Τα μάθατε τα νέα;

Μάθατε ΠΟΙΟΙ φταίνε για την οικονομική Κρίση στης ΗΠΑ (και στη Μ. Βρετανία και στη Γερμανία και στη Γαλλία και στο Βέλγιο και στην Ελλάδα και στην...);

Ποιοί άλλοι βρε κουτά;
Οι εργαζόμενοι φταίνε!

Το ανακάλυψε ένας αρχισυντάκτης της Atlantic Monthly, ο Ζακ Μπετί!!!

Οχι τώρα! Από το 2000 το είχε γράψει ο φωστήρας πως στην οικονομία υπάρχει μια δομική αντίφαση:

«Tη δεκαετία του 1980 έγινε κάτι εντελώς νέο στις αναπτυγμένες οικονομίες: μεγάλα πακέτα μετοχών και χρηματιστικών προϊόντων αγοράστηκαν από ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων. Oι διοικητές αυτών των ασφαλιστικών ταμείων πιέζουν συνεχώς τους μάνατζερ των επιχειρήσεων στις οποίες επενδύουν να επιτύχουν όλο και μεγαλύτερες αποδόσεις. Ετσι λοιπόν γεννήθηκε μια μεγάλη αντίφαση μέσα στο «ασφαλιστικό - μετοχικό σύστημα»: η αναζήτηση των ασφαλιστικών ταμείων για τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη υπονομεύει τις θέσεις εργασίας των ανθρώπων που πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίοι ταυτόχρονα λόγω του λαϊκού καπιταλισμού είναι και μέτοχοι των εταιρειών».

Μάλιστα! Οι εργαζόμενοι πίεζαν τους άμοιρους τους μανατζαρέους για να κάνουν ο,τι έκαναν.

Εσείς τον ξέρατε τον Ζακ Μπετί; Κακώς δεν τον ξέρατε και κάκιστα δεν τον διαβάζατε τόσα χρόνια!
Διότι ο Ζακ Μπετί "δεν τρέφει αριστερές αυταπάτες" -όπως εσείς!.

«H κρατική παρέμβαση για την εξισορρόπηση της δύναμης των επιχειρήσεων δεν δείχνει να λειτουργεί, αφού η δικαιοδοσία του κράτους σταματάει στα γεωγραφικά του σύνορα - δεν έχει καν τη δύναμη να ελέγξει τις παγκοσμιοποιημένες επιχειρήσεις. Aπό την άλλη, το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων μειώνει συνεχώς τη δυνατότητα του κράτους να παρέμβει σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Θα χρειαστεί, άραγε, ο εφιάλτης του πολιτικού Χένρι Ανταμς (μια παγκόσμια υπερκυβέρνηση) για να ισορροπήσει η αυξανόμενη δύναμη των πολυεθνικών επιχειρήσεων; Kανείς δεν ξέρει. H ιστορία δεν μπορεί να γίνει οδηγός σε φαινόμενα που τώρα πρωτοεμφανίζονται».

Οχι βέβαια! Οδηγός μπορεί να είναι μόνο ο Ζακ Μπετί και οι ομόθρησκοί του, νεοφιλελεύθεροι.

Οι οποίοι ομόθρησκοί του μπροστά στον γκρεμό αποφάσισαν να κάνουν μια στροφούλα, τόση δα, μόλις 180 μοιρών και να αρχίσουν να λένε διάφορες παπαριές του στυλ:

«Μέσω του Παγκόσμιου Oργανισμού Eμπορίου εξάγουμε ένα μέρος μόνο του οικονομικού μας συστήματος. Tο δικαίωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι κομμάτι του σύγχρονου καπιταλιστικού μας συστήματος. -Ναι! Οπως το διαβάζετε!- H απαγόρευση της παιδικής εργασίας είναι κομμάτι του οικονομικού μας συστήματος. -Βεβαίως! Βεβαίως!- Oι ρυθμίσεις περί 8ώρου και ανθρώπινων συνθηκών εργασίας είναι κομμάτι του οικονομικού μας συστήματος. -Τα θέλει και τα λέει, άραγε;- O καπιταλισμός μας έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να τα συμπεριλαμβάνει όλα αυτά. Kαι όμως, η Δύση εξάγει στον Tρίτο Kόσμο τον “άγριο καπιταλισμό”, αυτόν που η ίδια απέρριψε πριν από εκατό περίπου χρόνια. -Εδώ η επιστήμι σηκώνει χέρια πόδια στην αυλή!- Mε αυτόν τον τρόπο αφήνει τα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων να προβάλλουν τις φαντασιώσεις τους στις λευκές σελίδες της παγκόσμιας οικονομίας -Λέτε να τον έπιασε κι αυτόν ο εξορκισμός που κάνανε στην Πέιλιν;-».

Ολα αυτά που βλέπουμε δηλαδή είναι μια ψευδαίσθηση!
Τζάμπα τρέχαμε στους δρόμους!
Ο καπιταλισμός προστατεύει εδώ και χρόνια τις συλλογικές συμβάσεις και το 8ωρο!

(Είδατε για να μη διαβάζετε Atlantic Monthly και Ζακ Μπετί;)

Ομως, για τον "άγριο καπιταλισμό" δεν φταίει κανείς άλλος. Εμείς φταίμε!

«Ενα μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτήν την επιχειρηματική συμπεριφορά έχουμε πλέον όλοι μας. Ηδη το 50% των Aμερικανών είναι μέτοχοι επιχειρήσεων. Oι απαιτήσεις όμως των μετόχων για όλο και μεγαλύτερα κέρδη κάνουν τα στελέχη των επιχειρήσεων να ψάχνουν στον Tρίτο Kόσμο “ευκαιρίες επένδυσης” και να κλείνουν τα μάτια στις ανελεύθερες και εξαθλιωτικές συνθήκες εργασίας».

Το διαβάσατε καλά αυτό, εσείς, τις "γενιάς των 700 ευρώ"; Που μας παριστάνετε και τα θύματα;

Τι προτείνει;

«Tο στοίχημα του 21ου αιώνα», υποστηρίζει ο Ζακ Μπετί, «είναι να περάσουμε από την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων, στον έλεγχό τους. Ο εκδημοκρατισμός των επενδύσεων, που πέτυχε ο λαϊκός καπιταλισμός, υπαγορεύει την ανάγκη να αναλάβουμε τις ευθύνες για τον καπιταλισμό. H αντίρροπη δύναμη στις υπερβολές των επιχειρήσεων δεν μπορεί να εμφανιστεί πλέον ως κρατικός παρεμβατισμός (όπως έγινε μέχρι σήμερα με το “Νιου Ντιλ”, τις εθνικοποιήσεις στρατηγικών επιχειρήσεων κ.λπ.), αλλά πρέπει να ξεπηδήσει μέσα από το ίδιο το οικονομικό σύστημα».

Καλά ως εδώ;
Καλό ακούγεται ε;

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ο Μπετί φέρνει ένα παράδειγμα που το είχε προτείνει και ο Κλίντον:

"...να επενδυθεί το πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο χρηματιστήριο και να χρηματοδοτήσει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης από τα κέρδη".

Τζόγος δηλαδή. Το κράτος να τζογάρει με χρήματα των πολιτών για το καλό -υποτίθεται- των πολιτών!

«H δημοκρατία θα μπορούσε να βαδίσει χέρι χέρι με τον καπιταλισμό»...συμπεραίνει ο ποιητής.

Και καταλήγει:

«Tα αποτελέσματα του σημερινού καπιταλισμού (χρηματοπιστωτική κρίση, απώλεια θέσεων εργασίας λόγω ελεύθερου εμπορίου και συρρίκνωσης των επιχειρήσεων, απώλειες ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κεκτημένων των εργαζομένων και μισθοί που αυξάνονται κατά πολύ λιγότερο από την αύξηση της παραγωγικότητας) αργά ή γρήγορα θα γίνουν ανυπόφορα. Tότε θα καταλάβουμε πως οι επενδύσεις των ασφαλιστικών ταμείων στη Γουόλ Στριτ έθεσαν τις βάσεις για μια παγκόσμια ιστορική αλλαγή».

Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απολέσει!!!

Και οι απώλειες πλέον είναι τόσο μεγάλες που το 'χασαν εντελώς οι νεοφιλελεύθεροι!

Αντε! Και ζωή σε λόγου μας!