Τι μου θυμίζουν! Τι μου θυμίζουν!

…οι νεοφιλελεύθεροι και τα παπαγαλάκια τους!

Κάποιους φανατισμένους ινστρούχτορες της Αριστεράς που τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 βλέποντας το μαύρο χάλι της Σοβιετίας (και των συν αυτή χωρών) προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πως «υπάρχει μια σταδιακή στρέβλωση» του συστήματος που όμως «οφείλεται στην εξωτερική απειλή» και που «θα επανέλθει στα ίσια της από το ίδιο το Κόμμα».

Αλλοι, λιγότερο φανατισμένοι έλεγαν κάτι απίστευτα του στυλ «ναι μεν αλλά οι δρόμοι είναι καθαροί, δεν υπάρχουν διαφημίσεις στα κτίρια, ο κόσμος πάει στα Μπολσόϊ δύο φορές την εβδομάδα».

Οι λίγο πιο «φωτισμένοι» έσπευδαν να πάρουν αποστάσεις: «Ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι ούτε κομμουνισμός ούτε σοσιαλισμός. Ένα τερατούργημα είναι που έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από την τροχιά του!». Ψιθυριστά όμως συμπλήρωναν «όμως τους συμπαθούμε ακόμα! Το αίμα νερό δεν γίνεται!». Κι αν γίνεται δεν πίνεται, διότι πώς να καταπιείς τον Τσαουσέκου;

Τα ίδια και τώρα: «μια στρέβλωση της ελεύθερης αγοράς είναι», «μια δημιουργική καταστροφή» ή «αυτό δεν είναι καπιταλισμός είναι ο σοσιαλισμό των χρηματοπιστωτικών κολοσσών», είναι «παιχνίδια κερδοσκόπων».

Αρλούμπες!

Να ‘χαμε να λέγαμε!

Αυτός ήταν, είναι και θα παραμείνει ο Καπιταλισμός. Μέχρι το τέλος του.

Το να μην θέλεις να παραδεχτείς την ήττα και την κατάρρευση είναι αρχαιότατο σύμπτωμα. Το βίωσαν οι Αθηναίοι στον Πελοποννησιακό, οι Ελληνες μετά τον Αλέξανδρο, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Γάλλοι βασιλιάδες, οι Τσάροι… Ολοι! Ανεξαίρετα!

Κι εκεί προς το τέλος, στα τελευταία σκαλιά, έκαναν το ίδιο πράγμα: Από τη μία σκλήραιναν τη στάση τους και από την άλλη έπηζαν τον κόσμο στις μαλακίες!

Όπως τώρα! Που ο Καπιταλισμός ΚΑΙ θα πέσει ΚΑΙ θα ανατραπεί!