως από όσα τέρατα επινόησε ο νους του ανθρώπου (τον Μινώταυρο, τον Γκοτζίλα ή τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι) δεν υπάρχει φριχτότερο από τούτον τον Θεό που δημιουργεί/σκέπει/δικάζει/σώζει. Μοιραία οι θρησκείες που στήνονται πάνω του υπάρχουν για να αφανίσουν τους διαφορετικούς (άπιστους) και για να σκλαβώσουν διά παντός τούς πιστούς - στην ουσία για να εκμηδενίσουν το ανθρώπινο σώμα με τις ορμές του, το οποίο προσδιορίζουν ως τον μεγαλύτερο και παντοτινό μόνιμο εχθρό τους».

«Εξίσου απάνθρωπος με τα έθνη και τις θρησκείες είναι στα μάτια μου ο ηθικός, φιλοσοφικός και βέβαια πολιτικός κοσμοδιορθωτισμός. Πιστεύω πως, με τον ίδιο τρόπο που ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα (και ας θυμηθούμε το γνωστό χαρακτικό του Γκόγια), τα κοσμοδιορθωτικά φαντασιώματα γεννούνε ντούμπες με πτώματα και ράφια με ανθρώπινα κρανία. Για μένα υπάρχει ένα ξεκάθαρο νήμα που συνδέει τον Πλάτωνα με τον Πολ Ποτ - και τούτο το νήμα το διαπερνά το ρίγος μιας κτηνώδους απόφασης/απόφανσης: πως εμείς θα ισιάξουμε τον ατελή άνθρωπο δίχως αυτός να το ξέρει, πως θα τον οδηγήσουμε είτε με τη θέληση του είτε δίχως αυτή, σε μια αποφασισμένη από εμάς τελειότητα που θα σημάνει το τέλος της δικής του ιστορίας. Κάθε -ισμός σφυρίζει στ' αφτιά μου σαν μαστίγιο: όσο περισσότερη ευτυχία/σωτηρία/αρετή υπόσχεται, τόσο περισσότερο με τρομάζει».

«Τον Σεπτέμβριο του 2005 κατέβασα το σχέδιο στον φίλο μου συγγραφέα Κυριάκο Αθανασιάδητυπωθήτω). Ο Κυριάκος ήταν αυτός που μετασχημάτισε το σχέδιο σε πρόταση και έφτιαξε το δυνητικό χρονοδιαγράμμα (παρένθεση επιβεβλημένη: κάποτε θα χρειαστεί ένα συνεργείο φιλολόγων και επίπονη δουλειά ετών για να εντοπίσει πίσω από πόσα βιβλία και πόσες εκδοτικές κυοφορίες βρίσκεται αυτός ο πραγματικά μοναδικός άνθρωπος - μοναδικός σε όλα του, και στα υπέροχα βιβλία του και στην απίστευτη δοτικότητά του και στο ζοριλίκι που πρέπει να περνάς αν είσαι φίλος του). Περίπου μοιραία, η πρόταση κατέληξε στον Γιώργο και στον Κώστα Δαρδανό· στα μέσα του Οκτωβρίου του 2005 μιλήσαμε για πρώτη φορά με τον Γ.Δ. σε ένα τηλεφώνημα που κράτησε λιγότερο από πέντε λεπτά: Συμφωνούμε, κλείνουμε για έξι βιβλία, είσαι ο συντονιστής, προχώρησε εν λευκώ... (επιπλέον και ψυχή των εκδόσεων

Έτσι προχώρησα αμέσως στο σχεδιασμό της πρώτης εξάδας των Αντιρρήσεων: Ανάμεσα στους πολλούς συγγραφείς που γυρνούσαν στο μυαλό μου έκανα μια επιλογή. Ο Νίκος Δήμου, για μένα ο σημαντικότερος αντιρρητικός συγγραφέας δημόσιας παρέμβασης στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, ερχότανε από την παράδοση του φιλελευθερισμού με πυρήνα του στοχασμού του τον φιλοσοφικό σκεπτικισμό. Ο Γιώργος Τσιάκαλος, ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη σύνδεση του αντιρατσιστικού λόγου με την παιδαγωγική στην ελληνική πραγματικότητα, ερχότανε μέσα από τα σπλάχνα της αντιδογματικής Αριστεράς. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, ένας από τους πρώτης γραμμής πολιτικούς αρθογράφους σήμερα, πρεσβεύει τον καθαρό φιλελευθερισμό που με τη σειρά του προϋποθέτει άρνηση κάθε δογματικού ορίου, θρησκευτικού, εθνικού ή κάθε άλλου. Ο Παναγιώτης Δημητράς, που με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι άλλαξε ριζικά (και ελπίζω ανεπίστρεπτα) το τοπίο διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας (και αυτό φαίνεται από την ένταση και τη δριμύτητα με την οποία έχει στοχοποιηθεί κατά καιρούς), ερχόταν από την παράδοση του αμερικάνικου και δυτικοευρωπαϊκού στοχοπροσηλωμένου ακτιβισμού. Τέλος, ο Διονύσης Γουσέτης, κατά τη γνώμη μου ο πιο αντιεθνικιστής, αντικοσμοδιορθωτικός και δικαιωματικός αρθογράφος του «αριστερού χώρου», ήταν κι αυτός γέννημα-θρέμμα της ανανεωτικής Αριστεράς με έντονη ωστόσο προσήλωση στις αρχές της δυτικού τύπου αστικής δημοκρατίας και των δομών της. Αυτοί οι πέντε, μαζί μ' εμένα, που ας πούμε πως πλατσουρίζω σε έναν αντιιδεολογικό (αντιδιορθωτικό) ανθρωπισμό (αυτό που επικριτικά ονομάζεται μεταμοντερνισμός), συγκρότησαν την εξάδα των συγγραφέων».

«Έτσι μέσα σε τρία χρόνια εκδόθηκαν τα έξι βιβλία των Αντιρρήσεων. Τα καταγράφω εδώ, έτσι όπως τα παρουσιάσαμε στα δελτία τύπου:

*** Ασκήσεις ελευθερίας του Νικου Δημου (γεν. 1935), μια ανθολογία με ανέκδοτα και εκδομένα κείμενα του πλέον εμβληματικού Έλληνα αντιρρητικού συγγραφέα - μια πολυσέλιδη συλλογή που συνοψίζει τη μοναχική και επίπονη διαδρομή τριών δεκαετιών κόντρα σε μύθους, μυθεύματα και φοβίες της ελληνικής κοινωνίας (σελίδες 536, Μάιος 2006).

*** Απέναντι στα εργαστήρια του ρατσισμού του Γιώργου Τσιάκαλου (γεν. 1946), ένα βιβλίο για το πώς τα κοινωνικά και πολιτισμικά στερεότυπα εκθρέφουν το φόβο και γεννούν το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον αποκλεισμό - απέναντι σε αυτά, το αίτημα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια προβάλλει ως κεντρική πολιτική διεκδίκηση (σελίδες 326, Μάιος 2006).

*** Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα του Θαναση Τριαρίδη (γεν. 1970), μια απόπειρα διερεύνησης του πιθανοτήτων του φθαρτού ανθρώπινου σώματος απέναντι σε έθνη, θρησκείες και ιδεολογίες της μίας «αλήθειας», απέναντι σε θεσμούς βίας, τελετουργικού φόνου και συλλογικής αυτοκατάφασης (σελίδες 400, Μάιος 2006 * στο Ίντερνετ κυκλοφορεί ολόκληρο εδώ: http://www.triaridis.gr/soma/).

*** Ασκήσεις Φιλελευθερισμού του Πάσχου Μαδραβέλη (γεν. 1963), μια συλλογή 100 χαρακτηριστικών κειμένων με κύριο στόχο της πολεμικής τους τα εθνικά ιδεολογήματα, τον θρησκευτικό φανατισμό, τον ολοκληρωτισμό, τον ρατσισμό, την ανελευθερία, τον ανορθολογισμό και τα κάθε λογής δόγματα (σελίδες 256, Νοέμβριος 2006).

*** Αναζητώντας τα χαμένα δικαιώματα στην Ελλάδα του Παναγιώτη Δημητρά (γεν. 1952), ένα βιβλίο γραμμένο από τον ιδρυτή και επί 15 χρόνια εκπρόσωπο του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, μια ευκαιρία για κάθε καλόπιστο να συνειδητοποιήσει το τεράστιο δικαιωματικό έλλειμμα του υποτιθέμενου ελληνικού «κράτους δικαίου» - δικαιωματικό έλλειμμα που τελικά είναι και «δημοκρατικό έλλειμμα (σελίδες 326, Νοέμβριος 2007).

*** Αχάριστος φωνή του Διονύση Γουσέτη (γεν. 1944), ένα μαχητικό βιβλίο θέσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μειονότητες και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού τους, για τις υπόγειες διαδρομές όπου συνδέονται ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός σκοταδισμός, ο αποκρουστικός ρατσισμός, ο ξύλινος δογματισμός και ο τυφλός ανορθολογισμός (σελίδες 356, Οκτώβριος 2008).

Φυσικά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην παραθέσω και το συστατικό κείμενο των Αντιρρήσεων έτσι όπως καταγράφεται στο αφτί των βιβλίων:

Οι Αντιρρησεις είναι μια σειρά βιβλίων με κείμενα και θέσεις που φιλοδοξούν να καταγράψουν τις δυνατότητες της ανθρώπινης συνύπαρξης (δηλαδή της πολιτικής) απέναντι σε θεσμοθετημένες βεβαιότητες και «μεγάλες Αλήθειες»: απέναντι στην ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό, απέναντι στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον αποκλεισμό, απέναντι σε κάθε ορθο-δοξία (που, σχεδόν πάντοτε, κυοφορεί τη μισαλλοδοξία) και κάθε κοσμοδιορθωτισμό - άρα απέναντι σε κάθε αυτοκατάφαση (ακόμη και στην ενδεχόμενη αυτοκατάφαση των συγγραφέων τους). Ο στόχος τους δεν είναι να γίνουν κανενός είδους μανιφέστο ή ευαγγέλιο, αλλά να ανοίξουν συζητήσεις - και, εφόσον αξιωθούν γόνιμες αναγνώσεις, να γεννήσουν νέες αντιρρήσεις και αγωνίες.»

«Κάπου εδώ είναι η ώρα ενός αποχαιρετισμού - ας πούμε κάτι σαν: Ήταν τιμή μου που έπαιξα μαζί σας, κύριοι... Ωστόσο είμαι αρκετά ματαιόδοξος για να προσχωρήσω σε τόση κοινοτοπία.. Αντ' αυτού, προτιμώ να στρέψω την αποφώνηση μιας τέτοιας προσπάθειας σε πέντε ανθρώπους που θεωρώ πως αρθρώνουν αντιρρητικό λόγο σήμερα, hic et nunc, στο ελληνόφωνο Ίντερνετ. Και οι πέντε μού ήσαν παντελώς άγνωστοι όταν πρωτοδιάβασα τη δουλειά τους - ωστόσο ετούτοι οι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι (και προφανώς μαζί τους και πολλοί ακόμη που αγνοώ) ίσως να αποτελούν την πρώιμη απόδειξη της άποψής μου πως τα πλέον σημαντικά αντιρρητικά κείμενα του 21ου αιώνα όχι μόνο θα διαβάζονται από οθόνη μα θα αυτο-εκδίδονται απευθείας στο Διαδίκτυο...

Σας υποβάλλω, λοιπόν, τούτους τους πέντε - κι ας μου συγχωρεθεί (ή και ας μη μου συγχωρεθεί - δεν πειράζει) ο τόνος του εγκωμίου:

Ο κυριολεκτικά καταπληκτικός (εφόσον διαρκώς με καταπλήσσει) blogger dimitrisdoctor (http://dimitrisdoctor2.blogspot.com/). Μιλώντας για το ελληνόφωνο Ίντερνετ, έχω την αίσθηση πως, εδώ και καιρό, το blog του συνιστά την πλέον αντιδογματική-αντικοσμοδιορθωτική (και κατά συνέπεια: βαθιά ουμανιστική) προσέγγιση της αλλόκοτης θαμπούρας που ονομάζουμε ιστορική μνήμη.

Τα δυο φοβερά και τρομερά παιδιά της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα: ο ανίερος Νίκος ΜάλλιαρηςΘανάσης Πολλάτος (http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/ και http://imaginaireradical.blogspot.com/). Με ταλέντο που ξεχειλίζει απ' τα μπατζάκια τους οι Μάλλιαρης-Πολλάτος θαρρώ πως έχουν ήδη ξεκινήσει για τη μεγάλη επίθεση (το γκραντ χιούμιγμα, όπως λέω εγώ) ενάντια στη θεωρία της πολιτικής/μεταπολιτικής σωτηρίας. Τίποτα-τίποτε δεν τους σταματά. και ο μαγματικός

Ο θυελλώδης Anemos / Αντρέας Παναγόπουλος-Σάντερς (http://naftilos.blogspot.com/). Μέσα στο blog του ένας υπερ-κερασμένος από τα τόσα γεγονότα αφηγητής καταφεύγει τυφλά κι ανέλπιστα στη βιωματική εμπλοκή του προσωπικού και του πολιτικού λόγου. Τούτη η προσωπική προσφυγή στα βιώματα ως απάντηση στο πολιτικό κενό με ανταριάζει - καθώς από καιρό πια οι άνθρωποι δολοφονούνται επειδή δεν χωράνε στην επικράτεια του νου μας, του δικού μας νου.

Last but not least, ο σπαρακτικός Παναγιώτης Παπαδόπουλος-Κάιν, του οποίου τα κείμενα, απ' όσο ξέρω, τα βρίσκει κανείς σκόρπια σε «αντιεξουσιαστικές» σελίδες (κυρίως στο http://athens.indymedia.org/) - από τις οποίες συχνά-πυκνά λογοκρίνεται: Αν ωστόσο κανείς υπομονετικός συγκεντρώσει σε μια σειρά αυτά τα κείμενα του Κάιν και αναμετρήσει τη διαδρομή του από τους Πυρήνες και τις Πρωτοβουλίες στον αυτοπροσδιορισμό μεμονωμένο άτομο του αναρχικού χώρου, θα δει, με απρόσμενη καθαρότητα, το τρέμουλο όπου οι (στο σούρωμά τους πάντοτε φονικές) ιδέες ακυρώνονται από ό,τι μπορεί να είναι η ανθρωπινότητα, το λαχάνιασμα που θαμπώνει κάθε αστραφτερή αυτοκατάφαση.

Εντέλει το λαχάνιασμα: νά μια ωραία λέξη, κατάλληλη για ένα κλείσιμο ίσως λιγότερο κοινότοπο. Επιπλέον, νά μια ωραία ίντριγκα για να συνεχίσουμε να γράφουμε κείμενα - ή τουλάχιστον για να συνεχίσω να γράφω εγώ: γυρεύοντας να λαχανιάσουμε - ή και γυρεύοντας να σμίξουνε τα λαχανιάσματά μας, να ανακατωθούμε κάπως, όπως μπορούμε και για όσο προφταίνουμε, όσο μας πάει κι όσο το φτάσουμε.»

«Οσο μας πάει κι όσο το φτάσουμε», Θανάση.

Οσο φτάσουμε!

Κι όσο αντέξουμε!